[لینک]
[لینک]
[لینک]
[لینک]
[لینک]

زبونشون ب زبون بندری نزدیکه 😶😶😶

شمایل امام باقر (علیه السلام)
«ابن شهر آشوب» در «مناقب» می‌نویسد: امام باقر (عليه السلام) میانه بالا و چهارشانه بود. چهره ‌ای نورانی و مویی مجعد و سیمایی گندمگون داشت، خال سیاهی بر روی گونه و خال سرخی بربدنش دیده می‌ شد، میان باریک و صدایش خوش آهنگ بود. برخی آن حضرت را چاق می دانند البته به معنی قوی هیکل و نیرومند که با همان حالت در مزرعه کشاورزی می کردند.
آن حضرت هرگاه می‌خندید، می‌فرمود: «اللهم لا تمقتنی» یعنی خداوندا بر من خشم مگیر.(11)

شمایل امام صادق (علیه السلام)
بیشتر شمایل آن حضرت، مثل پدرشان امام باقر (علیه السلام) بود، جز آن که کمی لاغرتر و بلند تر بودند.
مردی میانه بالا، سفید روی، پیچیده موی و پیوسته صورتشان چون آفتاب می ‌درخشید. در جوانی موهای سرشان سیاه و در پیری سفیدی موی سرشان بر وقار و هیبتشان افزوده بود. بینی‌ اش کشیده و وسط آن اندکی برآمده بود و بر گونه راستش خال سیاه رنگی داشت.
محاسن مبارک آن جناب نه زیاد پرپشت و نه زیاد کم پشت بود. دندان هایش درشت و سفید بود و میان دو دندان پیشین آن گرامی فاصله وجود داشت. بسیار لبخند می ‌زد و چون نام پیامبر برده می‌شد رنگ از رخسارش تغییر می‌ کرد.(12)

شمایل امام کاظم (علیه السلام)
امام کاظم (عليه السلام) به دلیل آن که مادرش اهل سرزمین آفریقا بود، پوست سبزه تند مایل به سیاهی داشت. در عین حال صورت مبارکش چنان نورانی و درخشان بود که به زاهر (نورانی و درخشان) شهرت داشت. مزاج شریفش گرم و محاسنش انبوه و پرپشت و قامتش متوسط بود.(12)

شمایل امام رضا (علیه السلام)
در باره خصوصیات ظاهری امام رضا (علیه السّلام) بسیارى از مورّخان گفته‏ اند که آن حضرت، خرمایى یا سرخ رو بود.(14) و در برخى اسناد گفته شده است که او سفیدرو بود و قدّى میانه داشت.(15) نقل شده است: حضرتشان شبیه ترین مردم به خاتم رسولان (صلّى اللّه علیه و آله) در عصر خودش بود و هر کس پیامبر (صلّى اللّه علیه و آله) را در عالم خواب می دید به شکل و شمایل امام رضا (علیه السّلام) می دید.(16) «ابن صباغ» در «فصول المهمه» آن حضرت را با قامتی معتدل و میانه توصیف کرده است.(17)

مشخصات کتاب
سیره و سیمای امام جواد
چهل حدیث
نیاز مؤمن به سه چیز
استوار کن، آشکار کن
کیفیت بیعت زنان با رسول خدا
قطع نعمت، نتیجه‌ی ناسپاسی
تأخیر در توبه
نامه امام جواد به دوستش
مسئولیت گوش دادن
پسندیدن، در حکم پذیرفتن
نوشته امام جواد
دوستی با دوستان خدا و دشمنی با دشمنان خدا
موعظه ای جامع
پاسخ به یک سؤال فقهی
عالمان غریب
در جواب یک معمای فقهی
پاسخ مبسوط امام جواد به یک سؤال فقهی حج
سرچشمه دانش علی
سفارش پیامبر اکرم به فاطمه
مهدی منتظر
دیدار با دوستان
هوای نفس
مرکب شهوت
متمسکین به خدا
شناخت آغاز و انجام
نتیجه تلاش استوار
سپاس نعمت
سازش با مردم
نتیجه کار بدون آگاهی
قضای حتمی
افشاگری زمان
دقت و خودپایی
چنین مباش
چهار عامل محرک
رضایتی که در حکم عمل است
گناهان مرگ خیز
عوامل جلب محبت
اعتماد به خدا، نردبان ترقی
سرعت تقرب، با دلهای پاک
پرهیز از آدم شرور
مانع خیر، دشمن آدمی است
اسباب رضوان خدا و رضایت آدمی

این مقداری که همه موجودات عالم، اسم خدا هستند و نشانه خدا هستند، این یک مقدار اجمالی است که همه عقول این را می توانند بفهمند، و همه عالم را اسماء الله بدانند؛ و اما آن معنای واقعی مطلب که اینجا مسئله اسم گذاری نیست، مثل اینکه ما [اگر] بخواهیم یک چیزی را بفهمانیم به غیر، اسم برای آن می گذاریم، می گوییم: «چراغ» یا «اتومبیل» یا «انسان»، «زید». این واقعیتی است که یک موجود غیر متناهی در همه اوصاف کمال، یک موجودی که در تمام اوصاف کمال غیر متناهی است، حد ندارد، موجود لا حد است، ممکن نیست- اگر موجود حد داشته باشد «ممکن» است- موجود است و هیچ حدی در موجودیتش نیست، این به ‏‏ضرورت عقل باید دارای همه کمالات باشد. برای اینکه اگر فاقد یک کمالی باشد محدود می شود؛ محدود که شد، ممکن است. فرق ما بین ممکن و واجب این است که واجب غیر متناهی است در همه چیز، موجودِ مطلق است و ممکن موجود محدود است. اگر بنا باشد تمام اوصاف کمال به طور لا متناهی، به طور غیر محدود نباشد در او، متبدل می شود [به ممکن ]، آنکه ما خیال کردیم واجب بوده، واجب نبوده، ممکن بوده. یک چنین موجودی که مبدا یک ایجاد می شود، و مبدا یک وجود می شود، تمام آن موجوداتی که به مبدئیت او وجود پیدا می کنند، این ها مستجمع همان اوصاف هستند به طریق نقص. منتها مراتب دارد: یک مرتبه اعلاست که در آن همه اوصاف حق تعالی هست، منتها به اندازه ای که امکان دارد، به اندازه ای که می شود یک موجودی واجد باشد، آن «اسم اعظم» است. «اسم اعظم» عبارت از آن اسمی است و آن علامتی است که واجد همه کمالات حق تعالی است به طور ناقص؛ و به طور ناقص، یعنی نقص امکانی؛ و واجد همه کمالات الهی است، نسبت به سایر موجودات، به طور کمال. این موجوداتی که دنبال آن اسم اعظم می آیند، این ها هم واجد همان کمالات هستند، منتها به اندازه سعه هستی خودشان، به اندازه سعه وجودی خودشان، تا برسد به همین موجودات مادی.‏

‏‏این موجودات مادی را که ما خیال می کنیم قدرت، علم و هیچ یک از کمالات را ندارند، این طور نیست. ما در حجاب هستیم که نمی توانیم ادراک کنیم. همین موجودات پایین هم که از انسان پایین ترند، و از حیوان پایین ترند، و موجودات ناقص هستند، در آنها هم همه آن کمالات منعکس است، منتها به اندازه وجودی خودشان. حتی ادراک هم دارند؛ همان ادراکی که در انسان هست، در آنها هم هست:‏‏ ان مِن شَی ءٍ الَّا یُسَبِّحُ ‏‏بِحَمدِهِ وَ لکِن لا تَفقَهُونَ تَسبِیحَهُم ‏‏.‏‎[11]‎‏ بعضی از باب اینکه نمی دانستند می شود یک موجود ناقص هم ادراک داشته باشد، آن را حمل کرده بودند به اینکه این تسبیح تکوینی است؛‏‎[12]‎‏ و حال آنکه آیه غیر از این را می گوید. تسبیح تکوینی را ما می دانیم که یعنی این ها موجوداتی هستند و علّتی هم دارند. خیر مسئله این نیست، تسبیح می کنند.‏

‏‏در روایات تسبیح بعضی از موجودات را هم ذکر کرده اند که چیست.‏‎[13]‎‏ در قضیه تسبیح آن سنگریزه ای که در دست رسول الله (ص) بوده.‏‎[14]‎‏ [آنها] شنیدند که چه می گوید. تسبیحی است که گوش من و شما اجنبی از اوست. نطق است؛ حرف است؛ لغت است، اما نه به لغت ما، نه نطقش نطق ماست؛ اما ادراک است، منتها ادراک به اندازه سعه وجودی خودش. لعلّ بعضی از مراتب عالیه، مثلًا از باب اینکه خودشان را می بینند که سرچشمه همه ادراکات هستند، بگویند که موجودات دیگر [ادراک ] ندارند؛ البته آن مرتبه را ندارند. ما هم از باب اینکه ادراک نمی کنیم حقایق این موجودات را، ما هم محجوبیم، و چون محجوبیم، مطلع نیستیم، و چون مطلع نیستیم، خیال می کنیم [چیزی ] در کار نیست.‏

‏‏خیلی چیزها را انسان خیال می کند نیست و هست، من و شما از آن ‏‏اجنبی هستیم. الآن هم می گویند یک چیزهایی معلوم شده است؛ مثلًا در نباتات که سابق همه می گفتند، این ها مرده هستند، حالا می گویند که با آنتنهایی که هست از ریشه های درخت که در آب جوش هست، صدای هیاهو [می شنوند]. حالا این راست باشد یا دروغ نمی دانم؛ لکن عالم پرهیاهوست. تمام عالم زنده است، همه هم اسم الله هستند. همه چیز اسم خداست. شما خودتان از اسماء الله هستید، زبانتان هم از اسماء الله است، دستتان هم از اسماء الله است. به اسم الله،‏‏ الحَمدُ لله ‏‏، حمد هم که می کنید اسم الله است. زبان شما که حرکت می کند اسم الله هست، از اینجا پا می شوید، می روید به منزلتان، با اسم الله می روید. نمی توانید تفکیک کنید. خود شما اسم الله هستید، حرکات قلبتان هم اسم الله است، حرکات نبضتان هم اسم الله هست، این بادهایی که وزیده می شود، همه اسم الله اند. از این جهت، آیه شریفه محتملًا می خواهد همین معنا را بفرماید. در بسیاری از آیات دیگر هم هست که به اسم الله کذا ...، صحبت از اسم الله است؛ و همه چیز اسم الله است؛ یعنی حق است و اسماء الله همه چیز اوست. اسم در مسمّای خود فانی است. ما خیال می کنیم که خودمان یک استقلالی داریم، یک چیزی هستیم؛ لکن این طور نیست. اگر آنی، آن شعاع وجود که موجودات را با آن شعاع، با آن اراده، با آن تجلّی موجود فرموده، اگر آنی آن تجلّی برداشته بشود، تمام موجودات لاشی ءاند، برمی گردند به حالت اولشان. برای آنکه ادامه موجودیت هم به همان تجلّی اوست. با تجلّی حق تعالی همه عالم وجود پیدا کرده است، و آن تجلّی و نور، اصل حقیقت وجود است؛ یعنی اسم الله است:‏‏ الله نُورُ‏‏السَّماواتِ وَ الارضِ ‏‏؛‏‎[15]‎‏ نور سماوات و ارض خداست، یعنی جلوه خداست. هر چیز که یک تحقّقی دارد این نور است؛ ظهوری دارد، این نور است. ما به این نور می گوییم، برای اینکه یک ظهوری دارد؛ انسان هم ظاهر است؛ نور است. حیوانات هم همین طور، نورند. همه موجودات نورند، و همه هم نور «الله» هستند:‏‏ الله نُورُ السَّماواتِ وَ الارضِ ‏‏؛ یعنی وجود سماوات و ارض که عبارت از نور است، از خداست؛ و آن قدر فانی در اوست که ‏‏ الله نُورُ السَّماواتِ ‏‏، نه اینکه الله یُنَوّرُ السَّماوَاتِ،‏‎[16]‎‏ این یک نحوه جدایی می فهماند.‏‏ الله نُورُ السَّماواتِ وَ الارضِ ‏‏؛ یعنی هیچ موجودی در عالم نداریم که یک نحوه استقلالی داشته باشد. استقلال معنایش این است که از امکان خارج بشود و به حد وجوب برسد، موجودی غیر از حق تعالی نیست. از این جهت اینکه می فرماید: به اسم الله ‏‏ الحَمدُ لله ‏‏ به اسم الله ‏‏ قُل هُوَ الله احَدٌ‏‏، با اسم الله «قُل»، نه این است که مقصود محتملًا این باشد که بگو‏‏ بِسمِ الله الرَّحمنِ الرَّحِیمِ ‏‏. واقعیتی است که این واقعیت این طوری است: با اسم الله بگو، یعنی گفتنت هم با اسم الله است.‏‏ یُسَبِّحُ لَهُ ما فِی السَّماواتِ وَ الارضِ ‏‏؛‏‎[17]‎‏ نه ‏‏ «مَن فِی السَّماواتِ وَ الارضِ»‏‏.‏‎[18]‎‏ هر چیز [که ] در زمین و آسمان است، تسبیح می کند با اسم خدا که جلوه اوست، و همه موجودات به این جلوه متحققند و همه حرکات، حرکاتی است که از همان جلوه هست. تمام چیزهایی که در عالم واقع می شود از همان جلوه ‏‏هست؛ و چون همه امور، همه چیزها از اوست و به او برمی گردد و هیچ موجودی از خودش چیزی ندارد، خودی در کار نیست که کسی بایستد [و] بگوید من خودم هم یک چیزی دارم- یعنی مقابل مبدا نور- خودم هم یک چیزی دارم که از خودم هست، آن وقت هم که داری، باز از خودت نیست، آن وقت هم که چشم داری باز این چشم از خودت نیست، این چشمی است که به جلوه او وجود پیدا کرده.‏

‏‏پس، حمدی که می کنیم و حمدی که می کنند و ثنایی که می کنند و ثنایی که می کنیم با اسم الله است؛ به سبب اسم الله است؛ و این هم فرموده است:‏‏ بِسمِ الله ‏‏

شايد علت اينكه امام‏ عليه السلام پول را بدون چون و چرا دادند، بخاطر اين است كه به جد بزرگوارش رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم تأسى كردند كه روزى يكى از افراد نادان، رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم را در بازار ديد، و خواست مردم را نسبت به آن حضرت بدبين كند لذا با صداى بلند گفت اى محمد صلى الله عليه وآله وسلم چرا بدهى خود را نمى ‏دهى، ؟

حضرت فرمودند: كدام بدهى آن مرد گفت: عجب، انكار مى ‏كنى؟ قصد دارى كه بدهى خود را ندهى؟ رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم بلا فاصله فرمودند: طلب تو چقدر است، گفت فلان مقدار، آن حضرت مبلغ را داد و مرد پول را گرفت و رفت، لحظاتى بعد برگشت و پول را به حضرت برگردانيد، و عرض كرد، شما كه به من بدهكار نبودى، چرا مبلغ درخواستى‏ ام را دادى،

پيامبر اسلام‏ صلى الله عليه وآله وسلم فرمودند: مردم نمى ‏دانند كه من به تو بدهكار نيستم، اگر اين صحنه را ببينند، بعضى گمان مى‏ كنند كه من حق تو را غصب كرده ‏ام و نسبت به پيامبرى من بدگمان مى ‏شوند.

همچنين در حديثى اميرالمؤمنين على ‏عليه السلام فرمودند: اِذا حَضَرَتْ بَلِيَّةٌ فَاجْعَلُوا اَمْوالَكُم دُونَ اَنْفُسِكُم... (هر گاه بلائى پيش آمد مال و دارايى را فداى جانتان كنيد و هنگامى كه حادثه‏ اى رخ داد جان را فداى دين كنيد و بدانيد نابود (حقيقى) كسى است كه دينش از دست برود و غارت زده (حقيقى) كسى است كه دينش را ربوده باشند.

📚احادیث الطلاب ص 712
┄┄┅┅┅❅🌼❅┅┅┅┄┄

درجواب :AliReza

یه داستانیه حل شه
ثانیه ای تو این...

مصرف این دانه ژله ای به بیماری قند خون پایان می دهد
محقق و مدرس طب سنتی گفت:یکی از خواص
تخم شربتی در متعادل نگه داشتن فشار خون مفید است و می تواند ابتلا به دیابت را نیز از شما دور کند. ترکیبات نشاسته و کربوهیدارت جزء مهم ترین مواد معدنی این گیاه هستند. آنها بعد از مصرف به آرامی آزاد می شوند و همین حرکت آهسته باعث می شود تا سطح قند خون پایین بیاید.
مصرف تخم شربتی همراه با آب گرم برای کاهش اشتها و در نتیجه کم‌کردن وزن بسیار مفید است، البته در کاهش فشار خون و دیابت نیز مؤثر است، همچنین تخم شربتی منبع غنی آهن و کلسیم است.

درجواب :سارا

لایک طلایی

س۳۴: «وَ إِذا سَأَلَکَ عِبادی عَنِّی فَإِنِّی قَریبٌ أُجیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ فَلْیَسْتَجیبُوا لی‌ وَ لْیُؤْمِنُوا بی‌ لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ» ترجمه این آیه شریفه را خواسته‌اند یک جوری که معنا برایشان باز شود.

ج: شما جمله به جمله بگویید، ببینیم ترجمه‌اش چیست.

-«وَ إِذا سَأَلَکَ عِبادی عَنِّی»؟

ج: پرسیدند خدا دور است تا ما داد بزنیم یا نزدیک است که یواش بگوییم، خدا را که نمی‌بینند تا بگویند دور است یا نزدیک است، هر چه هم خدا بگوید نزدیک هستم چون نمی‌بینند نمی‌فهمند، این اوّلی، گفتند خدا نزدیک است، «وَ هُوَ مَعَکُمْ أَیْنَ ما کُنْتُمْ»[۲] هر کسی هر کجا هست خدا قبل از او آنجا حضور دارد.

– «فَإِنِّی قَریبٌ»؟

ج: من نزدیک هستم، دور نیستم که داد بزنی.

– «أُجیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ»؟

ج: هر کسی مرا صدا زد جواب می‌دهم، نزدیک هستم دیگر، در آدم‌ها به عکس است، اگر آدم‌ها دور باشند شما آنها را صدا کنی نمی‌شنود، خدا می‌گوید من نزدیک هستم، چون نزدیک هستم صدایم کنی می‌شنوم.

– «فَلْیَسْتَجیبُوا لی‌»؟

ج: من آن‌ها را دعوت به یک چیزی می‌کنم، به ایمان به خودم، ایمان به رسولم، این را اجابت کنند.

– «وَ لْیُؤْمِنُوا بی»‌؟

ج: به من هم ایمان بیاورند.

– «لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ»؟

ج: امید این است که این‌ها به رشد برسند، رشد در مقابل غیّ است.

س۳۵: این‌که خداوند فرمود «أُجیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ» ظاهراً این عمومیت استثناء ندارد، هر دعایی را شامل می‌شود؟

ج: هر کسی خدا را بخواند جواب هست، حاضر است، اما ما خیال می‌کنیم که اجابت به معنای این است که آنچه که من می‌خواهم بدهد، این جور نیست، آن‌چه که او می‌خواهد بدهد شما وظیفه‌ات دعا است نه وظیفه‌ات تعیین جزای دعا، شما وظیفه‌ات دعاست بکن، او هم وظیفه‌ای دارد وظیفه خدایی، اگر مطابق حکمت تشخیص داد می‌دهد، اما به هر حال فایده دارد، اگر آن‌چه می‌خواهی به تو ندهد مزد دعا را قطعاً به تو می‌دهد بنابراین برد با شماست، این‌هایی که دعا می‌کنند و دعایشان مستجاب نمی‌شود یک جزایی خدا به آن‌ها می‌دهد، خیلی هم زیاد می‌دهد، فکر نکنند آنکه نداد هیچ چیز نیست، خیلی چیز هست، آن‌چه تو می‌خواهی نیست، گاهی آن‌چه تو می‌خواهی صلاح نیست نمی‌دهد خدا به تو، خیلی‌ها این‌جور هستند دیگر، بعضی‌ها الله و لبیک می‌کنند که در کنکور قبول شوند، قبول شود کافر می‌شود، بی‌دین می‌شود، خدا موفقش نمی‌کند، این‌جوری است دیگر، بعضی‌ها نذر و نیاز می‌کنند قبول شوند، خدا ببیند به صلاح او نیست، بابا و ننه‌اش آدم‌های خوبی هستند آن‌ها دعا می‌کنند خدایا حفظش کن، حفظش می‌کند، با چه؟ با این‌که او موفق نشود آن‌جا برود، برود آن‌جا دیگر از تیررس خارج می‌شود نمی‌شود کاری‌اش کرد.

س۳۶: این که خدا فرموده است: «فَلْیَسْتَجیبُوا لی‌» یعنی بر خودش واجب کرده است که دعا را حتماً مستجاب کند؟

ج: «فَلْیَسْتَجیبُوا لی‌» آن چه که من می‌گویم اجابت کند، چه می‌گویم؟ حرف‌هایی زده خدا، گوش به این حرف‌ها بدهند، به من هم ایمان بیاورند مشکل حل می‌شود.

س۳۷: از امام صادق علیه السلام نقل کرده‌اند: «مَنْ قَدَّمَ‌ أَرْبَعِینَ‌ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ثُمَّ دَعَا اسْتُجِیبَ لَهُ»

ج: یکی از امتیازات انسان همین منحصر شدن در دائره محدود خودش است، همه چیز را برای خودش می‌خواهد، حاضر نیست چیزی از دارایی‌های خود را به دیگری بدهد، لذا خدا وقتی می‌گوید زکات بدهید اکثراً نمی‌دهند، خمس بدهید اکثراً نمی‌دهند، انفاق کنید اکثر مردم نمی‌کنند، چون حاضر نیستند بدهند، هر کس می‌گوید این پول باید در دائره خودم باشد، فردا کم نیاورم، لذا دستوراتی داده‌اند که آن حالت انحصار طلبی کم شود، لذا گفته‌اند اگر می‌خواهی دعایت مستجاب شود چهل تا مؤمن را دعوت کن و نهار بده بعد دعا کنند آن‌وقت دعایت مستجاب می‌شود. این چهل تا مؤمن را دعوت کنی از آن موجودی می‌دهی، به هوای این‌که دعایت مستجاب شود حاضری چهل تا پنج، شش هزار تومان خرج کنی. دویست سیصد هزار تومان خرج کنی به هوای آن رفع مشکلت، این کار خرج کردن را عادی می‌کند، پول خرج کردن یواش یواش برای فرد عادی می‌شود و الّا آدم جلویش را سخت می‌گیرد، حاضر نیست خرج کند، می‌گوید من زحمت کشیدم.

س۳۸: «اللَّهُم‌ أَغْنِنِی‌ بِتَدْبِیرِکَ عَنْ تَدْبِیرِی‌ وَ بِاخْتِیَارِکَ عَنِ اخْتِیَارِی» یعنی چه؟

ج: آدم وقتی می‌خواهد کاری را انتخاب کند فکر می‌کند آنچه بهتر است انتخاب کند، گاهی ما اشتباه می‌کنیم آنچه که بدتر است را می‌گوییم بهتر است و انتخاب می‌کنیم، لذا می‌گوییم خدایا تو انتخاب کن، من همه را نمی‌فهمم، تدبیر هم تدبیر توست من نمی‌دانم چه جوری عقب و جلو ببرم تا به یک نتیجه‌ای برسم، من گاهی اشتباه می‌کنم ولی تو اشتباه نمی‌کنی، تو در زندگی من تدبیر کن تا من تدبیر نکنم تو در زندگی من انتخاب احسن بکن تا من نکنم، اگر من بکنم گرفتار مشکل می‌شوم.

س۳۹: این صرف دعاست دیگر، چون در عمل ما که نمی‌فهمیم تدبیر خداست یا تدبیر ماست؟

ج: خب خدا به آدم یاد می‌دهد که این‌جوری است که تو نوعاً انتخاب‌هایت خراب است، نوعاً این‌جور است دیگر، بنابراین به آدم یاد داده که سعی کن آنچه که خدا گفته است همان کار را بکن، بهترین تدبیر در زندگی همان تدبیر الهی است، بعضی از چیزها را واجب کرده بعضی‌ها را حرام، این تدبیر الهی است و بر همه‌ی تدبیرهای ما مقدم است، همه باید این را پیاده کنند، اگر این را پیاده کردیم خیلی از تدبیرها و تنظیم‌ها لازم نیست، خودِ این اثر می‌بخشد و منظم می‌شود، اما این را مراعات نکنیم همه چیز به هم می‌ریزد.

س۴۰: «الهی رِضاً بِرضائِک و تَسلیماً لِأَمرِک وَ لا مَعبُودَ سِواک»، آیا محتوای این دعا را طلب کنیم خوب است؟

ج: آدم هر چه را که می‌­خواهد باید با مقدمات بخواهد، (هیچ چیز را) یک مرتبه و یک جا به آدم نمی‌دهند، انسان بخواهد به این مقام برسد که باور کند هر کاری که اتفاق می‌­افتد از طرف خداست و به آن راضی باشد، این یکی از درجات بالای ایمان است، ایمان هم از جای خودش بالا نمی‌­رود الّا با ترک گناه؛ پس اول باید آن تقوا را بخواهیم بعد خدا این را به آدم می­‌دهد، یک‌باره به آدم فاسق و بی‌­همه چیز این را نمی‌دهد، می‌گوید باید بالا بیایی، حرکت کنی، بنابراین این دعا خوب است اما راه رسیدنش دعای تنها نیست، خدا قبلاً راهش را نشان داده است، گفته است راست می‌گویی این راه را بیا، گناه نکن، ترک گناه عبادت بزرگی است، ایمان را بالا می­‌برد کم کم به آنجا می‌­رسی، و الّا مرتب گناه بکنی و این را هم بخواهی، نمی‌شود.

س۴۱: اگر هر دو را بخواهیم چطور؟

ج: عیب ندارد، اگر اوّلی را بخواهی این دوّمی در آن هست، دیگر جفت ندارد، تنهاست.

منبع: سایت مرکز حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله خوشوقت

ادامه دارد…

چه گل عجیبی ! چی صداش میزنن!