«إِنَّ اللَّهَ جَعَلَ تُرْبَةَ الْحُسَیْنِ عَلَیْهِ السَّلَامُ شِفَاءً مِنْ کُلِ دَاء» -
در کتاب احادیثالقدسیه شیخ حر عاملی آمده که نبی مکرم داود(ع) مریض شد، دعا میکرد و مدام دست خود را بالا برد و خدا خدا میکرد! خطاب رسید: اگر اینقدر دستهایت را بالا ببری که کتفهایت خسته شود و دستهایت بیفتد، دعایت را مستجاب نمیکنم! او تعجّب کرد! پروردگار عالم بیان فرمودند: من درد دادم، درمان را هم دادم، تو باید به دنبال درمان و دارویش بروی.
ادامه مطلب در دید گاه
۳ موافق
1399/06/21 - 10:03
مثلاً شما مریض خود را مدام این دکتر و آن دکتر میروی، جواب میکنند و میگویند: درمانی برای او نیست، امّا پروردگار عالم به لسان حجّتش فرموده: «إِنَّ اللَّهَ جَعَلَ تُرْبَةَ الْحُسَیْنِ عَلَیْهِ السَّلَامُ شِفَاءً مِنْ کُلِ دَاء» - کما اینکه عرض کردیم: این دعاها هم متعلّق به خود خداست و کتاب الله، به عنوان قرآن نازل و دعا به عنوان قرآن صاعد است، یعنی صعود کنننده است و باز هم این را خدا به لسان معصومش یاد ما داده است – پروردگار عالم در تربت اباعبدالله شفای هر دردی را قرار داد.لذا کبریایی متعلّق به خود خداست، همه ضعیفیم، همه فقیریم، «یا أَیُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَراءُ إِلَى اللَّه»، پدر و مادر من صورت ظاهر مرا پرورش دادند «ربّنا اغفرلی و لوالدی و ارْحَمْهُما کَما رَبَّیانی صَغیرا»، امّا در اینجا میفرماید: اگر ربّ حقیقی را بخواهید، من هستم، «فیا من ربّانی فی الدنیا» در همه امور، پرورش دهنده، اوست، نه اینکه فقط وقتی که بچّه بودم، خدا مرا پرورش داد. الآن هم که بزرگ شدی، وقتی تصور میکنی، میبینی همه چیز دست خداست.
لذا اگر انسان این طور جلو برود، خدا شاهد است روز به روز زندگی برای او قشنگتر میشود، حالش بهتر میشود و اتّصالش به پروردگارعالم بیشتر میشود. انسان باید بداند واقعاً پوچ، هیچ و تهی است.