یه تیکه از من
گروه عمومی · 9 کاربر · 1042 پستارسالهای یه تیکه از من
همهی پستها
نمایش:
مآه
قصه مانند زخم است. زخم باز خاطره و داستان نمی‌سازد. تنها درد است و درد با روایت کردن نه تسکین که تکثیر می‌شود.
.gif ":بلرزون"){kind=icon}
مآه
من بهت افتخار میکنم اگه
آدمی هستی که وقتی یه بچه گربه رو تو خیابون میبینی قبل اینکه ببری پیش خودت بزرگش کنی به این فکر میکنی شاید خودش از پیش خونواده‌ش فرار کرده که تنها زندگی کنه و به یه خونواده بدتر واردش نمیکنی.
آدمی هستی که وقتی یه بچه گربه رو تو خیابون میبینی قبل اینکه ببری پیش خودت بزرگش کنی به این فکر میکنی شاید خودش از پیش خونواده‌ش فرار کرده که تنها زندگی کنه و به یه خونواده بدتر واردش نمیکنی.
مآه
وقتی زیادی وابسته‌ی حضور آدم‌هایی، شاید به‌خاطرِ این است که داری از چیزی فرار میکنی. از خودت فرار میکنی و از اینکه فرصتِ فکر کردن داشته باشی، فرار میکنی. از سکوت فرار میکنی. می‌ترسی با خودت حرف بزنی. فرار موقتاً لذت دارد. اما "تنهایی" هست. جایی نمی‌رود. موجودی است که باید برایش وقت گذاشت و دوستش شد. می‌تواند هیولای خوبی بشود.
مآه
«انسان از شدت اندوه گریه نمی‌کند،
بلکه از ناتوانی در فرو ریختن،
از سختی استواری‌اش گریه می‌کند.»
بلکه از ناتوانی در فرو ریختن،
از سختی استواری‌اش گریه می‌کند.»
چرا خودکشی؟
کجایید؟
مشهدیم
دیگه اومدم بالا برف زیادی بارید
نتونستم ببینم چکار کرد
نمیدونم