پیرمرد پیرزنا از شمشادیون یاد گرفن دیه

:عخی

درجواب :بهار نارنج

وعشی

درجواب :pedram

لباس بی دی اس ام پوشه من...

یه چی بگم من به شخصه شدیدا اجتماع گریزم 🙂

پادشاهی وزیری داشت كه هر اتفاقی می‌افتاد، می‌گفت: خیراست! روزی دست پادشاه در سنگلاخ ها گیر كرد و مجبور شدند انگشتش را قطع كنند، وزیر در صحنه حاضر بود و گفت: خیر است!

پادشاه از درد به خود می‌پیچید، از رفتار وزیر عصبی شد، او را به زندان انداخت، یک سال بعد پادشاه كه برای شكار به كوه رفته بود، در دام قبیله ای گرفتار شد كه بنا بر اعتقادات خود، هر سال یک نفر را كه دینش با آن ها مختلف بود، سر می‌بریدند و لازمه اعدام آن شخص این بود كه بدنش سالم باشد.

وقتی دیدند اسیر، یكی از انگشتانش قطع شده، وی را رها كردند. آنجا بود كه پادشاه به یاد حرف وزیر افتاد كه زمان قطع انگشتش گفته بود: خیر است!

پادشاه دستور آزادی وزیر را داد. وقتی وزیر آزاد شد و ماجرای اسارت پادشاه را از زبان او شنید، گفت: خیر است! پادشاه گفت: دیگر چرا؟؟

وزیر گفت: از این جهت خیر است كه اگر مرا به زندان نینداخته بودی و زمان اسارت به همراهت بودم، مرا به جای تو اعدام می كردند ...

هر وقت مامانت درستش کرد عسکشو بذار ببینم

درجواب :shahin

قلق داره نباید ابکی باشه اب و...

یکایک سر شکست آن روز اما عهد و پیمان نه
غم دین بود در اندیشه مردم، غم نان نه
شبی ظلمانی و تاریک حاکم بود بر تهران
به لطف حضرت خورشید اما بر خراسان نه
کبوترهای گوهرشاد بودیم و صدای تیر
پریشان کرد جمع یکدل ما را ، پشیمان نه
سراسر، صحن از فوج کبوترها چنان پر شد
که چندین بار خالی شد خشاب آن روز و میدان نه
یکی فریاد می زد شرمتان باد آی دژخیمان!
به سمت ما بیاندازید تیر، اما به ایوان نه
یکی فریاد سر می داد بر پیکر سری دارم
که آن را می سپارم دست تیغ و بر گریبان نه
برای او که کشتن را صلاح خویش می داند
تفاوت می کند آیا جوان یا پیر؟ چندان نه
دیانت بر سیاست چیره شد، آری جهان فهمید
رضاجان است شاه مردم ایران، رضاخان نه!
کلاه پهلوی هم کم کم افتاد از سر مردم
نرفت اما سر آن ها کلاه زورگویان، نه!
گذشت آن روزها، امروز اما بر همان عهدیم
نخواهد شد ولی این بار جمع ما پریشان، نه!
به جمهوری اسلامی ایران گفته ایم «آری»
به هرچه غیر جمهوری اسلامی ایران: «نه»
کجا دیدی که یک مظلوم تا این حد قوی باشد
اگرچه قدرت ما می شود تحریم، کتمان نه
دفاع از حرم یعنی قرار جنگ اگر باشد
زمین کارزار ما «تل آویو» است، تهران نه!
محمد حسین ملکیان

وووی ساعت که ۳ هست
فکر کردم ۲ شده

چند روزی بود که آن دور و برها میدیدمش.چند خیابان پایین تر،چند خیابان بالاتر...
معمولا همان حوالی بود.
شاخه های رز قرمز را در دست های آفتاب سوخته اش میگرفت و چشم به چراغ راهنمایی بی احساس سر خیابان میدوخت.مطمئنم اگر چراغ میدانست پسرک چقدر از دیدن رنگ قرمزش خوشحال میشود،تا ابد قرمز میماند!
با یک دستش گل‌ ها را به آغوش میکشید و با دست دیگر به شیشه ماشین ها میکوبید.ماشین هایی که شاید گاهی راننده اش بی احساس تر از آن چراغ سر خیابان بودند!
- آقا...آقا...یه شاخه گل بخر...
تو رو خدا فقط یه شاخه...
واسه خانومت بگیر.آقا تو رو خدا...
شیشه را کشیدم پایین و صدایش کردم.
به سرعت خودش را به ماشین رساند.
- آقا گل میخوایین؟
چند شاخه بدم؟
پوست صورتش حسابی زیر آفتاب سیاه شده بود.
پرسیدم: شاخه ای چنده؟
- قابل شما رو نداره آقا. 5 تومن.
+ چند شاخه داری؟
یکی را برداشت و گفت: 19 تا!
میخواستم بپرسم چرا یکی رو برداشتی!!؟
اما چراغ سبز شده بود و همه عجله داشتند...!
تراول صد تومنی را به پسرک دادم و گل‌ ها را گرفتم.
حین حرکت با لبخند گفتم: اون پنج تومنم واسه خودت!
از آینه بغل ماشین دیدم به سرعت خودش را به دخترک فال فروشی که آن طرف تر مشغول بود‌ رساند و شاخه گلی را که برداشته بود به او داد...
قلبم فشرده شد.
هنوز هم نمیدانم صحنه ای که آن روز دیدم عاشقانه ترین صحنه ای بود که تا بحال دیده ام یا غم‌انگیز ترین‌شان!
اما کاش میتوانستم هر روز تمام گل‌ هایش،بجز آن یک شاخه را،بخرم.
از آن روز به بعد دیگر آن دور و برها ندیدمش.
شاید محل کارش عوض شده بود!
کودکان کار که جای ثابت ندارند

جوشم میزنه؟

من اگه بچینم اونا مشن گل خ نه