چه خارها که ز حسرت شکست در دل ریشم
چو دیدمت که چو گل سر به سینه ی دگرانی

گل حسرت

چون خواب ناز بود که باز از سرم گذشت
نامهربان من که به ناز از برم گذشت

چون ابر نوبهار بگریم درین چمن
از حسرت گلی که ز چشم ترم گذشت

نه! نگفتم دوستت دارم ولی جانم تویی
خالق هر لحظه از این عشق پنهانم تویی
باعث بی‌تابی چشمان گریانم تویی
«ربّنا و آتنا»ی بین دستانم تویی
من غلط کردم نگفتم! دین و ایمانم تویی
تا جهنم می‌روم حالا که شیطانم تویی
عاشقم باشی، نباشی،حرف پایانم تویی
تا قیامت حسرت چشمان حیرانم تویی

آنگاه سر به دامن آن سنگدل گذاشت
آهی کشید از سر حسرت که : این منم

قَدمتُ .. وعَفْوَکَ عن مَقدَمی

حسیراً ، أسیراً ، کسیراً ، ظَمی
آمده‌ام.. عذر مرا بپذیرکه این چنین حسرت‌زده، اسیر، شکسته‌پر و تشنه آمدم

گیسو طلای شعر، کجایی؟ که سوختم....
در حسرتت، وصال چه آسان تمام شد

آدما دچار حسرت میشن چون از کارهای درازمدت خوششون نمیاد!

اشک حسرت

چند روزی از سر کویت سفر خواهیم کرد
امتحان را جای در کوی دگر خواهیم کرد

در گذرگاهی دگر، چاکی به دل خواهیم زد

بر سر راهی دگر، خاکی به سر خواهیم کرد

گر کسی آید ز پی، ما باز برخواهیم گشت

ورنه آنجا، ز اشک حسرت دیده تر خواهیم کرد

ز آنچه گفتی، دیگران را آگهی خواهیم داد

ز آنچه کردی، دیگران را باخبر خواهیم کرد

حسرت زخم دگر از خنجرت دارد اگر

کشته ی تیغ تو حرف خونبهایی می‌زند

#غریبه

دردی از حسرت دیدار “تو” دارم که طبیب
عاجز آمد؛ که مرا چاره‌ درمان تو نیست!