خواص {گیاه آس یا "مورد}
در کتاب عطردرمانی، ص 30
در باره خواص گیاه آس اینطور بیان شده
آس" گیاهی خوشبو است..
آس(مورد) گیاهی است مقدس در آیین زرتشت و در کتاب بندهش در بخش آفرینش گیاهان، این گیاه نماد اهورا مزدا است و حجله عروس و داماد را به این گیاه تزیین می کنند و بلاخص در بالای تخت عروس و داماد می گذارند تا هم میمنت آورد و هم بوی خوشش در حجله گاه منتشر شود.
* برخی از خواص درمانی آس
1- توان بخشیدن به بدن (ماساژ دادن بدن در حمام با آس)
2- جوش دادن استخوان شکسته، به وسیله پخته شدن آس
3- سوختۀ آس برای خوشبوکنندگی بدن کاربرد دارد.
4- مرهم، ضماد، شربت و رب میوه آس برای جلوگیری از انواع خونریزیها مفید است.
5- بهترین نوع شربت در بین شربتهای دارویی جهت بند آوردن شکم درد و سرفه و همچنین از بین برندۀ سستی لثه
6- در حیطۀ آرایش و زیبایی، دانه آس موجب تقویت ریشۀ موها و جلوگیری از ریزش مو و سبب بلندی و سیاهی مو خواهد شد و خوشبوترین عطرها از آن به دست می آید.
7- خاکستر آس به منظور از بین بردن لکه و کک و مک کاربرد دارد.
8ادامه مطلب در دیدگاه
عسل براى کسانى که دستگاه گوارش ضعیفى دارند؛ مفید است.
عسل یک ترمیم کننده قوى محسوب مى شود.
عسل در تقویت قلب مؤثر است.
عسل در سالخوردگان نیروى قابل توجهى به وجود مى آورد.
عسل در درمان معده و زخم اثنا عشر عامل مؤثرى شناخته شده.
عسل براى درمان آسم (تنگى نفس) نافع است.
عسل در بیمارى هاى ریوى کمك کننده خوبى است.
عسل به عنوان داروى معالج رماتیسم، نقصان قوه نمو عضلات، و ناراحتى هاى عصبى، شناخته شده است.
عسل به خاطر خاصّیت میکروب کشى اش براى مبتلایان به اسهال مفید است.
از عسل داروهایى مى سازند که براى لطافت و زیبائى پوست و برطرف ساختن چین و چروک ها مؤثّر است.
با عسل داروئى مى سازند که ورم دهان را تسکین مى دهد و نفس را معطّر مى سازد.
عسل در معالجه خشکى پوست، ترک خوردگى،، سوختگى، کروک، نیش هاى دردناک حیوانات، ورم چشم، سرفه نیز مورد استفاده قرار مى گیرد.
بعضى از دانشمندان قرص هایى از شیره گل ها ساخته اند که خواصّى شبیه عسل دارد. مهمترین اثر این قرص ها ازدیاد نیروى جوانى، فعال کردن سلّولها و در نتیجه شادابى و طول عمر است.(1)
به همین دلیل معروف است که فیثاغورث به شاگردان خود توصیه مى کرد:
تا مى توانید عسل و نان بخورید؛ و بقراط مى گفت: اگر مى خواهید عمر طولانى داشته باشید باید عسل بخورید.
منبع بی نویس
- . اوّلین دانشگاه، ج 5، ص 212 تا 290، نشریه طب و دارو و کتب دیگر.