خداوند اساس بیان این آیه(وَ إِذا سَأَلَكَ عِبادي عَنِّي فَإِنِّي قَريبٌ أُجيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ فَلْيَسْتَجيبُوا لي وَ لْيُؤْمِنُوا بي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُورا بر اول شخص قرار داده که نشانه عنایت ویژه به مضمون آیه و لطف و رحمت گوینده نسبت به مخاطب (بندگان خداوند نه عامه مردم یا همان ناس) است. در این بیان واسطه ای نیز وجود ندارد و نفرموده در پاسخشان چنین بگو بلکه فرموده است چون بندگانم از تو سراغ مرا بگیرند پس من نزدیکم. در واقع ثبات و دوام این نزدیکی و فوریت و سرعت آن تأکید شده و نیازی نیست خداوند به سائل نزدیک شود زیرا خداوند از هرچیزی که فرض شود به مخلوقات نزدیک تر است چون موجودات نه در ذات خود مستقل از خداوندند و نه در صفات و افعالشان
.
به عبارت دیگر هر کس خدا را بخواند در همان لحظه اجابت شده است و مورد عنایت و خیر از طرف معبود است. پس از این مرحله نقش بنده این است که او نیز معبود را اجابت نماید و دعوتش را با قلب و جان بپذیرد تا راه یابد. در واقع شکر نعمت باعث افزایش آن و عنایت بیشتتر می شود.
کی گفته..یه لحظهانسان بطور واقعی دل به خدا داشته باشه. اجابت دعا ش رد خور ندارد
ولی احادیث بسیار داریم. که انسان یه لحظه به خود میاد . همین به خود آمدن باعث میشه دعا موجب اجابت قرار بگیرد
شاید صلاح در اجابت نیست.بنا بر دلیلی
با احازه من کامنتامووو پاک میکنم