دل خاکیان
من اگرچه تیره خاکم دلکیست برگ و سازم
به نظارهٔ جمالی چو ستاره دیده بازم

بهوای زخمه تو همه نالهٔ خموشم
تو باین گمان که شاید ز نوا فتاده سازم

به ضمیرم آنچنان کن که ز شعلهٔ نوائی
دل خاکیان فروزم دل نوریان گدازم

تب و تاب فطرت ما ز نیازمندی ما
تو خدای بی نیازی نرسی بسوز و سازم

به کسی عیان نکردم ز کسی نهان نکردم
غزل آنچنان سرودم که برون فتاد رازم

زندگی، وزن نگاهی است که
در خاطره‌ها می‌ماند
شاید این حسرت بیهوده که بر دل داری
شعله گرمی امید تو را
خواهد کشت
زندگی درک همین اکنون است
زندگی شوق رسیدن به همان
فردایی است که نخواهد آمد
تو نه در دیروزی، و نه در فردایی
ظرف امروز، پر از بودن توست
شاید این خنده که امروز دریغش کردی
آخرین فرصت همراهی با امید است...


سهراب سپهری

به من بیاموز
چگونه عطر به گل سرخ‌اش باز می‌گردد
تا من به تو بازگردم
مادر!
به من بیاموز
چگونه خاکستر،دوباره اخگر می‌شود
و رودخانه، سرچشمه
و آذرخش‌ها، به ابر
و چگونه برگ‌های پاییز دوباره به شاخه‌ها
باز می‌گردد
تا من به تو بازگردم
آنگه که صدای تو را می‌شنوم
می‌پندارم
که می‌توانم دیگر بار از تو شعله‌ور شوم
و بر مدخل کشت‌زاران‌ات،
بارها و بارها جان دهم
اینجا هر انچه برای من آزار دهنده است
یافت نمی‌شود.

نیرنگ نسیم
نرم نرم از چاک پیراهن تنش را بوسه داد

سوختم در آتش غیرت ز نیرنگ نسیم
زلق بی آرام او از آه من آید به رقص
شعله بی تاب می رقصد بآهنگ نسیم

مژده اي دل كه مسيحا نفسي مي آيد
كه ز انفاس خوشش بوي كسي مي آيد
بيت مورد نظر:
ز آتش وادي ايمن نه منم خُرّم و بس
موسي اينجا به اميد قبسي مي آيد
اشاره به آيات 10 و 11 سوره ي طه دارد که مي فرمايد: «إذ رَآ ناراً فَقالَ لِأهلِهِ امکُثُوا إنّي آنستُ ناراً. لَعَلي آتيکم مِنها بِقَبَس أو أجِد عَلَي النارِ هُديً» (چون ديد آتشي را پس گفت کسانش را درنگ کنيد به درستي که من ديدم آتشي را باشد که بياورم شما را از آن گيراننده ي شعله يا بيابم بر آن آتش هدايتي).
و همچنين آيه ي 8 سوره ي نمل با مضموني مشابه آيات فوق.

دود اگر بالا نشیند کسر شأن شعله نیست
جای چشم ابرو نگیرد گرچه او بالاتراست

شصت وشاهد هردو دعوای بزرگی میکنند
پس چرا انگشت کوچک لایق انگشتر است؟

آهن و فولاد ازیک کوره می آیند برون
آن یکی شمشیرگردد، دیگری نعل خر است

گر ببینی ناکسان بالا نشینند صبر کن
روی دریا کف نشیند،قعر دریا گوهر است

[صائب]

المهم من بعد الغنا
مهمترین چیز تنها این است که بعد از ترانه
ننسي العذاب اللي مرق
تمام درد و رنجی که کشیدیم را فراموش کنیم
بعدك ياقلبي اللي احترق
بعد از تو ، دلم سوخته است
مغروم حرقه من اللهب
دل شیفته که شعله های عشق باعث سوختـنـش شد

دود اگر بالا نشیند کسر شأن شعله نیست
جای چشم ابرو نگیرد گرچه او بالاتراست

شصت وشاهد هردو دعوای بزرگی میکنند
پس چرا انگشت کوچک لایق انگشتر است؟

آهن و فولاد ازیک کوره می آیند برون
آن یکی شمشیرگردد، دیگری نعل خر است

گر ببینی ناکسان بالا نشینند صبر کن
روی دریا کف نشیند،قعر دریا گوهر است

[صائب]

بسیار مکن ناله که این شعله عمادا >< می سوزد اگر خشک و تری داشته باشم

مادرم تعریف می‌کرد:
نمک سنگ بود، برنج چلو را ساعتى با نمک سنگ مى‌خوابانديم تا كم‌كم شورى بگيره
غذا را چند ساعتى روى شعله ملايم چراغ خوراک پزى مى‌نشانديم تا جا بيفته
يخ‌ كرده و تكيده كنار علاءالدين و والور مى‌نشستيم تا جونمون آروم گرم بشه
عكس يادگارى توى دوربين را هفته‌اى، ماهى به انتظار مى‌نشستيم تا فيلم به آخر برسه و ظاهر بشه
آهنگ تازه آوازه خوان را صبر مى‌كرديم تا از آب بگذره و كاست بشه و در پخش صوت بخونه
قلک داشتيم، با سكه‌ها حرف مى‌زديم
تا حساب اندوخته دستمون بياد
حليم را بايد «حليم» مى‌بوديم تا جمعه زمستانى فرا برسه و در كاممون بشينه
هر روز سر مى‌زديم به پست‌خانه، به جستجوى خط و خبرى عاشقانه، مگر كه برسه
گوش مى‌خوابانديم به انتظار زنگ تلفن محبوب، شبى، نيمه‌شبى، بامدادى، گاهى، بى‌گاهى
انتظار معنا داشت
دقايق «سرشار» بود
هر چيز یک صبورى مى‌خواست تا پيش بياد
تا زمانش برسه، تا جا بيفته، تا قوام بياد
غذا، خريد، تفريح، سفر، خاطره
دوستى، رابطه، عشق انتظار ما را قدردان ساخته بود
حالا فهمیدی چرا این روزهت
کسی قدردان نیست؟

دختر پاییز
آتشی در دلم افروخت کزان شعله ودود
شمع خندید و پر عاشق پروانه شکست

بسان شعله آتش، فروزان اختری زیبا
عجب زیبا شبی دیدم، ز سر مستی بدر کردم
تن پر پیچ و تابت را به هرسو عشوه گر کردی
شدم محو تماشایت، به آیینه نظر کردم