جهت عضویت در
شبکه اجتماعی ساینا
و دنبال کردنِ
حضرت@دوست
تمایل دارید ؟!
شبکه اجتماعی ساینا یک شبکه اجتماعی ِ قدرتمند ِ مبتنی بر وب است که کاربران آن میتوانند یک ارسال با طول بیشتر از 200 کاراکتر بهمراه تصویر، ویدئو، لینک و فایل داشته و با دنبال کردن کاربران، افکار و نظرات خود را با سایرین به اشتراک بگذارند. گروهها، کارمندان، همکاران و انجمنها با ایجاد یک شبکه اختصاصی قادر به ارتباط با یکدیگر بوده و به کمک تکنولوژی آراِساِس میتوانند تازه ترینها را پیگیری نمایند. شبکه اجتماعی ساینا توسط هر وسیلهی متصل به اینترنت از جمله تلفن همراه دنبالپذیر است!
وإن كان أملُ العُشَّاق القرب، أنا أملي في حبّك هو الحبُّ"، يا الله كم لهذه العبارة من وقعٍ مهيبٍ على قلوب المحبّين عن حق، أولئك الذين بات الرّضا حليفهم في طريقهم الضبابي المليء بوحشة الروح إلا أنهم في طريقهم ذاك، لم ينسوا التزود بعمود إنارة حبهم القويم! يقول فورستر: "باستطاعتك تغيير الحُبّ، تجاهله، التشويش عليه، لكنك لا تستطيع أبدًا طرده منك، أعرف من خبرتي أنّ الشّعراء على حقّ عندما قالوا إن الحُب خالد...و اگر امید عاشقان قرب است، پس امیدوارم به عشق تو عشق باشد.» خدایا چقدر این عبارت بر دل عاشقان واقعی افتاده است. عشق واقعی آنها! فورستر میگوید، اما هرگز نمیتوانی آن را از خود بیرون کنی، من به تجربه میدانم که شاعران وقتی میگویند عشق جاودانه است، درست میگویند
إنّ الذين أحبُّوا بكلّ ضعفهم يدركون تمامًا قول فورستر، فهم لا مُذلّون ولا مُهانون، أمام ذلك الحبّ الكبير الذي يتملَّكُ كل كيانهم، وهذه الفئة لا يسألون قلوبهم البتة: لِمَ أحببنا شخصًا بعينه، بغضّ النّظر عن أنّه مميزٌ أو غير ذلك، فالحبُّ أحمق، نحتاجه بكل ما فيه من تعقيدات لا مفهومة لنكون بعدها في حالة ضياعٍ مهيب، لا يسأل ولا يستأذن أحد إنه فوق الكل في علياه، فلا يتورّع في فرض كل العذابات التي تصاحب هذا الإحساس..
آنهایی که با تمام ضعفشان عشق میورزیدند، کاملاً از گفتهی فورستر آگاهند، در مقابل آن عشق بزرگی که تمام وجودشان را در بر میگیرد، نه تحقیر میشوند و نه تحقیر میشوند، و این گروه اصلاً از دلشان نمیپرسند: چرا ما عاشق خاصی بودیم. انسان، صرف نظر از اینکه متمایز باشد یا غیر از آن، چون عشق احمقانه است، ما به او نیاز داریم با همه عوارض نامفهومش که پس از آن در یک ضایعه بزرگ قرار خواهیم گرفت، او از کسی اجازه نمی خواهد، زیرا او است. بالاتر از همه در او، پس از تحمیل تمام عذاب هایی که با این احساس همراه است دریغ نمی کند
الحقيقة، أنّ المحبين يمضون نحو عبق الذكرى التي جمعتهم فلا تراهم محزونين ولا مبتهجين، فقط هي حالة الحبّ سكنت أوردتهم لتُخمِد الشّعور فيهم، ولتجتمع بعدها كلّ الأحاسيس والمشاعر الحلوة المعتّقة لمحبوب واحد ذلك الذي فارقه في ساعة ظرفٍ عصيّ على الفهم له وحده، ولكنه للعوام نهج الحياة الذي لا سبيل إلى الفرار منه ألا هو الفراق! الفراق وما أدراك ما الفراق، سنّةٌ من سُنن الحياة ماضٍ فينا كوحش بغيضٍ نخافهُ دائمًا في مسيرتنا الحياتيّة فلا نتورّعُ في استنكاره، ولا في المضي قُدمًا من إثباط مُحاولاته وتربّصاته بنا، فنستمد قوتنا منه، وبه تقوى شوكتنا وبسببه نقف شامخين رافعين الهامات، ونجاهد ونكابد ونسلُك كل السُّبل اشتهاءً وبرغبة جامحة في وصل ذلك المتصل، الموصول بين قلبين لا حليف لهما إلا ذلك الشعور المتأصّل فينا كبشرٍ جُبلنا على الحب
..حقیقت این است که عاشقان به سوی عطر خاطره ای می گذرند که آنها را به هم نزدیک کرده است، پس غمگین و شادمان نمی بینند، فقط حالت عشق در رگ هایشان ساکن شده تا احساس را در آنها فرو نشاند و پس از آن همه احساسات شیرین. و احساسات برای یک معشوق جمع شده، کسی که در یک ساعت از او جدا شد، شرایطی غیرقابل درک تنها برای او، اما برای مردم عادی رویکردی است برای فرار از زندگی راهی جز جدایی نیست! جدایی و تو از کجا میدونی جدایی چیه؟این یکی از هنجارهای زندگیه.در میان ما به عنوان هیولایی نفرت انگیز که همیشه در سفر زندگیمون ازش میترسیم گذشت.از تقبیحش ابایی نداریم و نه از جلو رفتن تلاشهایش را خنثی میکند و در کمین ماست، پس ما قدرت خود را از آن میگیریم. همه راهها شهوت و میل وحشی برای پیوند این پیوند است، پیوند بین دو قلب که هیچ متحدی ندارند جز آن احساس ذاتی در ما به عنوان انسانهایی که ما را ساخته است. عشق
إنّ أطروحَتي هذه قد لا تُسعف أولئك الذين غُدر بهم في منتصف الطريق، أو أولئك الذين أطاحت بهم تجاوزاتهم العظيمة و ظنونهم الحسنة النابعة من بحور حبّهم العميق بالطرف المقابل، ليكون ملاكهم الوديع الذي لا يخون ولا تُخوّل له نفسه فعل الفظائع في قلوبهم، لكن مع كلّ ذلك دعوني أُعرّج بكم من براثن الانسحاق إلى أعالي الأحاسيس المنبثقة من حسّ إنسانٍ يرى في الحب مرفأ نجاةٍ، وهو السبيل الثابت إلى حبّ كل الناس، لأنّ الكره سهلٌ ميسرٌ وأيّ شخصٍ غُدر به سوف يتخذه رفيقًا، إنه ملجؤنا في الضّعف و الوهن و النّدم… ولحظة كلّ الأشياء البغيضة التي تُصادفُنا وتتنافى مع إنسانيتنا. لذلك دعونا من كل الأطراف الذين أبحرتم معهم في بحر الأحلام، ومن الخيانة والغدر وكل تلك الأشياء التي باتت الحياةُ لا تستقيم إلا بها لتغدو بعدها حياة مريرة عليلة لأفراد..........
این تز من ممکن است به کسانی که در میانه راه خیانت شده اند یا کسانی که خطاهای بزرگ و افکار خوبشان از دریاهای عشق عمیقشان سرچشمه می گیرد کمکی نکند آنها را به طرف مقابل برانداخت تا فرشته مهربانشان که خیانت نمی کند و به خود اجازه نمی دهد که در دل آنها ظلم کند، اما با تمام وجود، پس بگذار تو را از چنگال درهم شکستن به اوج احساسات برآمده از حس انسانی که در عشق بندری از رستگاری می بیند، بالا ببرم و آن همیشگی است. راه دوست داشتن همه مردم، زیرا نفرت آسان و آسان است و هر کس به او خیانت کند او را همنشین خود می کند، پناهگاه ما در ضعف و ضعف و پشیمانی است... و لحظه ای تمام اتفاقات نفرت انگیزی که برایمان می افتد. و با انسانیت ما ناسازگار هستند. پس ما را از هر طرفی که با آنها در دریای رویاها کشتی گرفتی و از خیانت و خیانت و همه چیزهایی که زندگی بدون آنها ناپایدار شده و بعد از آن برای افراد زندگی تلخ و بیمارگونه می شود، بگذار
اتخذوا من حبّكم لشخص بعينه منبع عطاء لا أخذ، إنّ هذا الحبّ هو شعورٌ خاصٌّ بكم، إنّهُ ذلك الشيء النقي الذي لا يمكن لأيّ كان أن يزايد عليه أو يَقتله بداخلكم بسكّين مثلوم، لذا تشبثوا به كما كنتم على سيرتكم الأولى، أطلقوا العنان لذروة إحساسكم بالحب واهجروا كل شخصٍ قد يحاول تدنيس تلك البُقعة الطّاهرة في قلوبكم، ببساطة لأنّ لا أحد يستحقُّ أن نضحّي من أجله هذه التّضحية، ولتعلموا أنّكم أنتم فقط من تستحقون أن تبقى بذرة الحبّ تلك حيّةٌ بداخلكم، وتحتاجونها لتكونوا دائما في أعتى لحظات حياتكم وقارًا و هيبة، واحترامًا لذاتكم
از عشقت به یک فرد خاص منبعی برای دادن بگیر نه گرفتن، که این عشق احساسی از خودت است، آن چیز پاکی است که هیچکس نمی تواند از درونت پیشی بگیرد یا با یک چاقوی بی صدا بکشد، پس به آن بچسب. تو در اولین قدم زدنت بودی، اوج احساس عشقت را رها کن و هر کسی را که ممکن است سعی کند آن نقطه پاک قلبت را هتک حرمت کند، رها کن، فقط به این دلیل که هیچ کس لیاقت این را ندارد که برای او این فداکاری را انجام دهد، و بدان که تنها تو هستی. کسانی که سزاوار این هستند که آن بذر عشق در درون شما زنده بماند و شما به آن نیاز دارید که همیشه در مهم ترین لحظات زندگی خود باشید، وقار، اعتبار و احترام برای لذت خود باشید
"قد كان يطرقُ بابي وهْوَ منغلقٌ
لمّا فتحتُ فؤادي… قلبُهُ انغَلَقا
كأنّه لم يكنْ يوماً ليَعشقني
كأنّما، وحدَهُ، قلبي الذي عَشِقَا"
ممّا لا شكّ فيه، أنّ الاضطراب والتردد متأصلان في كل علاقة، فإمّا أن يكون نهاية ذلك التشبث الكبير أو الرحيل دون التفات، فكونوا أنتم الثابتين حتى لو رافقتكم الوحدة لأبد الدهر! ودعونا نرتقي بأنفسنا عن النظرة الدونية المستهلكة للحب ونرتفع به رتبة في عيون الجميع خلافًا للدمار المتعارف عليه الآن!.......
در حالی که در بسته بود داشت به در من می زد
وقتی قلبم را باز کردم... قلبش بسته شد
انگار هیچ وقت عاشقم نبود
انگار تنها، قلبم را که دوست داشت
بی شک آشفتگی و دودلی ذاتی هر رابطه ای است، پس یا پایان آن چسبیدن بزرگ خواهد بود یا رفتن بدون برگشتن، پس شما باشید که ثابت قدم هستید حتی اگر تنهایی تا ابد همراهتان باشد! و خودمان را از نگاه پستی که محبت می خورند بالا ببریم و بر خلاف ویرانی که اکنون شناخته شده است آن را در نظر همگان در رتبه ای قرار دهیم!
وإن كان أملُ العُشَّاق القرب، أنا أملي في حبّك هو الحبُّ"، يا الله كم لهذه العبارة من وقعٍ مهيبٍ على قلوب المحبّين عن حق، أولئك الذين بات الرّضا حليفهم في طريقهم الضبابي المليء بوحشة الروح إلا أنهم في طريقهم ذاك، لم ينسوا التزود بعمود إنارة حبهم القويم! يقول فورستر: "باستطاعتك تغيير الحُبّ، تجاهله، التشويش عليه، لكنك لا تستطيع أبدًا طرده منك، أعرف من خبرتي أنّ الشّعراء على حقّ عندما قالوا إن الحُب خالد...و اگر امید عاشقان قرب است، پس امیدوارم به عشق تو عشق باشد.» خدایا چقدر این عبارت بر دل عاشقان واقعی افتاده است. عشق واقعی آنها! فورستر میگوید، اما هرگز نمیتوانی آن را از خود بیرون کنی، من به تجربه میدانم که شاعران وقتی میگویند عشق جاودانه است، درست میگویند
إنّ الذين أحبُّوا بكلّ ضعفهم يدركون تمامًا قول فورستر، فهم لا مُذلّون ولا مُهانون، أمام ذلك الحبّ الكبير الذي يتملَّكُ كل كيانهم، وهذه الفئة لا يسألون قلوبهم البتة: لِمَ أحببنا شخصًا بعينه، بغضّ النّظر عن أنّه مميزٌ أو غير ذلك، فالحبُّ أحمق، نحتاجه بكل ما فيه من تعقيدات لا مفهومة لنكون بعدها في حالة ضياعٍ مهيب، لا يسأل ولا يستأذن أحد إنه فوق الكل في علياه، فلا يتورّع في فرض كل العذابات التي تصاحب هذا الإحساس..
آنهایی که با تمام ضعفشان عشق میورزیدند، کاملاً از گفتهی فورستر آگاهند، در مقابل آن عشق بزرگی که تمام وجودشان را در بر میگیرد، نه تحقیر میشوند و نه تحقیر میشوند، و این گروه اصلاً از دلشان نمیپرسند: چرا ما عاشق خاصی بودیم. انسان، صرف نظر از اینکه متمایز باشد یا غیر از آن، چون عشق احمقانه است، ما به او نیاز داریم با همه عوارض نامفهومش که پس از آن در یک ضایعه بزرگ قرار خواهیم گرفت، او از کسی اجازه نمی خواهد، زیرا او است. بالاتر از همه در او، پس از تحمیل تمام عذاب هایی که با این احساس همراه است دریغ نمی کند
الحقيقة، أنّ المحبين يمضون نحو عبق الذكرى التي جمعتهم فلا تراهم محزونين ولا مبتهجين، فقط هي حالة الحبّ سكنت أوردتهم لتُخمِد الشّعور فيهم، ولتجتمع بعدها كلّ الأحاسيس والمشاعر الحلوة المعتّقة لمحبوب واحد ذلك الذي فارقه في ساعة ظرفٍ عصيّ على الفهم له وحده، ولكنه للعوام نهج الحياة الذي لا سبيل إلى الفرار منه ألا هو الفراق! الفراق وما أدراك ما الفراق، سنّةٌ من سُنن الحياة ماضٍ فينا كوحش بغيضٍ نخافهُ دائمًا في مسيرتنا الحياتيّة فلا نتورّعُ في استنكاره، ولا في المضي قُدمًا من إثباط مُحاولاته وتربّصاته بنا، فنستمد قوتنا منه، وبه تقوى شوكتنا وبسببه نقف شامخين رافعين الهامات، ونجاهد ونكابد ونسلُك كل السُّبل اشتهاءً وبرغبة جامحة في وصل ذلك المتصل، الموصول بين قلبين لا حليف لهما إلا ذلك الشعور المتأصّل فينا كبشرٍ جُبلنا على الحب
..حقیقت این است که عاشقان به سوی عطر خاطره ای می گذرند که آنها را به هم نزدیک کرده است، پس غمگین و شادمان نمی بینند، فقط حالت عشق در رگ هایشان ساکن شده تا احساس را در آنها فرو نشاند و پس از آن همه احساسات شیرین. و احساسات برای یک معشوق جمع شده، کسی که در یک ساعت از او جدا شد، شرایطی غیرقابل درک تنها برای او، اما برای مردم عادی رویکردی است برای فرار از زندگی راهی جز جدایی نیست! جدایی و تو از کجا میدونی جدایی چیه؟این یکی از هنجارهای زندگیه.در میان ما به عنوان هیولایی نفرت انگیز که همیشه در سفر زندگیمون ازش میترسیم گذشت.از تقبیحش ابایی نداریم و نه از جلو رفتن تلاشهایش را خنثی میکند و در کمین ماست، پس ما قدرت خود را از آن میگیریم. همه راهها شهوت و میل وحشی برای پیوند این پیوند است، پیوند بین دو قلب که هیچ متحدی ندارند جز آن احساس ذاتی در ما به عنوان انسانهایی که ما را ساخته است. عشق
إنّ أطروحَتي هذه قد لا تُسعف أولئك الذين غُدر بهم في منتصف الطريق، أو أولئك الذين أطاحت بهم تجاوزاتهم العظيمة و ظنونهم الحسنة النابعة من بحور حبّهم العميق بالطرف المقابل، ليكون ملاكهم الوديع الذي لا يخون ولا تُخوّل له نفسه فعل الفظائع في قلوبهم، لكن مع كلّ ذلك دعوني أُعرّج بكم من براثن الانسحاق إلى أعالي الأحاسيس المنبثقة من حسّ إنسانٍ يرى في الحب مرفأ نجاةٍ، وهو السبيل الثابت إلى حبّ كل الناس، لأنّ الكره سهلٌ ميسرٌ وأيّ شخصٍ غُدر به سوف يتخذه رفيقًا، إنه ملجؤنا في الضّعف و الوهن و النّدم… ولحظة كلّ الأشياء البغيضة التي تُصادفُنا وتتنافى مع إنسانيتنا. لذلك دعونا من كل الأطراف الذين أبحرتم معهم في بحر الأحلام، ومن الخيانة والغدر وكل تلك الأشياء التي باتت الحياةُ لا تستقيم إلا بها لتغدو بعدها حياة مريرة عليلة لأفراد..........
این تز من ممکن است به کسانی که در میانه راه خیانت شده اند یا کسانی که خطاهای بزرگ و افکار خوبشان از دریاهای عشق عمیقشان سرچشمه می گیرد کمکی نکند آنها را به طرف مقابل برانداخت تا فرشته مهربانشان که خیانت نمی کند و به خود اجازه نمی دهد که در دل آنها ظلم کند، اما با تمام وجود، پس بگذار تو را از چنگال درهم شکستن به اوج احساسات برآمده از حس انسانی که در عشق بندری از رستگاری می بیند، بالا ببرم و آن همیشگی است. راه دوست داشتن همه مردم، زیرا نفرت آسان و آسان است و هر کس به او خیانت کند او را همنشین خود می کند، پناهگاه ما در ضعف و ضعف و پشیمانی است... و لحظه ای تمام اتفاقات نفرت انگیزی که برایمان می افتد. و با انسانیت ما ناسازگار هستند. پس ما را از هر طرفی که با آنها در دریای رویاها کشتی گرفتی و از خیانت و خیانت و همه چیزهایی که زندگی بدون آنها ناپایدار شده و بعد از آن برای افراد زندگی تلخ و بیمارگونه می شود، بگذار
اتخذوا من حبّكم لشخص بعينه منبع عطاء لا أخذ، إنّ هذا الحبّ هو شعورٌ خاصٌّ بكم، إنّهُ ذلك الشيء النقي الذي لا يمكن لأيّ كان أن يزايد عليه أو يَقتله بداخلكم بسكّين مثلوم، لذا تشبثوا به كما كنتم على سيرتكم الأولى، أطلقوا العنان لذروة إحساسكم بالحب واهجروا كل شخصٍ قد يحاول تدنيس تلك البُقعة الطّاهرة في قلوبكم، ببساطة لأنّ لا أحد يستحقُّ أن نضحّي من أجله هذه التّضحية، ولتعلموا أنّكم أنتم فقط من تستحقون أن تبقى بذرة الحبّ تلك حيّةٌ بداخلكم، وتحتاجونها لتكونوا دائما في أعتى لحظات حياتكم وقارًا و هيبة، واحترامًا لذاتكم
از عشقت به یک فرد خاص منبعی برای دادن بگیر نه گرفتن، که این عشق احساسی از خودت است، آن چیز پاکی است که هیچکس نمی تواند از درونت پیشی بگیرد یا با یک چاقوی بی صدا بکشد، پس به آن بچسب. تو در اولین قدم زدنت بودی، اوج احساس عشقت را رها کن و هر کسی را که ممکن است سعی کند آن نقطه پاک قلبت را هتک حرمت کند، رها کن، فقط به این دلیل که هیچ کس لیاقت این را ندارد که برای او این فداکاری را انجام دهد، و بدان که تنها تو هستی. کسانی که سزاوار این هستند که آن بذر عشق در درون شما زنده بماند و شما به آن نیاز دارید که همیشه در مهم ترین لحظات زندگی خود باشید، وقار، اعتبار و احترام برای لذت خود باشید
"قد كان يطرقُ بابي وهْوَ منغلقٌ
لمّا فتحتُ فؤادي… قلبُهُ انغَلَقا
كأنّه لم يكنْ يوماً ليَعشقني
كأنّما، وحدَهُ، قلبي الذي عَشِقَا"
ممّا لا شكّ فيه، أنّ الاضطراب والتردد متأصلان في كل علاقة، فإمّا أن يكون نهاية ذلك التشبث الكبير أو الرحيل دون التفات، فكونوا أنتم الثابتين حتى لو رافقتكم الوحدة لأبد الدهر! ودعونا نرتقي بأنفسنا عن النظرة الدونية المستهلكة للحب ونرتفع به رتبة في عيون الجميع خلافًا للدمار المتعارف عليه الآن!.......
در حالی که در بسته بود داشت به در من می زد
وقتی قلبم را باز کردم... قلبش بسته شد
انگار هیچ وقت عاشقم نبود
انگار تنها، قلبم را که دوست داشت
بی شک آشفتگی و دودلی ذاتی هر رابطه ای است، پس یا پایان آن چسبیدن بزرگ خواهد بود یا رفتن بدون برگشتن، پس شما باشید که ثابت قدم هستید حتی اگر تنهایی تا ابد همراهتان باشد! و خودمان را از نگاه پستی که محبت می خورند بالا ببریم و بر خلاف ویرانی که اکنون شناخته شده است آن را در نظر همگان در رتبه ای قرار دهیم!