کشیدم در بَرَت ناگاه و شد در تابِ گیسویت
نهادم بر لبت لب را و جان و دل فِدا کردم

هر چه شد انبوه تر گیسوی تو/
می شود اندوه تر، اندوهِ من

دل شوریده


یک عمر دلم بسته به گیسوی کمند
او با رقبای من خوش است وخرسند

گفتم که دلم ز جور توگشت کباب
گفتا که دل کباب تو را سیخی چند؟!!

گر غالیه خوش بو شد، در گیسوی او پیچید
ور وَسمه کمانکش گشت، در ابروی او پیوست

در حلقه گیسوی خم اندر خم تو
از گمشده ام نشانه ای می گیرم

گیسوی شب راگشودم دورشمع کلبه افروزش
پرزنان پروانه سان گشتم به دورشمع سیمایش

کشیدم در بَرَت ناگاه و شد در تابِ گیسویت

نهادم بر لبت لب را و جان و دل فِدا کردم

فریبِ چشمِ جادویت

مدامم مست می‌دارد نسیمِ جَعدِ گیسویت

خرابم می‌کند هر دَم، فریبِ چشمِ جادویت

من و بادِ صبا مِسکین دو سرگردانِ بی‌حاصل

من از افسونِ چشمت مست و او از بویِ گیسویت

هوا آرام، شب خاموش، راه آسمان ها باز

خیالم چون کبوترهای وحشی می کند پرواز
رود آنجا که می بافند کولی های جادو، گیسوی شب را
همان جاها، که شب ها در رواق کهکشان ها عود می سوزند
همان جاها، که اختر ها به بام قصر ها مشعل می افروزند
همان جاها، که رهبانان معبدهای ظلمت نیل می سایند
همان جاها که پشت پرده شب، دختر خورشید فردا را می آرایند

ناوَکِ مژگانِ تو


دوش در حلقهٔ ما قصّهٔ گیسویِ تو بود
تا دلِ شب سخن از سلسلهٔ مویِ تو بود

دل که از ناوَکِ مژگانِ تو در خون می‌گشت
باز مشتاقِ کمانخانهٔ ابرویِ تو بود

هم عَفَاالله صبا کز تو پیامی می‌داد
ور نه در کس نرسیدیم که از کویِ تو بود

ای که روی مه تو

چشمت ای روح و روان کرد زمینگیر مرا
گیسوانت همه شب کرده به ذنجیر مرا