کسوت پزشک متخصص گوارش در یکی از بیمارستان‌های اراک خدمت می‌کند.
ایشان خاطرات جنگ را به رشته‌ تحریر در آورده است و هر چند روز یکبار، قسمتی از این خاطرات را در گروه آفرینش به اشتراک می‌گذارد.
گروه آفرینش در واتس‌آپ از اجتماع رزمندگان و جانبازان و آزادگان گردان تخریب لشگر هشت نجف اشرف تشکیل شده است.
لحظه‌ای پیش که پست‌های مربوط به گروه را مرور می‌کردم، آخرین پست گروه، قسمت دیگری از خاطرات جنگ بود که ایشان برای یادآوری و تجدید خاطره‌ی همرزمان، به اشتراک گذاشته بود که من آن را برای شما ذیل این نوشته کپی کردم: ?

?جمعه 24 تیرماه 67 به همراه تعدادی از بچه ها به حمام رفتیم. تعداد زیادی از بچه‌های تخریب را در آنجا دیدیم که برای غسل روز جمعه و یا غسل شهادت آمده بودند.
امروز مصادف با سالروز شهادت امام جواد بود. علی نقادی به خواندن سرودهای تقلیدیش مشغول بود.
حمام رفتن تأثیر چندانی در تمیزی ظاهری نداشت. گرد و غبار و بادهایی که شن با خود می‌آورد همه سر و صورت و حتی داخل دهان و بینی را پر از خاک می‌کرد. ظهر که بچه‌ها بعد از ناهار و در گرمای 50 درجه اینجا داخل سنگر خوابیده بودند و شر شر عرق می‌ریختند، گرد و خاک چنان صورت و چشمها و دهانشان را پوشانده بود که انگار به خواب چند ساله فرو رفته‌اند.
روی دندانهایشان یک لایه از گل دیده می‌شد که چهره آنها را در خواب، زمخت و ترسناک کرده بود. کسی که غفلتاً وارد سنگر می‌شد و بچه‌ها را با آن وضع می‌دید جا می‌خورد. شستن ظروف کار بیهوده‌ای بود چون دوباره لایه‌ای از خاک و گل روی آنها را می‌گرفت. آب کلمن‌ها هم بوی خاک می‌داد. بعد از دعای سمات که محمد رضا چراغ‌بیگی خواند، وفایی نامه‌ای نمادین که به مردم شهرها نوشته بود را برای بچه‌ها خواند. صحبت از گلایه و تنها گذاشتن جبهه‌ها بود. وفقی هم شروع به صحبت کرد و گفت:

دشمن قصد دارد دوباره خرمشهر را بگیرد. باید بمانیم و تا آخرین فشنگی که داریم بجنگیم و اگر مهماتی برای ما باقی نماند باید با سنگ از شهر خرمشهر دفاع کنیم. از اینجا که می‌رویم امید برگشتن نداشته باشید.هرکس دل در گروی دنیا دارد همین‌جا می‌تواند برگردد. به خرمشهر که برویم دیگر امید برگشتی نباید داشت.

بچه ها می خندیدند و سر به سر همدیگر می‌گذاشتند. سربازهای واحد از مدت باقیمانده سربازی‌شان حرف می‌زدند و جلوی همدیگر به کمتر بودن مدت وظیفه خود پز می‌دادند. در چهره و سخنان وفقی ناراحتی و نگرانی را می‌دیدم . شاید هم نگرانی خود را در چهره او تصور می‌کردم. بعضی از بچه‌ها منجمله پاینده و سبزی به خط رفتند.

صبح 25 تیر با صدای نماز محمد مهدوی فر بیدار شدم. نماز شب می‌خواند و معلوم بود گریه می‌کند.
صبح سوره الرحمن را خواندیم و بعد صبحانه خوردیم. انگار این الرحمن‌های آخر هم حال و هوای خاصی دارد.
بعد از قرآن، بچه‌ها از هر دری صحبت می‌کردند، از تیم ملی فوتبال، از جنگ، از استفتای امام که حضور در جبهه را برای همه واجب کرده بود. ...

باران رحمت ( سیمای خورشیدی )


گر چه، درختِ پُر، بارِ نگاهت، سر بزیر داشت
زهی دنیایِ اُبُهت بود، که در اوج، خضوع داشت
یک لحظه نبود، که گدا با پادشاهِ حُسن، برابر شد
عمری بود، که در بارانِ رحمت، حضور داشت

گدا که بر حسنِ ادب و فضائلت، حیرت زده بود
از حُسنِ مرحمتِ شأنِ ولایتت، ذوق زده بود
ندیده بود تا آن زمان، بزرگی، به چنین شایستگی
که مُحبتش، از درِ رأفتِ الطافِ خداوند، سرزده بود

تا که بر فرازم، نمایان شدی، با انوار خدائیت
عیان شد، در سیمایِ پُر فروغَت، انوار سمائیت
منتظران، رشد می خواهند، به اعجاز خداوندی
تا دریابند جلوۀ اَحسنُ الخالقین را، در انوار الهیت

ای که هر لحظه بر حسرت ظهورت، می چکد اَشک
قلبی که به عشق تو، می طراود، از درون خود مُشک
زعیم جهانیان با شد در نگاهش مهدی فاطمه سلام الله علیه
تا بپایان رسد با ظهورش، غُصۀ ظلم ظالمان، به عدل

شرح رؤیای فرزانگان را نمودم باز
تا در فراغ حضورت بسازم انتظارت را ساز
خاطره ای ماندگار نشود، جر، به سیمایِ خورشیدِ یار
مگر از دلدارِ بندگان، خداوندِ رحمان نماید یاد

خداوندا ز اضطرار، دعای امن یجیب و فرج را، خوانده ایم
به امید ّ مرحمتِ تو، کمال و منزهی خلایق را، خواسته ایم

( گل افشان گل محمدی)

باید ازشون بخایم مارو هم بکشونن تو راه خودشون
ان شالله...

سلام
بنده یه پسر 4ساله دارم، دیروز باهم سوار مترو شدیم.
یه خانم بدحجاب شروع کرد بازی کردن با پسرم،پسرم اخم کرد بهش گفت
شما زشتی.همه برگشتن سمت ما.خانم گفت چرا عزیزم؟ پسرم گفت برو اونور
،خانم گفت چیکار کنم باهام دوست شی،گفت خوشگل شو!!!!
همه واگن زوم کرده بودن روی ما،خودم تعجب کرده بودم، ولی چیزی نگفتم.
گفت چیکار کنم خوشگل شم بلا؟!
پسرم گفت مثل مامانم شو،لبخند رو لبای خانومه ماسید. یه نگاهی به من کرد،
بهش لبخند زدم و گفتم شما از من زیباتری قطعاً اما فطرت بچه که پاکه
اینطوری دوست داره!(به گردی صورتم اشاره کردم)
حواسم بود که چند نفر خودشونو جمع کردن،خانومه مصنوعی دستشو برد به
شالش، پسرم گفت گوشوارتو بکن زیر روسریت.
باور نمیکنین چه جوی بود.
آنقدر حیرت انگیز بود فضا که همه متعجب بودن.یه دختری اون طرف تر با لج
پیاده شد و گفت بچه هاشونم کردن گشت ارشاد،حال آدمو به هم میزنن.
اما کسی دیگه چیزی نگفت.خانومه که خودشو جمع کرده بود به پسرم گفت حالا
باهام دوست میشی؟!
پسرم به من گفت مامان منو بشون روی پات این خانمه بشینه خسته نشه.
خانمه دلش ضعف رفته بود نشست ونازش کرد.پسرم گفت جا بهت دادم منو دعا کن.
(بهش گفتم تو مترو و اتوبوس به هرکس جا بدیم برامون دعا میکنه،اینو به همه خانوما میگه...)
خانمه گفت تو باید برای من دعا کنی و بهش شکلات داد.فهمیدم حالش عوض شد،
راستش خودم هم بغض کرده بودم...