خیال تو در من

بهشتی ست که در ابرهایش

دو مرغ عشق

تصنیف های عاشقانه را

دوصدائی می خوانند

گل ها

سرشان را بالا می گیرند

تا پروانه ها را ببوسند

زیبائی ات مرا احاطه می کند

با اشک های بهشت در چشمانم

آنجا که رنگین کمان های روشن

هرگز خاموش نمی شود

و ستارهٔ چشمانت

در نور ماه می درخشد

اما

اینهمه زیبائی را چه سود

اگر کسی نباشد که

رؤیاهایم را با او تقسیم کنم ؟!

با این همه

روزی مرا خواهی یافت

در احساسی که

به هیچ کس تعلق ندارد

و شاید دلت خواست اندکی بمانی

تا باور کنی که

اشک های من در بهشت

تنها حسرت یک لبخند را

همراهی می کنند

بیا بیدار و بی تابم ، دلم آغوش می خواهد

مرا محصور کن در خود ، تنم تن پوش می خواهد



ببین دستان سردم را ، بپرس احوال قلبم را

ببوس امشب لبانم را ، که او هم نوش می خواهد



نگاهی کن به چشمانم ، بکش دستی به موهایم

فدای شانه های تو ، سر من دوش می خواهد

دلت را با دل تنگم ، یکی کن مهربان من

که حسرت های دیرینه کمی پاپوش می خواهد



اگر پر حرف و پر دردم ، غم عشق تو سنگین است

نگو ای نازنین این زن ، فقط یک گوش می خواهد



من از ابراز احساسم ، نباید دست بردارم

اگرچه چشم ظاهربین ، مرا خاموش می خواهد



مرضیه خدیر

منتظر بارانم…
در خلوت کوچه هایم باد می آید؛
اینحا من هستم؛
دلم تنگ نیست… تنها منتظر بارانم
تا قطره هایش بهانه ای باشند
برای نمناک بودن لحظه هایم
و اثباتی بر بی گناهی چشمانم

وقتی چشمانم را روی هم میگذارم ،
خواب مرا نمیبرد ،
تو را می آورد ، از میان فرسنگها فاصله . . .

دلم فقط بهانه تو را دارد !
تو می دانی بهانه چیست ؟
بهانه همان است که شبها خواب را از چشم من می گیرد ٬
بهانه همان است که روزها میان انبوهی از آدمها چشمانم را پیِ تو می گرداند ٬
بهانه همان صبری ست که به لبانم سکوت می دهد تا گلایه ای نکنم از نبودنت ..

الا که از همگانت عزیزتر دارم

شکسته باد دلم، گر دل از تو بردارم



اگر چه دشمن جان منی، نمی دانم

چرا ز دوست ترت نیز، دوست تر دارم



بورز عشق و تحاشی مکن که با خبری

تو نیز از دل من ، کز دلت خبر دارم



قسم به چشم تو، که کور باد چشمانم

اگر به غیر تو با دیگری نظر دارم



کدام دلبری؟ آخر به سینه، غیر دلی

که برده ای تو؟ دل دیگری مگر دارم؟



برای آمدنم آن چه دیگران دانند

بهانه ای است که من مقصدی دگر دارم



دلم به سوی تو پر می زند که می آیم

به شوق توست که آهنگ این سفر دارم



اگر به عشق هواداری ام کنی وقت است

که صبر کرده ام و نوبت ظفر دارم





حسین منزوی

نمی دانم چرا امشب واژه هایم خیس شده اند
مثل آسمانی که امشب می بارد....
و اینک باران
بر لبه ی پنجره ی احساسم می نشیند
و چشمانم را نوازش می دهد
تا شاید از لحظه های دلتنگی گذر کنم

از خانه بیرون میزنم اما کجا امشب

شاید تو میخواهی مرا در کوچه ها امشب!

پشت ستون سایه ها روی درخت شب

می جویم اما نیستی در هیچ جا امشب؟

می دانم ، آری نیستی اما نمی دانم

بیهوده می گردم به دنبالت چرا امشب ؟

هر شب تو را بی جستجو می یافتم اما

نگذاشت بی خوابی به دست آرم تو را امشب

ها...سایه ای دیدم! شبیه ات نیست اما حیف!

ای کاش می دیدم به چشمانم خطا امشب

هر شب صدای پای تو می آمد از هر چیز

حتی ز برگی هم نمی آید صدا امشب

امشب ز پشت ابرها بیرون نیامد ماه

بشکن قرق را "ماه من" بیرون بیا امشب

گشتم تمام کوچه ها را یک نفس هم نیست

شاید که بخشیدند دنیا را به ما امشب

*طاقت نمی آرم تو که می دانی از دیشب

باید چه رنجی برده باشم بی تو تا امشب*

"ای ماجرای شعر و شب های جنون من

آخر چگونه سر کنم بی ماجرا امشب ؟"

.
چرا ما چشمانمان را می‌بندیم وقتی :
می‌بوسیم
بغل می‌کنیم
دعا می‌کنیم
گریه می‌کنیم
رویا می‌بینیم
گوش می‌دیم
و استشمام می‌کنیم
چون که زیباترین چیزها در زندگی ،
قابل دیدن نیستند !
بلکه به وسیله قلب حس می‌شوند !

#دنزل_واشنگتن

از خانه بیرون می زنم اما کجا امشب

شاید تو می خواهی مرا در کوچه ها امشب

پشت ستون سایه ها روی درخت شب

می جویم اما نسیتی در هیچ جا امشب

می دانم اری نیستی اما نمی دانم

بیهوده می گردم بدنبالت، چرا امشب ؟

هر شب تو را بی جستجو می یافتم اما

نگذاشت بی خوابی بدست آرم تو را امشب

ها ... سایه ای دیدم شبیهت نیست اما حیف

ایکاش می دیدم به چشمانم خطا امشب

هر شب صدای پای تو می آمد از هر چیز

حتی ز برگی هم نمی آید صدا امشب

امشب ز پشت ابرها بیرون نیامد ماه

بشکن قرق را ماه من بیرون بیا امشب

گشتم تمام کوچه ها را ، یک نفس هم نیست

شاید که بخشیدند دنیا را به ما امشب

طاقت نمی آرم ، تو که می دانی از دیشب

باید چه رنجی برده باشم ، بی تو، تا امشب

ای ماجرای شعر و شبهای جنون من

آخر چگونه سرکنم بی ماجرا امشب



محمدعلی بهمنی

گاهی وقتها ...

مثل دیشب٬ مثل امشب

که هوای روزگارم ابری٬

هوای چشمانم بارانی٬

و هوای قلبم طوفانی ست

نوازشم کن...

تا نترسم از تنهایی٬

تا باور كنم كه هنوز

دلخوشي ها كم نيست...

دلم کمی گریه میخواهد
چشمانم بسان بچه ای لجبازی میکند
با دلم راه نمیاید
حرف خودش را میزند
مات و مبهوت
خیره مانده بر افق
انگار حواسش جای دیگریست
با دلم یاری نمیکند
چشمانم بر افق خیره
تورا میگردند
گرچه نمیدانند مکانت را؛ جایت را
اما جالب است بر دلم امید دارند
امید یاری
چون میدانندحرفهایشان را دلم به گوشت خواهد رساند
بین خودمان بماند
دلم به چشمهایم گفته است
حتم دارد که امشب چون تو پلک بر هم گذاری
و خواهی که با رویا هم آغوش شوی
مرا بخاطر خواهی آورد...
کاش چشم و دلم باهم یکی بودن...
من همچنان دوستت دارم...

وقتی نمی تونی فریاد بزنی، ناله نکن !
قرن ها نالیدن، به کجا انجامید؟...
من اشک هایم را به کسی نشان نداده ام.
من سکوت را نمی شکنم.
دوست داشتن همیشه گفتن نیست،
گاه سکوت است و گاه نگاه...
و من در سکوت تو، فقط نگاهت می کنم.
تو رفتی و من سکوت را به فریادی بدل کردم
و احساس دوست داشتن را به عمق وجودم رساندم.
آیا جز خداوند آفریدگار، چه کسی صدای فریاد دلم را در سکوت می شنود؟
اگر شکستن قلب و غرور صدا داشت،
عاشقان سکوت شب را ویران می کردند...
نگاه ساکت باران به روی صورتم دزدانه می لغزد.
به ظاهر گرچه می خندم، ولی اندر سکوتم سخت می گریم...
و حالا لحظه های من گرفتار سکوتی سرد و سنگینند؛
و چشمانم که تا دیروز به عشقت می درخشیدند، نمی دانی چه غمگینند...

انقدر نامت را میخوانم
تا بند بند دلت
در لالایی چشمانم...به خواب رود

در
کجای
جهانم
ایستاده ای

در آسمان چشمانم؟
در زمین دلم؟

یا پشت کوههای غمم؟
کجای جهان مرا
آراسته ای به
غمی که جانکاه

و دلخواه
است...!!!