تبسم های شیرین تورا با بوسه خواهم چید
وگر بختم کند یاری
در آغوش تو
ای افسوس!

‏و من برا چشمانم دیدنت را بعد از هر پلکی آرزو میکنم.

خیلی عجیبه
آدمیزاد اتفاق هایی که با گریه پشت سر گذاشته رو بعداً با خنده تعریف میکنه...

آفتاب عشق

دل راه اشک گرم به مژگان تر گرفت

افسوس کاین گره سر راه گهر گرفت

درد یعنی بزنی دست به انکار خودت
عاشقش باشی و افسوس گرفتار خودت

به خدا درد کمی نیست که با پای خودت
بدنت را بکشانی به سر دار خودت

کاروان رد بشود ، قصه به آخر برسد
بشوی گوشه ای از چاه خریدار خودت

درد یعنی لحظاتی به دلت پشت کنی
بشوی شاعر و یک عمر بدهکار خودت

درد یعنی که نماندن به صلاحش باشد
بگذاری برود ! آه ... به اصرار خودت

بگذاری برود در پی خوشبختی خود
و تو لذت ببری از غم و آزار خودت

درد یعنی بروی ، دردسرش کم بشود
بشوی عابر آواره ی افکار خودت

اینکه سهم تو نشد درد کمی نیست ولی
درد یعنی بزنی دست به انکار خودت ...

بــاد خــزان وزیــده درنــوبهار افسوس
من چــون کویــر تشنه بــاران من نیامد

چه نویسم که قلم شرم کند از دل ریش ام

بنویسم ولی افسوس نخوانی که نخوانی!

بــاد خــزان وزیــده درنــوبهار افسوس
من چــون کویــر تشنه بــاران من نیامد

کافر عشق


زلف‌آشفته و خِوی‌کرده و خندان‌لب و مست
پیرهن‌چاک و غزل‌خوان و صُراحی در دست

نرگسش عربده‌جوی و لبش افسوس‌کنان
نیم شب دوش به بالین من آمد بنشست

سر فرا گوش من آورد به آواز حزین
گفت ای عاشق دیرینهٔ من خوابت هست؟

عاشقی را که چنین بادهٔ شبگیر دهند
کافر عشق بود گر نشود باده پرست

برو ای زاهد و بر دُردکشان خرده مگیر
که ندادند جز این تحفه به ما روز الست

آن چه او ریخت به پیمانهٔ ما نوشیدیم
اگر از خَمر بهشت است وگر بادهٔ مست
[لینک]

افسوس بر آن چشم که با پرتو صد شمع
در اینه ات دید و ندانست کجایی

افسوس ، که بی فایده فرسوده شدیم ...

افسوس بر آن چشم که با پرتو صد شمع
در اینه ات دید و ندانست کجایی