تو روزایی که حالِ خوبی نداشتم و از آدمها خسته بودم ، یه عزیزی حرفی بهم زد که بدجور با واقعیت روبرو کرد منو ؛ اون بهم گفت بحثه اولویته ، بحثه اول بودن یا دوم بودن یا کلا نبودنه ؛ گفت اگه اولویت اول باشی حتی اگه سونامی و زلزله بیاد اون کنارت میمونه اما اگه چیزها و افراد دیگه اولویت اول باشن تو هرروز فکر میکنی چرا نیست ، شاید مشکل از منه؟ و مغزت از این چراها پُر و جسمت از این سردرگمی ناتوان میشه.
اون بهم گفت چشم هامو باز کنم و با واقعیت هایِ زندگیم روبرو بشم ؛ آدم هایِ اطرافمو یک به یک آنالیز کنم و طبق رفتارشون بفهمم من اولویت چندمشون هستم؟ اونها اولویت چندمِ من هستن؟ آیا ارزششو دارم/دارن؟
اون روز و روزهایِ بعد شاید به من سخت گذشت ؛ تلخ گذشت! اما من رو با واقعیت روبرو کرد و من کم کم این واقعیت هارو پذیرفتم ؛ پذیرفتم که نمیتونم به اصرار و قهر و بغض اولویت اول بقیه باشم! پذیرفتم باید اولویت اول خودم باشم و به هرمیزان که در زندگیم بودن ، باشم و..
-به خودم قول دادم رفتارِ بقیه روی زندگیم تاثیر نزاره و بزارم اونی که میتونه حالمو خوب یا بد کنه فقط خودم باشم.

وقتی تیکه کلام‌هاش می شه تیکه کلام‌هات ، نوع خندیدنتون شبیه به هم می شه ، نوع حرف زدنتون ، نوع رفتارتون ، علایق و سلیقه هاتون یکی می شه ؛ در واقع دارین وارد یه لول جدیدی فراتر از صمیمیت می شید ، شما دارید باهم یکی می شید و حقیقتا این یکی از زیباترین چیزاییه که می تونه برای هر دونفر اتفاق بیوفته .

من به انزوایم افتخار نمی‌کردم ولی به آن وابسته بودم، تاریکی اتاق برای من مثل نور آفتاب بود

قطار می‌رود، تو می‌روی،
تمام ايستگاه می‌رود ..
و من چقدر ساده‌ام؛
كه سال‌ها‌ی سال؛
در انتظار تو ..
كنار اين قطار رفته ايستاده‌ام،
و همچنان،
به نرده‌های ايستگاه رفته،
تكيه داده‌ام!