آن که آید ز دست دل به امان و آنکه آید ز دست جان به ستوه،گاه سر می نهد به سینه ی دشت گاه رو می کند به دامن کوه.تا زند در پناه تنهایی دست در دامن شکیبایی.
غافل از این بود که تنهایی سر نهادن به کوه و صحرا نیست.با طبیعت نشستن هوس است چون نکو بنگرند تنها نیست.
ای دل من بسان شمع بسوز.باز تنها میان جمع،بسوز
۱ موافق
1399/09/26 - 15:54