ما تکیه داده نرم به بازوی یکدیگر
در روحمان طراوت مهتاب عشق بود

سرهایمان چو شاخه سنگین ز بار و برگ
خامش بر آستانه محراب عشق بود

این بار برای دل تو می نویسم

دیگر نه شمع و مهتاب می شود
روشنای سیاهی ام
نه شعر فروغ و حافظ
همدم تنهایی ام

چشمه سار اشک هایم خشکیده
کویر گونه هایم
گدازه ی عطش پس می دهد

یادم نمی رود!
جلوی چشمانم
دخترکی همه ی احساسم را سر بردی
پیاله ی خونش سرکشیدی

ساز دلم غمگین است
بی تفاوت (م)
حالم همین است

افتاده سیب سرخ حوا
میان نستعلیق نگاهت
من،

خیره به مهتاب چشمانت
با رنگی سرخ
نقاشی می کشم...
..

جرئت حقیقت بازی کنیم؟؟؟؟؟؟؟؟
حالا جرئتش شاید نشه ولی باحاله

می رسد عشق، شبی باز...!
قدر یک ثانیه، از عشق ندارم راحت
این منم!خیره‌سر و عاشق وخاطرخواهت

جذر و مدّ دلم از، جذبه ی مهتاب تو بود
انقلابی که پس از آن، شده دل درگاهت

قلب‌شاهی‌که ‌شکستش،بشکوهت،قطعی‌ست
جای غم باشد اگر‌، باز شود، بدخواهت

هر شب از یاد و خیالات تو،تا صبح،،، پُرم
گوییا بستر خوابم شده......جولانگاهت

یا نرو،،، یا که بمان،،، یا نگهت می‌دارم"
کاش یک ذرّه بفهمد،، دل نا آگاهت

وای بر تو! اگر از خاطره های دگران
آرزویم بکنی، هر شب آذر ماهت

هی کوچه به کوچه به تماشای تو رفتم
احوال تو را در شب مهتاب نوشتم

بی تو، مهتاب‌شبی، باز از آن کوچه گذشتم،
همه تن چشم شدم، خیره به دنبال تو گشتم،
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم،
شدم آن عاشق دیوانه که بودم.

در پس چهره خندان چه کسی می گرید
از پر و بال شکسته قفسی می گرید
در دل حبس قفس بال کبوتر ببَرند
تا که امید رهایی ز یادش ببرند
شمع می سوزد و در اشک غمش غرق شود
همچو پروانه ی آتش زده در خواب رود
دختر پاییز
زندگی قصه ی دل بستن و هجران و فراق
لحظه ای سرخوش و یک عمر به اعماق محاق
زندگی می رود و حاصل آن خاطره هاست
مثل مهتاب کسی دل شده ی پنجره هاست

#دختر-پاییز
در سرم گاه اگر وسوسه ی عشق نبود
رو به دیوار ملال روزنه ی عشق نبود
با برآشفتن هر باد دلم می لرزید
پای از روی لب بام خودم می لغزید
زندگی از پی تکرار شدن می پوسید
مرگ می آمد و لب های ترا می بوسید
گر به دنیای خیال جرات پرواز نبود
گر به آخر برسی کوچه آغاز نبود
این دلم در هوسش این همه بیمار نبود
گر به مهتاب شبی پنجره ای باز نبود