یافتن پست: #عاشقی
حضرت@دوست
کافر عشق
زلف‌آشفته و خِوی‌کرده و خندان‌لب و مست
پیرهن‌چاک و غزل‌خوان و صُراحی در دست
نرگسش عربده‌جوی و لبش افسوس‌کنان
نیم شب دوش به بالین من آمد بنشست
سر فرا گوش من آورد به آواز حزین
گفت ای عاشق دیرینهٔ من خوابت هست؟
عاشقی را که چنین بادهٔ شبگیر دهند
کافر عشق بود گر نشود باده پرست
برو ای زاهد و بر دُردکشان خرده مگیر
که ندادند جز این تحفه به ما روز الست
آن چه او ریخت به پیمانهٔ ما نوشیدیم
اگر از خَمر بهشت است وگر بادهٔ مست
[لینک]
زلف‌آشفته و خِوی‌کرده و خندان‌لب و مست
پیرهن‌چاک و غزل‌خوان و صُراحی در دست
نرگسش عربده‌جوی و لبش افسوس‌کنان
نیم شب دوش به بالین من آمد بنشست
سر فرا گوش من آورد به آواز حزین
گفت ای عاشق دیرینهٔ من خوابت هست؟
عاشقی را که چنین بادهٔ شبگیر دهند
کافر عشق بود گر نشود باده پرست
برو ای زاهد و بر دُردکشان خرده مگیر
که ندادند جز این تحفه به ما روز الست
آن چه او ریخت به پیمانهٔ ما نوشیدیم
اگر از خَمر بهشت است وگر بادهٔ مست
[لینک]
·
سارا
عاشقی را چه نیازیست
به توجیه و دلیل
که تو ای عشق
همان ،
پرسش بی‌زیرایی..
به توجیه و دلیل
که تو ای عشق
همان ،
پرسش بی‌زیرایی..
سارا
کاش در تندیس آدم دل نبود
این همه غم داخلش منزل نبود
کاش جای هر غمی آغوش بود
عاشقان را جرعه ای دمنوش بود
کاش میشد قلبها را لمس کرد
لحظه های عاشقی را حبس کرد
کاش میشد عشق را از سر نوشت
هرکسی تقدیر خود را می نوشت
کاش جنس قلب ما از شیشه بود
جای احساسات هم اندیشه بود
کاش میشد عکس دل را قاب کرد
لحظه های بی کسی را خواب کرد
کاش دنیا مهربان و ساده بود
شعر خوشبختی مارا می سرود
این همه غم داخلش منزل نبود
کاش جای هر غمی آغوش بود
عاشقان را جرعه ای دمنوش بود
کاش میشد قلبها را لمس کرد
لحظه های عاشقی را حبس کرد
کاش میشد عشق را از سر نوشت
هرکسی تقدیر خود را می نوشت
کاش جنس قلب ما از شیشه بود
جای احساسات هم اندیشه بود
کاش میشد عکس دل را قاب کرد
لحظه های بی کسی را خواب کرد
کاش دنیا مهربان و ساده بود
شعر خوشبختی مارا می سرود
سارا
من نمی‌دونم سعدی به چه درجه از فهم و شعور در عاشقی رسیده بوده که اینطور از معشوقه‌ش دلجویی می‌کرده:
«ای سروِ خوش بالای من ای دلبر رعنای من
لعل لبت حلوای من از من چرا رنجیده ای؟»
«ای سروِ خوش بالای من ای دلبر رعنای من
لعل لبت حلوای من از من چرا رنجیده ای؟»
