بی تو

بی روی تو نگار پری چهره در غزل
نا گه قلم زجان خودش سير می شود

کسی که یهویی
بد میشه
داره خوبی هاشو
یه جایی دیگه خرج میکنه ...!

#ای-کاش

ای کاش که در کنج دلت جایم بود
ای کاش که همچون غزلی در کتبت جایم بود

ای کاش که در این دنیای شلوغ
گوشه ای از آن قلب رئوف جایم بود

ای کاش که همچون مرغ عشقی بی پناه
درکنج سرایت اندر قفسی جایم بود

عمریست که از عشق تو مجنون و غمینم
ای کاش که در قسمتی از حافظه ات جایم بود

همه شب تا به سحر ناله فراوان کردم
ای کاش که در سر ورق دفتر عشاق جایم بود

ناز چشمان تو برد از سرم هوش و حواس
کاش که در گوشه چشم نگرانت جایم بود

شب تا به طلوع از غم دوری تو میگفتم
گفتا که ای کاش در نظرش جایت بود

دام عشق

ناز چشمان تو را از جان خریدارم هنوز
شمع رویت را چو پروانه گرفتارم هنوز

چشم من یک لحظه از چشمان تو غافل نشد
جلوه ی چشم ترا با خود به سر دارم هنوز

از همان روزی که از سینه برون کردی مرا
بر سر کویت چو رندان غزلخوانم هنوز

من به دام عشق تو هر دم در آتش سوختم
در میان آتش عشقت چه سوزانم هنوز

در گلستان خیالت گشته ام گمگشته ای
من دراین بستان چرا مانند یک خوارم هنوز

باز امشب غزلی كنج دلم زندانی است؛
آسمان شب بی حوصله ام طوفانی است

ببین باز غزل هایت را خواندم. هوایت شدم

تو تنها غزل شعر

پیامبر عزیز خدا صلی الله علیه و آله می فرمایند:

«کلما ازداد العبد ایمانا ازداد حبا للنسآء ; هر چه ایمان بنده زیاد شود، محبت [وی] به زن ها نیز زیاد می شود .»
______امروز همسر امام موسی صدر از دنیا رفتند
و این شعر عاشقانه این عالم مجاهد برای همسرش هست
پرده‌ای از پرند س‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍یم اندود /ماه بر دوش شام گسترده
روشن و دلکش و خیال‌انگیز/ وز نسیم شبانه افسرده
و اندر اعماق آشیانه خویش/سر خود مرغ حق فرو برده
یاد بیداری و تلاش و سخن /از خیال زمانه بسپرده
نیمی از شام هجر بگذشته /صحبت غم به جانم آورده
خواب بگریخته زدیده من /دامن از اشک چشم پر کرده
لیک با رنج جانگداز فراق/روح باز از غمش نیازرده
یاد مهر حیات‌بخش «مه»م /زنده می‌دارد این تن مرده
لاله حاوی او چراغ شب است /نور بر شام هجر بسپرده
یا رب از جور دهر برهانش/تا که برهاند این سرا پرده
نکته جالب در این غزل اینکه حروف اول مصرع‌های اول آن نام «پروین خلیلی» را می‌سازند نام همسرشون


ناخوداگاه یاد حدیث نبوی افتادم😍

یاد تو

از من غزلی مانده و از تو اثری نیست
در خانه ی تنهایی من، هیچ دری نیست

«مجنون » شدنم دستِ خودم بود عزیزم
جز من به خدا عاشقِ دیوانه تری نیست

بگذار و برو فکر نکن بی تو...عجیب است
در رفتنِ تو هیچ غم و دردسری نیست

من حبسِ خودم هستم و تردید ندارم
دور و برِ من جز «منِ تنها» خطری نیست

در هر غزلم عشق نشسته است کنارم
اما به خدا ذره ای از تو خبری نیست

آخرین بیت شب

آهوی چشمانت قرارم را گرفته
صبر تمام انتظارم را گرفته

مانند دزدی گوشه تاریک زندان
این چشم ها پای فرارم را گرفته

تا کی سکوتم را به اطرافم بکوبم
دیوار سهم اعتبارم را گرفته

یک آسمان پرواز بودم ، با نگاهی
از بالهایم اختیارم را گرفته

می خواستم عاشق بمانم شد شکنجه
دردی که حال روزگارم را گرفته

دیگر کسی جز تو مرا باور ندارد
از من خدا ایل و تبارم را گرفته

باید ببینم بی تو در دست غزلهام
پاییز روی نوبهارم را گرفته-

این بوسه های کاغذی آخر مرا کشت
یا عشق حکم سنگسارم را گرفته