. علما و دانشمندان حقیقی نیز در برابر آزار و زورگویی آنان صبر پیشه می‌سازند [امّا] در مقابل، آنان بر این علمای بزرگوار [به‌خاطر اینکه آنان را به حق وادار کرده و از باطل جلوگیری می‌نمایند] خرده می‌گیرند؛ در حالی‌که علما، اگر فرد سرگردان گمراهی را ببینند ولی او را راهنمایی نکنند و یا او را مانند شخص مرده‌ای یافته ولی او را زنده نکنند (منظور، مردن و زنده‌کردن قلب است)، خود را خیانتکار می‌شمارند. [آن دانشمندانی که به تحریف دین می‌پردازند و مردم را هدایت نمی‌کنند]، چه بدکاری انجام می‌دهند! زیرا خدای تبارک‌وتعالی از ایشان در کتاب خود پیمان محکم گرفته که مردم را به کار خوب و به آنچه به آن‌ها امر شده، دعوت کنند و دیگران را از آنچه خود از آن نهی شده‌اند، بازدارند و در نیکی و پرهیزگاری همکار و یاری‌رسان یکدیگر باشند و در گناهکاری و زورگویی کمک ندهند. پس این علماء همیشه با نادانان در کوشش و مبارزه‌اند؛ اگر علما، نادانان را پند دهند مردم جاهل می‌گویند: «سرکشی می‌کنند»؛ و اگر حقّی را که ادا نکرده‌اند، به یادشان آورده و آگاهشان سازند، می‌گویند: «با مردم مخالفت می‌کنند» و اگر از آن‌ها کناره بگیرند می‌گویند: «علمای خود را از جماعت مسلمانان جدا کرده‌اند» و اگر علما به آن‌ها بگویند دلیل خود را بر این سخن و این تهمتی که بر آنان می‌زنید بیاورید، می‌گویند: «آنها منافق شدند» و اگر علما پیروی آن‌ها را کنند، می‌گویند: «آنان خدای عزّوجلّ را نافرمانی کردند» جاهلان به‌خاطر آنچه نمی‌دانند هلاک شدند و نسبت به آنچه که [از کتاب خدا] می‌خوانند، نادانند. وقتی کسی از قرآن تعریف می‌کند، او را تصدیق می‌کنند و وقتی دیگری قرآن را تحریف می‌کند، او را انکار نمی‌کنند و در واقع با تکذیب همراهی می‌کنند. اینان همانند احبار (دانشمندان یهود) و رهبان (دانشمندان نصاری) هستند که رهبران هواپرستی و پیشوایان هلاکت و نابودی‌اند.