خوبم فدات خودت چطوری

برو
میخاااااااااااااام

درجواب :hejab

برم برگ پیدا کنم


دعا کن مهمونای شب یدالله مون تو راه نمونن

بعد میگم بت یه دیقه بیا پیوی گمت کردم باز

متاسفانه چه در فضای حقیقی و چه مجازی، افراد بسیاری به ما مراجعه کرده که مشهود است از بیماری وسواس رنج می‌برند و با پافشاری بر برخی از مسائل، حتی کار را به جایی می‌رسانند که حقایق بسیاری را در شریعت، انکار می‌کنند؛ غافل از اینکه با این رویّه، نه تنها ایمان خود را نابود کرده بلکه مشکلات متعدد دنیوی نیز برای خود و یا اطرافیانشان فراهم می‌آورند.
وسواس را در یک نگاه می‌توان نوعی توجّه خاص و افراط گونه به یک محتوا دانست که در ذهن و یا عمل، انسان را دچار مشکلات متعددی می‌سازد؛ در این زمینه مقالات متعددی نوشته شده و قصد تکرار آنها را نداریم اما به صورت خاص، مطلبی از مرحوم کاشف الغطاء در مورد آثار و نتایج این مسئله وجود دارد که علی‌رغم جامعیت، کمتر به آن اشاره مستقیمی شده است لذا در اینجا کلام ایشان را نقل می‌کنیم تا شاید تلنگری باشد برای آنان که به وسواس توجه می‌کنند. ایشان می‌فرماید:
«وسواسی که در سوره ی ناس، پروردگار به استعاذه از آن امر نمود عبارت است از حالتی در انسان که مانع ثُبات و اطمینان می شود و مانند جنون است و اقسام مختلفی دارد و منشأ آن غلبه‌ی وَهم و اضطراب فکر است... وسواس از صفات مذمومه‌ای است که عقل و شرع آن را ممنوع شمرده‌اند و با اینکه خود، ذاتاً قبیح است عامل مفاسد عظیمی است:
از جمله ی این مفاسد این است که:
1ـ چون وسواسی عقیده دارد فعل خودش درست و فعل بقیه خطاست، چه بسا این فکر منجر به انکار ضروریات دین یا مذهب شود.
2ـ وسواس، موجب ذمّ و طعن نسبت به افعال سیّد اُمّت و افعال جمیع ائمه (علیهم السلام) می گردد؛ و این دو مفسده، خود قاضی هستند به خروج وسواسی از ایمان.
3ـ چون وسواسی حکم مثلاً به وجوب یا ندب(خوبی) فعل خود می کند، این تشریع در دین و دخول در زمره‌ی اهل معصیت است.
4ـ وسواس، غالباً لازمه اش سوء ظن به مسلمین است، تا جایی که حتی به علمای عامل، سوء ظن پیدا می کند و حکم به نجاست آنها و بطلان عبادت آنها می نماید.
5 ـ برای وسواسی هیچ عزم و نیتی در هیچ عمل خاصی حاصل نمی شود؛ زیرا تکرار عبادت یا معامله، موجب عدم صحت عزم و نیت می شود.
6 ـ گاهی آن قدر یک عمل را در نماز تکرار می کند که منجر به دخول در فعل یا قول کثیر در نماز شده و صورت نماز را از بین می برد؛ یا این که گفتارش با این که قرآن یا ذکر است اما کلام انسان محسوب می شود، چون به علت این که منشأ وسواس دارد، نهی متوجه آن شده است.
7ـ در بسیاری از مواقع، حرکاتی که از وسواسی صادر می شود صورت عبادت را به هم می زند.
8 ـ در بسیاری از مواقع وسواسی جرأت بر معاصی پیدا می کند؛ چون واجبات را از زمان خود به تأخیر می اندازند، زیرا اشتغالش به مقدمات، طولانی است؛ یا این که در وقت شک می کند.
9ـ وسواس، وسواسی را مبتلا می کند به اسراف در مصرف آب.
10ـ گاه وسواسی بدن خود را بیمار می کند؛ یا به دلیل کثرت برخورد با آب یا دلائل دیگر.
11ـ وسواسی، شیطان را عبادت می کند یا این که او را در عبادت خداوند شریک می گرداند.
12ـ وسواسی، به خاطر وسواسش از اخلاص در عبودیت حق تعالی و تدبّر در معانی قرآنیه و غیر قرآنیه محروم می شود.»[1]
برای درمان این مشکل، مقالات و راهکارهای متعددی بیان شده که جویندگان حق می‌توانند به آن مراجعه داشته باشند منتها می‌توان تمامی آنها را در این جمله مختصر کرد که راه درمان این معضل «عدم توجه شخص وسواسی به افکارش» است.[2]

پی‌نوشت:
[1] کشف الغطاء عن مبهمات الشریعه الغراء (ط - الحدیثه) ص 310؛ المقصد الحادی عشر
[2] برای مطالعه بیشتر می‌توانید به این مطلب نیز مراجعه داشته باشید: براي معالجة وسواس فكري چه توصيه‌هايي به بنده داريد؟

کسوت پزشک متخصص گوارش در یکی از بیمارستان‌های اراک خدمت می‌کند.
ایشان خاطرات جنگ را به رشته‌ تحریر در آورده است و هر چند روز یکبار، قسمتی از این خاطرات را در گروه آفرینش به اشتراک می‌گذارد.
گروه آفرینش در واتس‌آپ از اجتماع رزمندگان و جانبازان و آزادگان گردان تخریب لشگر هشت نجف اشرف تشکیل شده است.
لحظه‌ای پیش که پست‌های مربوط به گروه را مرور می‌کردم، آخرین پست گروه، قسمت دیگری از خاطرات جنگ بود که ایشان برای یادآوری و تجدید خاطره‌ی همرزمان، به اشتراک گذاشته بود که من آن را برای شما ذیل این نوشته کپی کردم: ?

?جمعه 24 تیرماه 67 به همراه تعدادی از بچه ها به حمام رفتیم. تعداد زیادی از بچه‌های تخریب را در آنجا دیدیم که برای غسل روز جمعه و یا غسل شهادت آمده بودند.
امروز مصادف با سالروز شهادت امام جواد بود. علی نقادی به خواندن سرودهای تقلیدیش مشغول بود.
حمام رفتن تأثیر چندانی در تمیزی ظاهری نداشت. گرد و غبار و بادهایی که شن با خود می‌آورد همه سر و صورت و حتی داخل دهان و بینی را پر از خاک می‌کرد. ظهر که بچه‌ها بعد از ناهار و در گرمای 50 درجه اینجا داخل سنگر خوابیده بودند و شر شر عرق می‌ریختند، گرد و خاک چنان صورت و چشمها و دهانشان را پوشانده بود که انگار به خواب چند ساله فرو رفته‌اند.
روی دندانهایشان یک لایه از گل دیده می‌شد که چهره آنها را در خواب، زمخت و ترسناک کرده بود. کسی که غفلتاً وارد سنگر می‌شد و بچه‌ها را با آن وضع می‌دید جا می‌خورد. شستن ظروف کار بیهوده‌ای بود چون دوباره لایه‌ای از خاک و گل روی آنها را می‌گرفت. آب کلمن‌ها هم بوی خاک می‌داد. بعد از دعای سمات که محمد رضا چراغ‌بیگی خواند، وفایی نامه‌ای نمادین که به مردم شهرها نوشته بود را برای بچه‌ها خواند. صحبت از گلایه و تنها گذاشتن جبهه‌ها بود. وفقی هم شروع به صحبت کرد و گفت:

دشمن قصد دارد دوباره خرمشهر را بگیرد. باید بمانیم و تا آخرین فشنگی که داریم بجنگیم و اگر مهماتی برای ما باقی نماند باید با سنگ از شهر خرمشهر دفاع کنیم. از اینجا که می‌رویم امید برگشتن نداشته باشید.هرکس دل در گروی دنیا دارد همین‌جا می‌تواند برگردد. به خرمشهر که برویم دیگر امید برگشتی نباید داشت.

بچه ها می خندیدند و سر به سر همدیگر می‌گذاشتند. سربازهای واحد از مدت باقیمانده سربازی‌شان حرف می‌زدند و جلوی همدیگر به کمتر بودن مدت وظیفه خود پز می‌دادند. در چهره و سخنان وفقی ناراحتی و نگرانی را می‌دیدم . شاید هم نگرانی خود را در چهره او تصور می‌کردم. بعضی از بچه‌ها منجمله پاینده و سبزی به خط رفتند.

صبح 25 تیر با صدای نماز محمد مهدوی فر بیدار شدم. نماز شب می‌خواند و معلوم بود گریه می‌کند.
صبح سوره الرحمن را خواندیم و بعد صبحانه خوردیم. انگار این الرحمن‌های آخر هم حال و هوای خاصی دارد.
بعد از قرآن، بچه‌ها از هر دری صحبت می‌کردند، از تیم ملی فوتبال، از جنگ، از استفتای امام که حضور در جبهه را برای همه واجب کرده بود. ...