#کجایی؟

ز اشتیاق تو جانم به لب رسید، کجایی؟

چه باشد ار رخ خوبت بدین شکسته نمایی؟

نگفتیم که: بیایم، چو جان تو به لب آید؟

ز هجر جان من اینک به لب رسید کجایی؟

گذشت عمر و ندیدم جمال روی تو روزی

مرا چه‌ای؟ و ندانم که با کس دگر آیی؟

کجا نشان تو جویم؟ که در جهانت نیابم

چگونه روی تو بینم؟ که در زمانه نپایی

چه خوش بود که زمانی نظر کنی به دل من؟

دلم ز غم برهانی، مرا ز غم برهایی

مرا ز لطف خود، ای دوست، ناامید مگردان

کامیدوار به کوی تو آمدم به گدایی

فتاده‌ام چو عراقی، همیشه بر در وصلت

بود که این در بسته به لطف خود بگشایی؟

من آمدم یه صدتا پست بگذارم برم

بهار زندگی


شروع فصل بهار و بهار زندگی ام
نکوست سال من و کار و بار زندگی ام

دو دست گرم، دو حلقه، کنار سفره عشق
به ریل عقد نشسته قطار زندگی ام

سفید شد همه شعرهای رو سیه ام
تمام شد حذر و اعتذار زندگی ام

قرارمان شده یک جان، قرارمان شده عشق
و عشق، شعر خدا، اختیار زندگی ام

به پیش آینه میخوانمش به رسم کهن
به رسم حافظ و سعدی، نگار زندگی ام!

خطاب میکنمش: انتظار خاطر من!
خطاب میکندم: افتخار زندگی ام!

تو صدایم کن


دست بر چانه که میزد، دل صحرا می‌رفت
باسر زلف نگارم، دل دریا می‌رفت

دل من در نِگَهَش قافیه را باخته بود
صحبت از عشق شدو کار به حاشا می‌رفت

مثل ماهی که رخش نقش ببندد در آب
در دلم عکس تو و دل به تماشا می‌رفت

هرم آغوش تو و عطر تن عریانت
مستحق بود اگر جان به تمنا می‌رفت

پیِ آماجِ غمت جان و دلم فرسوده
چارهٔ عقل چه بود، سوی مدارا می‌رفت

تو صدایم کن و بالحن خوشت شعر بخوان
روح من بانفست، تابه ثریا می‌رفت