عشق مهم ترین درس خودشناسی است که می توان آموخت. برای فهم مفهوم هستن و زیستن ، باید عاشق شد و عاشق بود و عاشق زیست و عاشق چشم بر جهان بست، باید عاشقانه زندگی کرد و عاشقانه مسیر زیستن را تا بی نهایت پیمود. عاشق زندگی، عاشق تکامل، عاشق تعالی، عاشق زیبایی، عاشق نیکی، عاشق پویایی، عاشق انسان و انسانیت، عاشق حقیقت، عاشق آگاهی، عاشق دانایی، عاشق والایی، عاشق رفاقت و پیوند، عاشق جریان یافتن و جاری و ساری شدن، عاشق سیلان و سیران و سریان، عاشق روشنایی و فروزش، عاشق نورافشانی و پرتو تابانی، عاشق هستی...
بدون درک مفهوم این عشق های گوهرین، زندگی خالی از عمق و معنا می شود و تیره و تاریک می گردد، و آن که بدون درک و احساس این عشق ها زیسته باشد، حتی اگر بیشتر از صد سال، و حتی اگر برخوردار از همه مواهب مادی زیستن و رفاه مالی و خوش بختی های ظاهرین زندگی کرده باشد، به حقیقت نزیسته است و مرده ای بوده با ظاهری زنده نما و مزه نیک بختی حقیقی و معنوی عمیق را نچشیده است، و این درس بزرگی است که خودشناسی به ما می آموزد.

یکی از درس های مهم دیگری که خودشناسی به ما می آموزد، مروت و مدارا است. مروت و مدارا را می توان به منصف بودن و سازگاری تعبیر نمود. منصف بودن با دیگران و با خویشتن، دادگر بودن و رعایت حق و حقیقت خویش و دیگران را نمودن، حق هر چیز را ادا کردن و به جا آوردن، و در رفتار با دیگران، چه دوستان و چه دشمنان، جوانمردانه عمل کردن، مفهومی است که از مروت استنباط می شود و اگر جایگاه اجتماعی خویشتن را به درستی درک کنیم و هدف از زندگی انسانی را به درستی دریابیم، متوجه می شویم که اساس زندگی سالم و مسالمت آمیز و همزیستی صلح آمیز با دیگران و خود، مدارا و مروت است.
سازگاری، انعطاف پذیری، نرمش و ملایمت، لازمه زندگی انسانی است و در سایه چنین رفتار و کرداری است که می توان نیک بخت و بهروز زیست و امکانات وجودی و گوهرهای درونی خویش را شناخت و به کار گرفت و تحقق بخشید

یکی از مهم ترین درس های خودشناسی، شناخت جایگاه خویشتن در جهان است و کشف حقیقت مقام خویش در گذرگاه هستی و رابطه خود و جهان .
گذرا بودن عمر، ناپایداری زیست، سپنجی بودن حیات و میرایی لحظات، همه و همه به هزار زبان به ما می گویند که نباید از جهان انتظار وفاداری و از عمر تمنای ماندگاری داشته باشیم و هم چنین نباید چنان غرق در دلبستگی ها و وابستگی ها شویم که از گوهر خود حقیقی خویش و فرصت و مهلتی که به او برای هستی انسانی داده شده، غافل شویم. باید گوش شنوا داشته باشیم و ندا های گویای هستی را بشنویم.
وارسته و آزاد بودن از هر آن چه رنگ تعلق پذیرد یکی از درس های اساسی خود شناسی است. فرصت زیست کوتاه است و به یک چشم به هم زدن تمام می شود و دلبستگی های ما هر چقدر هم که عزیز و دلبند باشند، به آنی ، چون باد و برق، می گذرند و سپری می شوند و عمرشان به سر می رسد ( هم چون رویایی شیرین یا کابوسی تلخ- و هر دو غیر قابل اعتماد)، بنابراین هر چه آزاد تر و آزاده تر و فارغ تر از این همه شر و شور های بی حاصل و قیل و قال های پوچ و بی معنا باشیم، فرصت بیشتری برای اندیشیدن در حقیقت خویش و گوهر هستی خود و جهان هستی خواهیم داشت و آسوده تر این سفر را به پایان خواهیم رساند.

تلگرام هم بله


گوگل پلی که خودش فیلترشکن میخاد

درجواب :ܢܚܩߊ‌ࡅ߭ܘ

ع ، شما میشین پدربزرگ ساینا اینجوری

انواع عشق و وابستگی

دوست داشتن در مقایسه با عشق :

به گفته بهترین روانشناس تهران، عشق از سه جز تشکیل شده :

وابستگی
مراقبت
نزدیکی
بهترین روانشناس تهران بر این عقیده است که گاها ماها یک ارزش و تحسینی را در مورد بقیه تجربه می کنیم.

از گذران وقت با آن ها لذت می بریم و می خواهیم اطراف آن ها باشیم، اما ضرورتا عشق نمی تواند باشد.

به جای آن، روانشناس تهران به دوست داشتن اشاره می کند.

به عبارت دیگر، عشق، عمیق تر، پرفشارتر، و شامل میل بسیاری به ارتباط و نزدیکی فیزیکی و جسمی می باشد.

افرادی که “دوست داشتن” رو تجربه می کنند، از بودن با هم لذت می برند، در حالی که آن هایی که عشق را تجربه می کنند، به نیازهای شخصی دیگری نسبت به خودشان بیشتر اهمیت می دهند.

وابستگی هم یک نیازیست که در قبال آن مراقبت، تصدیق و تماس جسمی با شخص دیگری نیاز دارند.

مراقبت هم شامل ارزش گذاری به نیازهای شخص دیگری و خوشحالی دیگری به اندازه خودتان.

نزدیکی هم به اشتراک گذاشتن افکار، امیال و احساسات با دیگریست.

واقعا مشکلات حاد درصد کمی هستن ولی آدمهایی که درست تربیت نشدن حق با شماست کم نیستن. چه مرد و چه زن.
ولی واقعا اینقدری که از مردم توقع دارند کار چندانی برای تربیتشون انجام ندادند. مثلا همین مدرسه ها و دانشگاههامون رو ببینید. شده فقط محلی که بچه های با استعداد مارو حداکثر تبدیل کنه به ماشین حساب یا کامپیوتر و یا یک طوطی که خیلی چیز حفظه. نه زندگی یاد میدن نه ارتباط صحیح با والدین و خانواده و دوستان و ... .
اصلا کدوم یک از درسهامون بعد دیپلم یا بعد دانشگاه به دردمون خورد. شاید خواندن و نوشتن و یا شمردن و جمع و تفریق. بعد از اون یک عالمه کتاب بدون اینکه به استعداد و توانایی هر بچه توجه بشه تو مغز همشون تزریق میشه. همین... بدون اینکه معرفت و شناخت و فایده ای توش باشه.
یا مثلا رسانه هامون در درجه اول تلویزیون خودمون. همیشه یک سریالی که مخاطب جذب کرده شاید بخاطر بازیگراش یا جذابیتهای تو خالی دیگه. چند ماه توی همه خونه ها حضور داره و فکر و زندگی مردم باهاش آمیخته میشه. بعد چه داستانی داره؟ همش دعوای بین افراد خانواده. پایمال کردن حق یه مظلوم. سوء استفاده از احساسات و بدبینی و هر چیز بدی که مردم بلد نیستن رو یاد میدن. کی شده یک ارزش انسانی رو به بچه هامون یاد بدن و یک اخلاق پسندیده رو رواج بدن و یا یک کار درست برای فرهنگ مردم بکنن؟ کی تلاش رو یاد جوونها دادن؟ همیشه یه ثروت بادآورده در فیلم هست یک خانه و یک زندگی مرفه که نه تلاش بدست آوردنش رو کسی می بینه و نه کسی انگیزه برای ساختن آیندش رو از اون بدست میاره.
بعد با این همه رفتارها و اطلاعات ضد و نقیض که تو مغز مردم هست چه انتظاری دارند. باز خوبه در سال یه ماههای خاصی هست یاد خدا در جامعه فراگیر بشه و گرنه چیزی از اخلاق و معرفت هم نمیموند.

درجواب :میتونید منو حمید صدا کنید

من پول لازم دارم عقل رو نگه...

درجواب :هلیا

ی فیلم جدید معمایی جنایی دوست دارید...

دو نقطه تعظیم

منم جز کودکان بد سرپرست اسم بنویس