آنچه در آینه ی حسن جمالت دیده ایم
ما غلط پنداشته ایم

چشمان خماریار آتش زنداین جان را
گیسوی پریشانش ویران کندایمان را

#حضرت-عشق

عطر گیسوان تو
بر باد داد ایمانم
آدم عطر سیب را حس کرد
من عطر گیسوان ترا

دام دل صاحب نظرانت خم گیسوست
وان خال بناگوش مگر دانهٔ دام است

خیال روی دوست


باز هم یک روز دیگر بی تو رفت
یک شب دیگر خیال روی تو

تختِ خواب و بالشِ تنهایی ام
با نوازش بر لب و گیسوی تو

شب که می آید به بستر می کشم
دست خود را بر سر و بر موی تو

کار من هر شب خیال ست و خیال
بوسه بر لب ها و بر ابروی تو

دوست دارم گم شوم، پیدا شوم
در میان گرمی بازوی تو

دوست دارم یک هوا شعر و غزل
هدیه گیرم از دل دلجوی تو

باز هم تکرار شب ها و خیال
باز هم مستم زعطر و بوی تو

وان که گیسویِ تو را رسمِ تَطاول آموخت

هم تواند کَرَمَش دادِ منِ غمگین داد

چه بگویم نگفته ام پیداست غم این دل مگر یکی و دوتاست
بهمم ریخته است گیسویی بهمم ریخته است مدتهاست

یا برگرد یا آن دل را برگردان
یا بنشین یا این آتش را بنشان