شب که دلتنگی بیاید سراغت کارت ساخته هست. تا خود صبح باید توی ذهنت داستانی تخیلی بسازی..
شب است، دلم گرفته، کارم ساخته هست. باید داستانی تخیلی بسازم!قصه از آنجا شروع شد که عصر بود و توی پارک قدم میزدیم. نمی‌دانستی دوستت دارم، نمی‌دانستی سرت که گرم خیالی جز من می‌شود دلم می‌ترسد، نگران دوست داشتنم می‌شوم، نگران دوست داشتن معمولی ات می‌شوم، دلتنگ چشم‌هایت می‌شوم. عصر بود از همه چیزهای معمولی دنیا حرف زدیم، آنقدر قدم زدیم که به جاده شب رسیدیم. از شب فقط صدای ترس می‌آمد، اما صدای ترس کنار تو لباس آرامشش را به تن کرده بود. جایی برای منتظر ماندن برای دیدار با صبح می‌گشتیم، دوست داشتنم معمولی نبود که گفتم از شب می‌ترسم که شاید در آغوشم بگیری. دوست داشتنت معمولی بود که گفتی شب که ترس ندارد! چند قدم از تو فاصله گرفتم که شاید دلت تنگم شود از آغوش شب بیرونم بکشی، دوست داشتنت معمولی بود که این داستان تخیلی را هزار خط هم ادامه بدهم به جایی ختم نمی شود...
به چشمهایت فکر می کنم و داستان را رنگ تخیل بیشتری میزنم. قصه از آنجایی شروع شد که عصر بود و توی پارک قدم می‌زدیم نمی دانستی دوستت دارم. دست‌هایت را که گرفتم چشم‌هایت عشق را از چشم‌ هایم فهمید، دوست داشتن معمولی ات را کنار گذاشتی و در آغوشم گرفتی و مرا از آغوش شب جدا کردی، خواستم نگاهت را ببوسم که نزدیک تر آمدی، تابستان نفس‌هایت هوس آبتنی در دریای آغوشت را برایم زنده کرد، خواستم توی آن دریا غرق شوم و نگاهت را ببوسم که توی گوشم گفتی عزیزم یادت نرود این یک داستان تخیلی‌ست و دوس داشتن من فقط یک دوست داشتن معمولی‌ست...

خیلی زیبا بود

مطلب غمگینانه بود غمگین وَشُدم

منو میگه

#دلنوشته_رمضان

سحر پانزدهم

و... وعده دیدار رسید...

ســـلام مادر!
برای عرض تبــــریک آمده ام!
قدم نو رسیــــده ات، مبــــــارک...

همه این سحرها، دلم را، به امید سرزدن به خانه تو، لنگ لنگان، تا پانزدهمین سحر
کشانده ام...

چقدر دلم، تنگ آغوشت، بود...
و اولین دردانه تو... اولین بهانه من، برای کوفتن درب خانه ات...

هلال رمضان، به قرص ماه، بدل گشته...تا زمین آماده رونمايي فرزند تو شود...
ماه زاده را، جز قرص قمر، چه کسی رونمايي تواند کرد؟

صدای نوزادت خواب را از چشمان مان ربوده است...
نوازش های تو بر قنداقه مجتبی، قند در دلمان، می کند!
کمی آهسته تر، نوزادت را بنواز... مادر
دلمان شیشه ترک خورده ایست، که در حسرت آغوش تو، سالهاست، بر چادر مشکی ات، بوسه می زند...

آغوشت، مأمن بی همتای دربدری های من است،
کاش، لحظه تولدم به آسمان، مرا نیز، چون دردانه ات، در آغوش بکشی،
و هزار بار، عاشقانه بنوازی ام؛ مادر

پشت قنوت امشبم، گرم است به آغوش تو...
من به دنبال لمس حرارت بوسه هايت، سجاده گرد سحر پانزدهم، شده ام. ..
آنقدر به تکرار نامت، مست ، میکنم... تا تمام آرامش نَفْس تو را ، به یک جرعه سر بکشم.

مادرجان...
چــون دردانه ات، مرا نیز...بوسه باران می کنی؟

+++++++

شعر از استاد شهریار