درجواب :aliaga

از استاد ک چیزی نمیگیرن

افتخار سادات دختر عموم بود شوهر کرد حالا چهار تا پچه قد و نیم قد دارد

درجواب :یاس

خخخخ زد صد و ده الان خسته...

کتاب شهید مطهری بخونین . کامل متوجه اختیار و اجبار میشین

البته در مورد آزادیست ولی متوجه میشین

ب بدترین نحو😂

...
و مردی که انگشت‌ اشاره‌‌‌اش پینه دارد از نوشتن مدام با خودکار بیک آبی، شاید مبتلا به حضور دلبری باشد با چشم‌های سیاه ویران کننده، و هر بار که مرد برمی‌گردد خانه، هر بار که صورت شیر و گندم زن را تماشا می‌کند، و هر بار کلامی می‌گویند با هم، بی‌اختیار، دستش را می‌برد کنار گونه‌ی زن، تاب‌ موهای کوتاه هایلایت شده‌اش را می‌اندازد پشت نرمه‌‌ی گوش؛
‌
‌ و اگر کائنات را خوش بیاید از گفتن این حرف، و نفس کسی حبس نشود از اندیشه‌ی این لحظه‌ی کوتاه، شاید بوسه‌ای بنشاند بر آن انحنای لعنتی گونه که خداوند، نگهدارش باشد.

من، گمان دارم که همه‌ی آدم‌ها، به این ابتلا زنده‌اند. به بودن کسی که آن‌ها را می‌فهمد. و می‌داند که هر کدام از کلمات‌شان، چه معنایی دارد. و می‌تواند از میان چند واژه‌ی تایپ شده توی چت، یا صدایی ضبط شده بر روی تلفنی منشی‌دار یا پیام کوتاهی ویدیویی، رنج‌شان را بفهمد. و بیاید. بماند. ببوسد. به آغوش بکشد. نوازش کند. بگوید من هستم. نترس. نگران نباش.

و ای‌کاش، این واژه‌ها، حقیقتی هر روزه باشند، نه خیالی سرخوشانه. و همه‌ی آفریده‌ها، مبتلا باشند به بودنی مداوم، بی هراس فقدان. و آدمی‌زاد، تنها نماند در این برهوت هول‌آور. و هیچ کس نفهمد که «کامو»، توی «سقوط» چه نوشته است.

و بلند بلند، توی کوچه و خیابان و جاده و هر جا -مسیری برای رفتن است- زار نزند با این چند کلمه‌ی پر اندوه که می‌گوید «برای من ماجرای مردی را نقل کرده‌اند که دوستش به زندان افتاده بود و او شب‌ها بر کف اتاق می‌خوابید تا از آسایشی لذت نبرد که رفیقش از آن محروم شده بود. چه کسی آقای عزیز؟ چه کسی برای ما بر زمین خواهد خفت؟»‌

#مرتضی_برزگر

احسنت استادم

درجواب :رها

ینی همینجوری الکی الکی بین اون همه...

اختیار داری خاهر تو بیفشای ما استفاده کنیم

درجواب :بهار نارنج

جز جیش و عن چی داری خو

درجواب :Elham

گوز

نمونش خود شما نمیتونی اینجوری ک نوشتی باشی
بلاخره ادم حتی تو دوستی هم خیلی چیزارو در نظر میگیره

گفتم که انسان شناسی علوم انسانی را نمی توان خود شناسی به مفهوم فلسفی آن داسنت، و ممکن است که این انسان شناسی به جای این که منجر به انسان شناسی و انسان سالاری و سروری انسان بر خویشتن و آزاد سازی انسان از بند های اسارتی که خود بر دست و پای روح و روان خویش بسته است، شود، بر عکس، منجر شود به اسارت بیشتر انسان در بند و بست های خویش.
دو مثال می زنم:
یک جامعه شناسی به عنوان یکی از علوم انسانی عوامل موثر بر انسان اجتماعی را مطالعه می کند، به عنوان مثال، چگونگی تولید و انتشار شایعات را در جامعه از طریق گردآوری و بررسی کمی - کیفی انبوهی از مدارک و فاکت ها مطالعه می کند و عوامل موثر در رشد و پراکنش شایعه ها را در جامعه کشف می کند.
حال نتیجه این تحقیقات در خدمت چه کسانی قرار می گیرد؟ آیا در خدمت خودشناسی قزاز می گیرد و کمک می کند که انسان از زیر نفوذ مخرب شایعات رها گردد؟ متاسفانه، نه. نتیجه این تحقیقات در درجه نخست در اختیار سیستم های حکومتی و اقتصادی قرار می گیرد تا از آن استفاده سیاسی و بازرگانی شود و به وسیله تبلیغات و ترویج شایعات، افکار عمومی را در جهتی که می خواهند هدایت و کنترل کنند.
دو روان شناسی نیز یکی از علوم انسانی است که می کوشد عوامل موثر بر شخصیت و رفتار فردی و اجتماعی افراد را مطالعه کند و مثلاً عوامل موثر بر عقاید فرد و روش های به وجود آوردن و از بین بردن افکار و اعتقادات و شرایط افزایش و کاهش تلقین پذیری را مطالعه می کند، و نتایج این تحقیقات نیز خواه نا خواه به صورت کارافزار ها و فنون اقناع و ترغیب و ایجاد افکار عمومی، در اختیار کارشناسان تبلیغ و ترویج قرار می گیرد و ابزاری برای به بند کشیدن افکار و عقاید مستقل و آزاده می شود.
حال، با توجه به این مثال ها و صد ها مثال مشابه دیگر، می توان گفت که این علوم انسانی رهاننده انسان ها از بند خویش و شناساننده انسان ها به خویش نیستند و خودشناسی نمی تواند به آن ها و فقط به آن ها متکی باشد.
من الله توفیقکم