رفت و غزلم چشم به راهش نگران شد

دلشوره ما بود دلارام جهان شد

در اول آسایشمان سقف فروریخت

هنگام ثمر دادنمان بود خزان شد

زخمی به گـِل کهنه ما کاشت خداوند

اینجا که رسیدیم همان زخم دهان شد

آنگاه همان زخم، همان کوره کوچک

شد قله یک آه مسیر فوران شد

باما که نمک گیر غزل بود چنین کرد

با خلق ندانیم چه ها کرد و چنان شد

ما حسرت و دلتنگی و تنهایی عشقیم

یعقوب پسر دید، زلیخا که جوان شد



[جان را به تمنای لبش بردم و نگرفت

گفتم بستان بوسه بده گفت گران شد

یک عمر به سودای لبش سوختم و آه

روزی که لب آورد ببوسم رمضان شد]



یک حافظ کهنه،دوسه تا عطر،گل سر

رفت وهمه دلخوشی ام این چمدان شد

باهرکه نوشتیم چه ها کرد به ما گفت

مصداق همان «وای به حال دگران» شد
حامدعسکری

🥲

درجواب :elham

فاطمه یچیز دیگم هی این که کتاب لمعه از ایات قران برگرفته شده و حکم فقهی داده
این مثال های سید درسته ولی قطعا یچیزای مهم تر پشتش هسمثل همون قصاوت قلب

درجواب :fatme

درجواب :fatme

گفتم: فدایت گردم، مادر اسماعیل می‌ریسد و من می‌بافم. امام فرمود: بافنده هستى؟ گفتم: آرى، امام فرمود: بافنده نباش! گفتم: چه کاره باشم؟ امام(ع) فرمود: صیقل ‏دهنده شمشیر باش...

جناب این مگه حدیث نیست؟ توش توضیحی نوشته نشده
هرتوضیحس ک تو جملاتتون خوندم برداشت ادما از این حدیث بوده ن توضیح امام

اره از ای جمله صدتا برداشت میشه کرد

اهوم

اووووه
من ولی متحیرترین ادم کره زمین
شبیه کسی نیستم جز خودم😑

بابا فاز سنگین

روزگار همیشه بر یک قرار نمیماند

صد در صد

تنت سلامت

تا سر زلف تو شد سلسله جنبان جنون...کس ندیدم به همه شهر که دیوانه نبود