در این آیه ضمن تصریح به ضرورت دفاع و مقابله در برابر تجاوز دیگران، یادآور مى‌شود كه در میدان جنگ نیز از حدود و مرزهاى الهى تجاوز نكرده و متعرض بیماران، زنان، كودكان و سالمندانى كه با شما كارى ندارند نشوید. قبل از دعوت آنان به اسلام، دست به اسلحه نبرید و شروع كننده جنگ نباشید و مقرّرات و عواطف انسانى را حتّى در جنگ مراعات كنید.
بعضى از صفات، در شرایط مختلف ارزش خود را از دست مى‌دهند؛ مثلا ترحّم یك ارزش است، ولى ترحّم بر پلنگ تیز دندان، ستمكارى بر گوسفندان است.

و یا علم یك ارزش است، لكن گاهى ندانستن ارزش مى‌شود. مثلا شبى كه حضرت على علیه السلام در بستر پیامبر صلى الله علیه وآله به جاى آن حضرت خوابید و پیامبر خدا هجرت نمودند، ارزش این فداكارى بدان است كه حضرت على نداند كه كشته مى‌شود یا نه. و اگر بداند كه او را نمى‌كشند، افراد عادّى نیز حاضرند چنین عملى را انجام بدهند. به هر حال هر یك از سخاوت و شجاعت ممكن است در شرایطى كم‌ارزش یا پرارزش یا بى‌ارزش شود، لكن تنها صفتى كه هرگز از ارزش نمى‌افتد، مسئله‌ى عدالت است كه در هر زمان و مكان و نسبت به هر فرد، دوست یا دشمن یك ارزش است.

در اسلام براى برخورد با دشمن مراحلى تعیین شده است:

بى‌اعتنایى. «دع أذاهم» احزاب،۴۸

اعراض. «فاعرض عنهم» نسا ۶۳

خشونت. «واغلظ علیهم» توبه،۷۳

جنگ. «فقاتلوا الّذین یقاتلونكم» بقره۱۹۰

جنگ مسلمین، براى دفاع از خود و دین خداوند است، لكن هدف دشمن از جنگ، خاموش كردن نور خدا؛ «لیطفؤا نور اللَّه بافواههم» صف ،۸ وبه تسلیم كشاندن مسلمانان است. «لن ترضى عنك الیهود و لا النصارى حتّى تتّبع ملتهم» بقره۱۲۰