سید مفهومی سنگین ش نکن خب خ

در گروه بذارید پستتونو

بعید نیس مرده برای راه رفتن روو اعصاب زنه این کارو کرده باشه.
به روو خودت نمیاوردی

تکراری

عاااااااالی

حالا که شده

لقد اگرر یاادم بووده بااشه میشه حتماا ولدنا روو نمیددوونم ولی میشه گفت ما بدون خبرر
دومی نحن میشه ماا نعیشن نمیدوونم شجااعتم میشه شجاااعت ما ... شجاعت
نموت میشه می میرریم بقیش نمیددوونم
خط اخررم دووست داااشتن و صداقت میددوونم بقیه روو نمیددوونم

درجواب :یاس

ش خروم بو کجا

نه

آخ،ای شازده کوچولو! این جوری بود که من کم‌کم از زندگی محدود و دلگیر تو سر درآوردم. تا مدت‌ها تنها سرگرمی تو تماشای زیبایی غروب آفتاب بوده.به این نکته ی تازه،صبح روز چهارم بود که پی بردم؛یعنی وقتی به من گفتی: «من غروب آفتاب را خیلی دوست دارم. برویم فرو رفتن آفتاب را تماشا کنیم...

ـ هوم،حالا حالا ها باید صبر کنی...

ـ واسه چی صبر کنم؟

ـ صبر کنی که آفتاب غروب کند.

اول سخت حیرت کردی،بعداز خودت خنده ات گرفت و برگشتی به من گفتی: « همه اش خیال می‌کنم تو اخترک خودمم!»

راستش موقعی که توآمریکا ظهر باشد، همه می‌‌دانند تو فرانسه تازه آفتاب دارد غروب می‌کند. کافی است آدم بتواند در یک دقیقه خودش را برساند به فرانسه تا بتواند غروب آفتاب را تماشا کند. متأسفانه فرانسه کجا،این جا کجا! اما تو اخترک تو که به آن کوچکی است، همین قدر که چند قدمی صندلیت را جلو بکشی می توانی هر قدر دلت خواست غروب را تماشا کنی…

ـ یک روز چهل و سه بار غروب آفتاب را تماشا کردم!

و کمی بعد گفتی:

ـ خودت که می‌دانی… وقتی آدم خیلی دلش گرفته باشد، از تماشای غروب چه لذتی می برد.

ـ پس خدا می داند آن روزِ چهل و سه غروبه،چه قدر دلت گرفته بود.

اما شازده کوچولو جوابم نداد.

زنی‌ را میشناسم من که/شوق بال و پر دارد
ولی از بس که پر شور است/دو صد بیم از سفر دارد
زنی را می شناسم من/که در یک گوشه ی خانه
میان شستن و پختن/درون آشپزخانه
سرود عشق می خواند/نگاهش ساده و تنهاست
صدایش خسته و محزون /امیدش در ته فرداست
زنی را می شناسم من/که می گوید پشیمان است
چرا دل را به او بسته/ کجا او لایق آنست
زنی هم زیر لب گوید/گریزانم از این خانه
ولی از خود چنین پرسد/چه کس موهای طفلم را
پس از من می زند شانه؟/ زنی آبستن درد است
زنی نوزاد غم دارد/زنی می گرید و گوید
به سینه شیر کم دارد/زنی با تار تنهایی
لباس تور می بافد/زنی در کنج تاریکی
نماز نور می خواند/ زنی خو کرده با زنجیر
زنی مانوس با زندان/تمام سهم او اینست
نگاه سرد زندانبان/زنی را می شناسم من
که می میرد ز یک تحقیر/ولی آواز می خواند
که این است بازی تقدیر/ زنی با فقر می سازد
زنی با اشک می خوابد/زنی با حسرت و حیرت
گناهش را نمی داند/زنی واریس پایش را
زنی درد نهانش را/ ز مردم می کند مخفی
که یک باره نگویندش/چه بد بختی چه بد بختی
زنی را می شناسم من/که شعرش بوی غم دارد
ولی می خندد وگوید/که دنیا پیچ و خم دارد
زنی را می شناسم من/ که هر شب کودکانش را
به شعر و قصه می خواند/ اگر چه درد جانکاهی
درون سینه اش دارد/زنی می ترسد از رفتن
که او شمعی ست در خانه/اگر بیرون رود از در
چه تاریک است این خانه/زنی شرمنده از کودک
کنار سفره ی خالی/که ای طفلم بخواب امشب
بخواب آریو من تکرار خواهم کرد/سرود لایی لالایی
زنی را می شناسم من/ که رنگ دامنش زرد است
شب و روزش شده گریه/که او نازای پردرد است
زنی را می شناسم من/که نای رفتنش رفته
قدم هایش همه خسته/دلش در زیر پاهایش
زند فریاد که : بسه/ زنی را می شناسم من
که با شیطان نفس خود/هزاران بار جنگیده
و چون فاتح شده آخر/به بدنامی بد کاران
تمسخر وار خندیده/زنی آواز می خواند
زنی خاموش می ماند/زنی حتی شبانگاهان
میان کوچه می ماند/ زنی در کار چون مرد است
به دستش تاول درد است/ ز بس که رنج و غم دارد
فراموشش شده دیگر/جنینی در شکم دارد
زنی در بستر مرگ است/زنی نزدیکی مرگ است
سراغش را که می گیرد/ نمی دانم ,نمی دانم؟
شبی در بستری کوچک/زنی آهسته می میرد
زنی هم انتقامش را/ز مردی هرزه می گیرد
زنی را می شناسم من...

درجواب :Elham