رو خودتون خاک نیست بیام بتکونمتون؟
- اوا عمومیه پدرام رعایت کن
+باشه
+ بهارنارنج بشین استراحتت رو بکن ببینم دست ب سیاه سفید نزنااا

بله مناسفانه

شکر میخورندا...


برا زیر صد زیاد گیر میدن ولی بالای ۵۰۰ ی کپی شناسنامه کافیه

@Jonz-00

س۳۴: «وَ إِذا سَأَلَکَ عِبادی عَنِّی فَإِنِّی قَریبٌ أُجیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ فَلْیَسْتَجیبُوا لی‌ وَ لْیُؤْمِنُوا بی‌ لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ» ترجمه این آیه شریفه را خواسته‌اند یک جوری که معنا برایشان باز شود.

ج: شما جمله به جمله بگویید، ببینیم ترجمه‌اش چیست.

-«وَ إِذا سَأَلَکَ عِبادی عَنِّی»؟

ج: پرسیدند خدا دور است تا ما داد بزنیم یا نزدیک است که یواش بگوییم، خدا را که نمی‌بینند تا بگویند دور است یا نزدیک است، هر چه هم خدا بگوید نزدیک هستم چون نمی‌بینند نمی‌فهمند، این اوّلی، گفتند خدا نزدیک است، «وَ هُوَ مَعَکُمْ أَیْنَ ما کُنْتُمْ»[۲] هر کسی هر کجا هست خدا قبل از او آنجا حضور دارد.

– «فَإِنِّی قَریبٌ»؟

ج: من نزدیک هستم، دور نیستم که داد بزنی.

– «أُجیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ»؟

ج: هر کسی مرا صدا زد جواب می‌دهم، نزدیک هستم دیگر، در آدم‌ها به عکس است، اگر آدم‌ها دور باشند شما آنها را صدا کنی نمی‌شنود، خدا می‌گوید من نزدیک هستم، چون نزدیک هستم صدایم کنی می‌شنوم.

– «فَلْیَسْتَجیبُوا لی‌»؟

ج: من آن‌ها را دعوت به یک چیزی می‌کنم، به ایمان به خودم، ایمان به رسولم، این را اجابت کنند.

– «وَ لْیُؤْمِنُوا بی»‌؟

ج: به من هم ایمان بیاورند.

– «لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ»؟

ج: امید این است که این‌ها به رشد برسند، رشد در مقابل غیّ است.

س۳۵: این‌که خداوند فرمود «أُجیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ» ظاهراً این عمومیت استثناء ندارد، هر دعایی را شامل می‌شود؟

ج: هر کسی خدا را بخواند جواب هست، حاضر است، اما ما خیال می‌کنیم که اجابت به معنای این است که آنچه که من می‌خواهم بدهد، این جور نیست، آن‌چه که او می‌خواهد بدهد شما وظیفه‌ات دعا است نه وظیفه‌ات تعیین جزای دعا، شما وظیفه‌ات دعاست بکن، او هم وظیفه‌ای دارد وظیفه خدایی، اگر مطابق حکمت تشخیص داد می‌دهد، اما به هر حال فایده دارد، اگر آن‌چه می‌خواهی به تو ندهد مزد دعا را قطعاً به تو می‌دهد بنابراین برد با شماست، این‌هایی که دعا می‌کنند و دعایشان مستجاب نمی‌شود یک جزایی خدا به آن‌ها می‌دهد، خیلی هم زیاد می‌دهد، فکر نکنند آنکه نداد هیچ چیز نیست، خیلی چیز هست، آن‌چه تو می‌خواهی نیست، گاهی آن‌چه تو می‌خواهی صلاح نیست نمی‌دهد خدا به تو، خیلی‌ها این‌جور هستند دیگر، بعضی‌ها الله و لبیک می‌کنند که در کنکور قبول شوند، قبول شود کافر می‌شود، بی‌دین می‌شود، خدا موفقش نمی‌کند، این‌جوری است دیگر، بعضی‌ها نذر و نیاز می‌کنند قبول شوند، خدا ببیند به صلاح او نیست، بابا و ننه‌اش آدم‌های خوبی هستند آن‌ها دعا می‌کنند خدایا حفظش کن، حفظش می‌کند، با چه؟ با این‌که او موفق نشود آن‌جا برود، برود آن‌جا دیگر از تیررس خارج می‌شود نمی‌شود کاری‌اش کرد.

س۳۶: این که خدا فرموده است: «فَلْیَسْتَجیبُوا لی‌» یعنی بر خودش واجب کرده است که دعا را حتماً مستجاب کند؟

ج: «فَلْیَسْتَجیبُوا لی‌» آن چه که من می‌گویم اجابت کند، چه می‌گویم؟ حرف‌هایی زده خدا، گوش به این حرف‌ها بدهند، به من هم ایمان بیاورند مشکل حل می‌شود.

س۳۷: از امام صادق علیه السلام نقل کرده‌اند: «مَنْ قَدَّمَ‌ أَرْبَعِینَ‌ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ثُمَّ دَعَا اسْتُجِیبَ لَهُ»

ج: یکی از امتیازات انسان همین منحصر شدن در دائره محدود خودش است، همه چیز را برای خودش می‌خواهد، حاضر نیست چیزی از دارایی‌های خود را به دیگری بدهد، لذا خدا وقتی می‌گوید زکات بدهید اکثراً نمی‌دهند، خمس بدهید اکثراً نمی‌دهند، انفاق کنید اکثر مردم نمی‌کنند، چون حاضر نیستند بدهند، هر کس می‌گوید این پول باید در دائره خودم باشد، فردا کم نیاورم، لذا دستوراتی داده‌اند که آن حالت انحصار طلبی کم شود، لذا گفته‌اند اگر می‌خواهی دعایت مستجاب شود چهل تا مؤمن را دعوت کن و نهار بده بعد دعا کنند آن‌وقت دعایت مستجاب می‌شود. این چهل تا مؤمن را دعوت کنی از آن موجودی می‌دهی، به هوای این‌که دعایت مستجاب شود حاضری چهل تا پنج، شش هزار تومان خرج کنی. دویست سیصد هزار تومان خرج کنی به هوای آن رفع مشکلت، این کار خرج کردن را عادی می‌کند، پول خرج کردن یواش یواش برای فرد عادی می‌شود و الّا آدم جلویش را سخت می‌گیرد، حاضر نیست خرج کند، می‌گوید من زحمت کشیدم.

س۳۸: «اللَّهُم‌ أَغْنِنِی‌ بِتَدْبِیرِکَ عَنْ تَدْبِیرِی‌ وَ بِاخْتِیَارِکَ عَنِ اخْتِیَارِی» یعنی چه؟

ج: آدم وقتی می‌خواهد کاری را انتخاب کند فکر می‌کند آنچه بهتر است انتخاب کند، گاهی ما اشتباه می‌کنیم آنچه که بدتر است را می‌گوییم بهتر است و انتخاب می‌کنیم، لذا می‌گوییم خدایا تو انتخاب کن، من همه را نمی‌فهمم، تدبیر هم تدبیر توست من نمی‌دانم چه جوری عقب و جلو ببرم تا به یک نتیجه‌ای برسم، من گاهی اشتباه می‌کنم ولی تو اشتباه نمی‌کنی، تو در زندگی من تدبیر کن تا من تدبیر نکنم تو در زندگی من انتخاب احسن بکن تا من نکنم، اگر من بکنم گرفتار مشکل می‌شوم.

س۳۹: این صرف دعاست دیگر، چون در عمل ما که نمی‌فهمیم تدبیر خداست یا تدبیر ماست؟

ج: خب خدا به آدم یاد می‌دهد که این‌جوری است که تو نوعاً انتخاب‌هایت خراب است، نوعاً این‌جور است دیگر، بنابراین به آدم یاد داده که سعی کن آنچه که خدا گفته است همان کار را بکن، بهترین تدبیر در زندگی همان تدبیر الهی است، بعضی از چیزها را واجب کرده بعضی‌ها را حرام، این تدبیر الهی است و بر همه‌ی تدبیرهای ما مقدم است، همه باید این را پیاده کنند، اگر این را پیاده کردیم خیلی از تدبیرها و تنظیم‌ها لازم نیست، خودِ این اثر می‌بخشد و منظم می‌شود، اما این را مراعات نکنیم همه چیز به هم می‌ریزد.

س۴۰: «الهی رِضاً بِرضائِک و تَسلیماً لِأَمرِک وَ لا مَعبُودَ سِواک»، آیا محتوای این دعا را طلب کنیم خوب است؟

ج: آدم هر چه را که می‌­خواهد باید با مقدمات بخواهد، (هیچ چیز را) یک مرتبه و یک جا به آدم نمی‌دهند، انسان بخواهد به این مقام برسد که باور کند هر کاری که اتفاق می‌­افتد از طرف خداست و به آن راضی باشد، این یکی از درجات بالای ایمان است، ایمان هم از جای خودش بالا نمی‌­رود الّا با ترک گناه؛ پس اول باید آن تقوا را بخواهیم بعد خدا این را به آدم می­‌دهد، یک‌باره به آدم فاسق و بی‌­همه چیز این را نمی‌دهد، می‌گوید باید بالا بیایی، حرکت کنی، بنابراین این دعا خوب است اما راه رسیدنش دعای تنها نیست، خدا قبلاً راهش را نشان داده است، گفته است راست می‌گویی این راه را بیا، گناه نکن، ترک گناه عبادت بزرگی است، ایمان را بالا می­‌برد کم کم به آنجا می‌­رسی، و الّا مرتب گناه بکنی و این را هم بخواهی، نمی‌شود.

س۴۱: اگر هر دو را بخواهیم چطور؟

ج: عیب ندارد، اگر اوّلی را بخواهی این دوّمی در آن هست، دیگر جفت ندارد، تنهاست.

منبع: سایت مرکز حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله خوشوقت

ادامه دارد…

س۲۶: آیا ممکن است انسان گناهی انجام بدهد و توبه کند ولی تا آخر عمر اثرات معنوی مثل عدم استجابت دعا باقی بماند؟

ج: نه، اگر راست ‌بگوید و توبه کرده است،‌ زمینه استجابت دعا را فراهم کرده است.

س۲۷: این‌که گاهی اوقات با نظر ظاهری ما دعا مستجاب نمی‌شود آیا فقط علتش این است که به مصلحت نیست، یا نه علت‌های دیگر هم دارد؟

ج: بله، گاهی چیزهای دیگر هم دارد، اگر خدا بخواهد همه را مستجاب کند که نمی‌شود، بعضی‌ها با هم نقیض دعا می‌کنند.

کوزه‌گر می‌گوید خدایا باران نیاید، آفتاب باشد این‌ها خشک شوند، کشاورز می‌گوید باران بیاید، این‌که نمی‌شود، آن‌هایی که با هم تعارض دارند جداست، آن‌ها را خدا گوش به حرف هیچ‌کدام نمی‌دهد، آنچه که لازم و برای مردم مفید است آن‌را انجام می‌دهد، آن‌ دعاهایی که مربوط به امت نیست و تک تکی است، آن‌ها را هم بسته به حال اشخاص، اگر کمک کند به هدایتش کند، بعضی‌ها را به او بدهی با خدا میانه‌اش خوب می‌شود و نماز می‌خواند و روزه می‌گیرد می‌دهد، بعضی‌ها برعکس است، این‌ها را حساب می‌کند.

س۲۸: آیا تأثیر دعا همانند تأثیر و نقش تلقین به نفس است؟

ج: نه خیر، تلقین به نفس طرفش نفس من است، آن هم کارش خراب است امّا دعا طرفش خدای همه کاره است.

س۲۹: دعا آثار تربیتی هم دارد؟

ج: بله دعا آثار تربیتی هم دارد، آدم را در برابر خدا کوچک می­‌کند، بنده می‌­کند، مقدمات رشد ایمان را فراهم می‌­کند.

س۳۰: در روایتی نقل شده که وقتی نمرود حضرت ابراهیم علیه السلام را به درون آتش می‌انداخت حضرت جبرئیل علیه السلام به ایشان گفت درخواستی از خدا داری بگو، ایشان فرمود: ندارم،« فَقَالَ حَسْبِی مِنْ سُؤَالِی عِلْمُهُ‌ بِحَالِی» این یعنی چه؟ چرا حضرت ابراهیم علیه السلام دعا نکردند؟

س: چون ابراهیم خلیل علیه السلام از اول تا آخر آن کار را به دستور خدا انجام داد، تمام کارهایی که ابراهیم انجام داد نقشه‌ای بود که خدا یادش داد، خدا گفت برو آن‌ها را بشکن، آن تبر را بگذار آن‌جا، آمدند این را بگو، همه را خدا یادش داد. او هم همانی را که خدا گفته بود انجام داد، بنابراین خدا بهتر می‌داند عاقبت او چه می‌شود، به خطر می‌افتد یا نمی‌افتد، من نمی‌دانم امّا او می‌داند، بنابراین جز تسلیم راه دیگر نداشت، چه بگوید؟ آیا برخلاف دستور خدا حرف بزند! باید تسلیم بود، خدا گفته است من هم همان را انجام دادم، حالا نتیجه‌اش هر چه می‌شود، این معنایش این است، نه این‌که همه جا این‌جور است، این‌جا این مورد به خصوص طبق دستور خداست، خدا در آیات قرآن فرمود: «تِلْکَ حُجَّتُنا آتَیْناها إِبْراهیمَ»[۴]، این استدلال را ما به ابراهیم یاد دادیم، خودش بلد نبود، چون خدا یادش داده می‌داند تا آخر به کجا می‌رسد، حتی اگر به سوختن هم می‌رسید چاره‌ای نبود، باید فدا بشود دیگر، دستورات خدا به انبیا گاهی این‌جوری است، باید کشته بشوند چاره‌ای نیست دیگر. جنگ در آن چیست؟ کشتن و کشته شدن است دیگر، حالا چون کشته شدن است باید فرار کنیم؟ نمی‌شود که، بنابراین ابراهیم از این جهت گفت که خود خدا گفته است این کارها را بکن من هم کردم، حالا درخواست کنم و کمک علیه خدا بگیریم! نمی‌شود که.

س۳۱: حضرت ابراهیم علیه السلام می‌توانستند در این‌جا اظهار فقر بکنند؟

ج: ایشان اظهار فقر را کرد دیگر که خدا پیغمبرش کرد، آن کارها را قبلاً کرد، حالا که پیغمبر شد چیزهای دیگر یادش داد، گفت برای هدایت این مردم باید بروی این کارها را بکنی، این کارها هم مشکلات دارد دیگر، تو با دین مردم یک جامعه‌ای بخواهی مخالفت کنی و همه چیز را بشکنی چه کارت می‌کنند؟ تو را می‌کشند دیگر، وقتی خدا این دستور را داده است لابدّ خودش فکر کرده که چه کار باید کرد دیگر، حالا اگر بنا شد من کشته شوم چاره‌ای نیست کشته می‌شوم (چنانکه پیامبران دیگر شدند)، علیه خدا کمک از چه کسی بگیرم؟ لذا ایشان تسلیم محض بود، گفت خدا می‌بیند، اگر لازم باشد کمک می‌کند و نباشد نه مرا می‌برد دیگر.

س۳۲: از این روایت می‌توان نتیجه‌گیری کرد که امام علیه السلام می‌خواستند این آموزش را به ما بدهند که اگر شما هم در جایی کاملاً طبق تقوا به وظیفه عمل کردید دعا هم نکردید خدا خودش می‌داند که چه کار کند؟

ج: نه دعا نکنیم نمی‌شود، باید دعا کنیم، این نفس أماره زود استفاده می‌کند و می‌گوید بله من از دعا بی‌نیاز هستم دیگر، پول که دارم، پست که دارم، تلفن که دارم، مردم هم که با من هستند، سر از شرّ در می‌آورد، این باید در ما همیشه باشد، ما معصوم که نیستیم، با مراعات این کارها (دعا) حفظ می‌شویم، دعا را همیشه باید بکنیم، «مَا یَعْبَأُ بِکُمْ رَبِّی لَوْلَا دُعَاؤُکُمْ»[۵] معنایش همین است، دعا نکنی یعنی تو هم مثل من پر و پیمان شده‌ای، آن وقت خدا چند تا می‌شود.

س۳۳: پس این‌جور نسخه‌ها اختصاصی انبیاء الهی است که معصوم هستند؟

ج: بله مخصوص آن‌هاست، خدا با ما این کارها را نمی‌کند، می‌بیند ایمانمان ضعیف است، او ایمانش قوی است، بدون هیچ شکی تا نقطه مرگ هم جلو می‌رود، ایمانش زیاد است. مال ما ایمانمان کم است، احساس خطر کنیم فرار می‌کنیم.

منبع: سایت مرکز حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله خوشوقت

ادامه دارد…

اگه چند تا زن می گرفت این طور واقع میرفت خونه اون یکی

حرف درستیه ها
ولی خیلی ها از این شکل ادبیات استفاده می کنن برای توجیه روزه نگرفتن و حتی دین گریزی

درجواب :هلیا

امیدوارم

فلذا باید کسانی که حاجت مهمّه‌ای دارند، یکی از همین نمازها و از این عبادت‌هایی که برای حاجت ذکر شده است [بجا آورند] و اگر بخواهند تثبیت بکنند، تأیید بکنند و برسند به حاجت خودشان بلاشک، ملتفت باشند بعد از آن طلب حاجت و نمازها و دعاها، بروند به سجود و در سجود سعی کنند [به اندازه] بال مگسی چشم، تر بشود. این، علامت این است که مطلب تمام شد. بله، چیزی که هست این است که عینک ما درست صاف نیست، ما نمی‌فهمیم؛ فرضاً ما از خدا خانه می‌خواهیم اما خدا به مصلحت ما نمی‌داند؛ چه می‌کند؟ آیا باطل می‌کند دعای ما را؟ خیر، بالاتر از خانه به ما می‌دهد. به ملک می‌فرماید چند سال بر عمر این شخص بیفزا. این بیچاره خیال می‌کند این‌همه زحمت کشید، آخر اثری از خانه و دعای خودش ندید؛ دعایش مستجاب نشد اما نمی‌داند بالاتر از استجابت این دعا را به او داده‌اند ولی او نمی‌فهمد. حسن ظن به خدا باید داشته باشیم. عینکت باید واسع و صاف باشد، کدورت نداشته باشد. فریادگر توحید، ص۱۷۴

رستوران باشه یا مسجد

درجواب :Elham

یکیرم با خودت میبردی

درجواب :مشدّد

خوبه بردار بیار