مرا دردی ست اندر دل که گر گویم زبان سوزد
وگر پنهان کنم ترسم که مغز استخوان سوزد...

#سعدی

نه عزیزم....
مـــرد
پیراهن چهارخانه و سینه ی ستبر و غرور احمقانه نیست...
مــرد
ته ریش مرتبُ کفش های کالجُ ساعتِ چندمیلیونی نیست....
خنده های دلبرانه و اخمِ جذابُ صورت استخوانی هم مالِ مــردهای کاغذیِ تویِ رمان هاست....
مــــرد
یعنی
"تا آخرَش هستم"َش دقیقــا همین معنا را بدهد
و"آخرش" حتـی "مرگ" هم نباشــد...
مــرد
یعنی یک دقیقــه هم که شده
تویِ یک روزِ شلوغِ کاری
به تماشایِ چشمهایت بنشینــد...
گاهی برایـت شعــر هم بخوانــد...
تویِ گوشِ چپت
یک جایــی نزدیکِ به قلبت
آرام بگــوید
"دوستت دارم"...
و دوستت دارمَش "تا" نداشته باشد...
تا"کِی" یا تا"کجــا"...
مــرد
بازویِ برجسته و قدِ بلند نیست جانِ من....
مـــرد یعنی...
"آغوشِ امن"..."قولِ محکم"..."دریایِ عشق"...
و دیگــر هیچ....

شکستن دل
شبیه به شکستن استخوان دنده است،
از بیرون همه چیز رو به راه است،
اما هرنفسی که میکشی
دردی ست که می کشی...!

استخوان هایم را به دانشمندان بسپارید …
شاید بفهمند نه یخبندانی بود نه بیماری مهلکی !
من از دوری تو منقرض شدم …

@ali31

گفتم دوست فقط یک آشناست ، یک همکار ، یک همکلاسی ، حتی یک همسایه ، گاهی یک همسفر ، شاید حتی یک همراه ، یک همراه از سرکوچه تا دم خانه...

دوستی یک آشنایی ست که با یک سلام شروع می شود گاهی خداحافظی نگفته تمام می شود.
یک اشتباه از دوست بیگانه می سازد اما رفاقت ریشه دارد

به روز و ماه و سال نیست ، گاهی در یک آن ، یک لحظه ریشه می دواند ، می رود تا مغز استخوانت ، در تمام جانت ، دلت را قرص می کند به بودنش ، به ماندنش ، به رفاقتش .

دوباره پرسید فرقش؟

گفتم به هر کس نمی گویی رفیق ، رفیق یک جوری آرام جان است ، قرار است .

دنیا دنیا ، دریا دریا هم که فاصله باشد از این قاره تا آن قاره ، رفیق ، رفیق می ماند .
که برای رفاقت نیازی به شباهت نیست...

چند سال بعد روزی که فکرش را هم نمیکنیم

توی خیابان باهم روبرو میشویم

تو از روبه رو می آیی

هنوزباهمان پرستیژ مخصوص به خودت

قدم برمیداری فقط کمی جا افتاده تر شده ای....

قدم هایم آهسته تر میشود . . .

به یک قدمی ام میرسی

وباچشمان نافذت مراکامل برانداز میکنی

درد کهنه ای ازاعماق قلبم تیر میکشد...

و رعشه ای می اندازد براستخوان فقراتم

هنوز بوی عطر فرانسوی ات را

کامل استنشاق نکرده ام

که ازکنارم رد شده ای...

تمام خطوط چهره ات را

در یک لحظه کوتاه درذهنم ثبت میکنم...

می ایستم وبرمیگردم

ومیبینم تو هم ایستاده ای!!

میدانم به چه فکر میکنی!

من اما به این فکر میکنم

که چقدر دیر ایستاده ای!

چقدر دیر کردی!

چقدر دیر ایستاده ام!

چقدر به این ایستادن ها سالها پیش نیاز داشتم

قدم های سستم را دوباره ازسر میگیرم...

تو اما هنوز ایستاده ای...

خداحافظی‌ها ممکن است

بسیار ناراحت‌کننده باشند،

اما مطمئناً بازگشت‌ها بدترند.

حضور عینی انسان نمی‌تواند

با سایه‌ی درخشانی که در نبودش ایجاد شده

برابری کند. . .



مارگارت اتوود

ما آلوده‌ «حسادت» و «کینه»ایم،
کینه به همه‌چیز و همه‌کس.
فقر، فقر، فقر...فقر، مغز استخوان ما را
از کثافت و لجن انباشته است.
این افسانه است که می‌گویند
«ملّتی که گرسنه است، ایمان و اخلاق و خدا ندارد».
من برای تو بسیاری از کشورهای جهان را
که پس از جنگ دوم «هیچ» بودند
و در «گرسنگی مطلق»، همه چیز شدند مثال می‌آورم،
از چین تا آلمان. آنچه مانع ایمان و وجدان می‌شود، فقر نان و پیرهن نیست،
فقر اخلاق و معنویت است.
کارد بخورد به شکمی که
همه‌ هدف یک جامعه یا یک ملّت را تشکیل می‌دهد!

احمد شاملو

كسي نبود كه مراقبمان باشد!
حتي يك نفر نگفت " حواست را براي خودت جمع كن"
و اين بود كه درد ها حمله ور شدند...
عده اي مردند!
عده اي زخم خورده ي تحت ِ درمان،
و گروه زيادي دكتر جوابشان كرد...
آنهايي كه زخم هايي عميق دارند!
همان هايي كه درد نه آنها را كشت،
نه چند روزي روي تخت بيمارستان نگه داشتت!
و اين شد كه مسكن كشف شد!
براي فرار...
لحظه اي آرامش آرامش بي ثبات...
ثانيه اي نديدنش!
نخواستنش!
رد كردنتش.
يكي زياد سيگار ميكشد!
يكي بي مقصد ميرود...
يكي هم در كنج يك كافه منتظر تلخ ترين قهوه ميماند...
ولي جالب اين است كه اين درد به استخوان زده هاي گروه آخر،
از همه و از هميشه بيشتر ميخندند...


شيما_بهزاد

پرسید فرق بین دوست و رفیق، گفتم دوست فقط یک آشناست، یک همکار، یک همکلاسی، حتی یک همسایه گاهی یک همسفر، شاید حتی یک همراه، یک همراه از سرکوچه تا دم خانه مثلا، دوستی یک آشنایی ست که با یک سلام شروع می شود گاهی خداحافظی نگفته تمام می شود. یک اشتباه از دوست بیگانه می سازد اما رفاقت ریشه دارد به روز و ماه و سال نیست، گاهی در یک آن، یک لحظه ریشه می دواند، می رود تا مغز استخوانت، توی تمام جانت، دلت را قرص می کند رفیق به بودنش، به ماندنش، به رفاقتش، دوباره پرسید فرقش، گفتم به هر کس نمی گویی رفیق، رفیق یک جوری آرام جان است، قرار است، دنیا دنیا، دریا دریا هم که فاصله باشد از این قاره تا آن قاره رفیق رفیق می ماند که برای رفاقت نیازی به شباهت نیست....

برای تیــر مطلب بزارید زیرع این پست



#تیــر می‌تواند شروعِ فصلی باشد، پر از خواستنت...

احساس می کنم یه جای زندگیم راه رو غلط رفتم ...
ولی این قدر جلو رفتم ...
که دیگه انرژی برای برگشت ندارم.
این یادت بمونه مارتین....
اگه فهمیدی مسیر رو اشتباه رفتی ...
هیچ وقت برای برگشت دیر نیست...
حتی اگه برگشتن ده سال هم طول بکشه باید برگردی.
نگو راه برگشت طولانی و تاریکه...
نترس از این که هیچی به دست نیاری....
من تمام این سال ها ...
با این که پدرت رو دوست نداشتم ...
بهش وفادار موندم....
حالا فهمیدم کار اشتباهی کردم....
اجازه نده اخلاق سد راه زندگیت بشه....
من به خاطر ترس با پدرت ازدواج کردم....
به خاطر ترس باهاش موندم....
حکمفرمای زندگی من ترس بوده....
من زن شجاعی نیستم....
خیلی بده آدم برسه به انتهای زندگیش ...
و بفهمه شجاع نیست...
هر وقت مادرم این طوری خودش را سبک می کرد ...
نمی دانستم چه باید بگویم...
فقط به صورتش که زمانی باغی بود...
آراسته لبخند می زدم ...
و با کمی خجالت روی دست استخوانی اش می زدم،...
چون خجالت آور است ...
تماشای کسی که آخر عمری خود را موشکافی می کند و به این نتیجه می رسد ...
تنها چیزی که با خود به گور می برد ...
شرم زندگی نکردن است....


استیو_تولتز

سفید از حسرت این انتظار است استخوان من
که یارب ناوکت درکوچهٔ دل‌کی نهد پا را

دل بی‌عشق بر جان بس گران است
سر بی‌شور مشتی استخوان است

غم به جراحت می ماند...؟!

یکباره می آید...

اما رفتنش ، التیام یافتنش و خوب شدنش با خداست...!

و در این میانه ، نمک روی زخم...

و استخوان لای زخم...

و زخم بر زخم ، حکایتی دیگر است...!

حکایتی که نه می شود گفت

و نه می شود نهفت ...

آدم ها؟

فقط چند تیکه گوشته چسبیده به استخوان، با روکشی از پوست. یک دهن دارند که تا زمان مرگشان کثیف تر از تونل های فاضلابی میشود. گوش هایی که به مزخرف ترین کلمات گوش میدهند، مغزهای از کار افتاده که فقط یک دهم آن استفاده میشود. چشم هایی که حقیقت جلویشان است، اما نمیبینند، انگار روی قرنیه و مردمکشان را خاک گرفته است!