من تنهای تنها، غمگین شکسته
راه تاریکِ تاریک میخانه بسته

بیتی ست امامت در این خانه تویی تو
** “امروز امیر در میخانه تویی تو

در گوشهٔ میخانه بزمی است ملوکانه
ترسا بچهٔ ساقی رندیست خوش و سرمست

چشمان سیاه

ساقیا آمده ام باز به میخانه ی تو
پر کنم جام تهی از لب مستانه ی تو

دوست دارد یا نمی‌خواهد مرا معلوم نیست
عشق، بازی می‌کند با من چرا! معلوم نیست

می‌کشم سر، هرچه می‌ریزد به جامم دستِ دوست
کِی در این میخانه می‌افتم ز پا معلوم نیست

برگ، دستِ شاخه را وقتی رها می‌کرد گفت:
باد با خود می‌برد ما را، کجا؟ معلوم نیست

یا نمی‌آید به چشمِ باغبان، پاییزِ ما
یا زمستان و بهارِ کاج‌ها معلوم نیست

با طبیبان، رنجِ ما را بازگو کردن خطاست
جای زخمِ عشق بر دل‌های ما معلوم نیست..

#غزل
#فاضل_نظری |
📚 از کتاب #وجود

از جام وجودم نوش بسیار به او دادم
شد مست و رفت، اینجا میخانه بود انگار

پیمانهٔ عشق


تن و جانِ منِ عاشق ، در این میخانه میسوزد
چو شمعی تا سحر ، در ماتمِ پروانه میسوزد

بی تو

بی دوست شبی نیست که دیوانه نباشیم
مستیم اگر ساکن میخانه نباشیم

جا نا

"سرزده وارد مشو، میکده حمام نیست"
این سخن پیر ماست، گفته ی هر خام نیست

بر در میخانه شو، بوسه ی رندانه زن!
خاک در میکده، سجده گه عام نیست

یک دو سه پیمانه زن، نعره ی مستانه زن
مست ابد می شوی، صحبت ایام نیست

می خور و رندی کن و ولوله در می فکن
چون که در این خانقه، توطئه و دام نیست

انگبـــینی شده آن چــــشم ولبـانت بــه عسل
گــربه میخانه شـــوی مست وخمارت بشوم

نه از ترس خدا، از ترس این مردم به محرابم
اگر می شد همه محراب را میخانه می کردم