ببین من یه چیزی میگم و میرم؛
حواستون به آدمای زندگیتون باشه،
ولی به اون آدمایی که فکر میکنید از همه قوی‌ترن بیشتر حواستون باشه.

اون دسته آدمایی که میگن "خودم انجامش میدم، خودم میتونم، خودم میرم، خودم میام، خودم میخرم، خودم خوب میشم، تحمل میکنم، خودم میدونم چیکار کنم…"

اون دسته آدمایی که وقتی عصبانی میشن کمتر حرف میزنن،
وقتی ناراحتن پیداشون نمیکنی ولی وقتی خوشحالید کنارتون میمونن،
اون آدمایی که یه لاکِ تنهایی دارن واسه وقتایی که نیاز دارن حالشون خوب بشه،
اون آدمایی که خودشون واسه خودشون راهِ زندگی رو هموار کردن و خودشون تنها از پسِ همه‌چیز براومدن…

اونا هیچوقت نمیان بهتون بگن:
"هِی فلانی! حواست به من باشه!"
اونا هیچوقت نمیگن:
-خوب نیستم، کمک میخوام، حالم سرجاش نیست، بهم کمک کن، بگو چیکار کنم.."

اونا خودشون تنها دارن بارِ یه زندگی رو به دوش میکشن، هیچوقت متوجه نمیشید چه دردی رو تحمل میکنن تا آروم و خونسرد به‌نظر برسن…

شما حواستون هست که آدمای زودرنج ناراحت نشن،
آدمای حساس، دلخور نشن،
آدمای ضعیف‌تر تنها نمونن
.اما حواستون نیست آدمای قوی چطور دارن دنیای تاریکشونو روشن جلوه میدن،
حواستون نیست آدمایی که بی‌نیاز به‌نظر میرسن به چی نیاز دارن تا حالِ خوبشون موندگار بمونه…

آدمایی که قوی به‌نظر میرسن یه‌روزی، یه‌جایی، یه‌جوری کم‌ میارن که نه شما و نه هیچ نیروی دیگه ای نمیتونه اونارو برگردونه به حالتِ سابق…

حواستون باشه کی تنهایی داره حالِ خودشو خوب میکنه…

_
🥀