‹ اینجا کہ نشد،
امّا جهانِ بعدی
قول داده‌ام نگریم!
سیر تماشایـت کنـم

دیوان اشعار حسن مصطفایی دهنوی صفحه 364
« راه شیطان »
تاريكتر از تاريك ، راه بدِ شيطان شد
پهناي دوصد مترش ، باريك چو قيطان شد
شيطان چه رهي دارد ،کج راهی و گمراهي
شيطان كه خودش گم شد،كي رهبر انسان شد
اين سلسله ي آدم ، گمراه زِ شيطانند
در سلسله ي آدم ، او سلسله جنبان شد
فرياد از آدمهـا ، رفتنـد به همراهـش
از سلسله آدمها ، شيطان چه فراوان شد
بـر آدم اول بود ، شيطان چه خطر آورد
از روز ازل شيطان ، غارتگر ايمـان شد
در باغ جنان آدم ، تا خورد فریب از او
از باغ بـرون آمد ، آواره ی دوران شد
در باغ جهان هـر جا ، شیطان قدمـی بنهاد
آن باغ جهنم شد ، کی باغ گلستان شد
در خانه و منزلهـا ، هـر جا كه بـشد رفتن
در خانه اگر نـا شد ، بـر سوي بيابان شد
اي واي خداوندا ، ما چاره نـمي داريم
چاره گري دنیا ، از آدم شي

جانـم فـدای آنکـه، دلی شـاد می کند
دل را بـه خنـده ای، ز غـم آزاد می کند

ویران چو گشت خانهٔ دل از هجومِ درد
ویـرانـه را بـه مِهـرِ خود، آبـاد می کند

بیـنِ سُرور و شـادی و دل های غمزده
هـر دَم پلـی، ز عـاطفـه بنیـاد می کند

یِ پناهنـدهِ ترسیدهِ تنـهام امــّا
پشت مرزِ تــنِ تو تا به ابـد میمونـم♡

سیدعلی در ‫۶ سال و ۵ ماه قبل، سه‌شنبه ۲۵ آبان ۱۳۹۵، ساعت ۲۱:۰۱ نوشته:


خــطّ عـــذار یــار کـه بـگــــرفت مــــــاه ازو

خوش حلقه‌ایست لیک به درنیست راه ازو

خـــطّ عـِـذار همان موهای نرم و لطیفی ست که معمولن درعنفوان جوانی در گرداگرد چهره‌ {بناگوش ولب}پدیدار میگردد رویِ همچون ماهِ دلبر حافظ را پوشانده وگویی که آن رابه خسوف برده است . گرچه این خط ،حلقه‌ی زیبا ورویایی در اطراف چهره‌ ایجاد کرده وبه لطافت آن افزوده است ،لیکن افسوس که هر کس نظر بازی نموده وظرافت ولطافت آنرا دریابد ، دراین حلقه گرفتار شده و راهی برای گریزوخروج ازاین دایره یِ سحر انگیزنخواهد داشت وبه عبارتی در این دام باقی خواهد ماند. "بگرفت ماه " ازو ایهام دارد.ماهِ آسمان ازاین لطافت پدیدآمده در رخسار دلبر، شرمسار شده وحالت گرفتگی یاخسوف پیداکرده است....

چــہ تکلیــ؋ سنگیـنے است
بلا تـکلیــ؋ـے
وقتـے کـہ نمیــבانـم
منتـظرت مانــבم
یا ؋ــقط خـوـבم را
بــہ انتـظار زـבـہ ام آقـــا ..

#اَللّهُمَّ-عَجِّل-لِوَلیِّکَ-الفَرَج

بـرق چـشمـان تـو از

نـه فـقـط از تـو اگـر دل بـكنـم می میرم
سایـه ات نـیـز بـیـفـتـد به تنـم می میرم

بین جـان من و پیراهن من فرقی نیـست



هـر یکی را کـه بـرایـت بـکـنـم می میرم

روح ِ برخاسته از من ته ِ این كوچه بایست
بیش از ایـن دور شوی از بـدنـم می میرم

خسته از غم

گفتی که تو هم مثل منی خسته ای از غم
جــان بــر لب تــو آمـده از ایـن همه مـاتم

این زندگی از چشم تو افتاده و هیچ است
از بس کـه جفــا دیــده ای از عـالــم و آدم

عـادت شـده ایـن بیـکسی و دلهـره و درد
از بـس کــه نفـس پـــر شـده از آه دمــادم

از روی لبـت خنـده سفـر کـرده شب و روز
هرلحظه خوشی کم شده از عمر تو کم کم


در شهر پر از رنگ و ریا قحطی عشق است
کو همدم وهمصحبت وکو شانه ی محکم ؟

ای عشق تــو هـم دیـر بـه فـریـاد رسیدی
وقتـی متـلاشـی شـده پـاشیـده ام از هم

ای کاش کسی بود بـه غـم سنگ صبورم
تـا سفره ی دل بــاز کنـم ،کـم کنـد از غم

دلتنگ توام


«دنیـا پـر از غم میشود وقتی که دلتنگ توام »
مثـل جهنـم میـشود وقتـی کــه دلتنگ توام

چشمان من بـارانی و از سوز دل حتـی غزل
پر سوز و ماتم میشود وقتی که دلتنگ توام

دلگیرم از دست خودم ازدست تو از روزگار

شاکی از عالم میشود وقتی که دلتنگ توام