درد تازه


ای دل به عشق بر تو که عشقت چه درخور است
در سر شدی ندانمت ای دل چه در سر است

درد کهنت بود برآورد روزگار
این درد تازه روی نگوئی چه نوبر است

شهری غریب دشمن و یاری غریب حسن
اینجا چه جای غم‌زدگان قلندر است

گفتم مورز عشق بتان گرچه جور عشق
انصاف می‌دهم که ز انصاف خوش‌تر است

اینجا و در دمشق ترازوی عاشقی است
لاف از دمشق بس که ترازوت بی‌زر است

اکنون که دیدی آن سر زنجیر مشک پاش
زنجیر می‌گسل که خرد حلقه بر در است

جوجو شدی برابر آن مشک و طرفه نیست
هرجا که مشک بینی جوجو برابر است

از کس دیت مخواه که خون‌ریز تو تویی
نقب از برون مجوی که دزد اندرون در است

خاقانی است و چند هزار آرزوی دل
دل را چه جای عشق و چه پروای دلبر است

بیچاره زاغ را که سیاه است جمله تن
از جمله تن سپیدی چشمش چه درخور است

من در تو گم شدم


وقتی که عاشق تو به دستش قلم گرفت
دفتر پر از زبانه شد و رنگ غم گرفت

در آتش نبودن تو شعله ور شدم
گرچه زمانه عشق مرا دست کم گرفت

ابری شدم دوباره پس از تو عزیز من
باران چکید و زندگی ام بی تو نم گرفت

عشقت تمام سهم من از زنده بودن است
از من جدا شدی و پس از تو دلم گرفت

من در تو گم شدم که تو پیدا کنی مرا

آن بت خورشید روی


مست تمام آمده است بر در من نیم شب
آن بت خورشید روی و آن مه یاقوت لب

کوفت به آواز نرم حلقهٔ در کای غلام
گفتم کاین وقت کیست بر در ما ای عجب

گفت منم آشنا گرچه نخواهی صداع
1. گفت منم میهمان گرچه نکردی طلب

او چو در آمد ز در بانگ برآمد ز من
کانیت شکاری شگرف وینت شبی بوالعجب