شب هجران



اگر روزی بدست آرم سر زلف نگارم را

شمارم مو به مو شرح غم شب‌های تارم را

وز زلف او اگر


گر بوی یک شکن ز سر زلف دلبرم
کفار بشنوند نگروند کافرم

وز زلف او اگر سر مویی به من رسد
در دل نهم چو دیده و در جان بپرورم

درهم ز دست دست سر زلفش از شکن
دستم نمی‌دهد که شکن‌هاش بشمرم

تا برد دل ز من سر زلف معنبرش
از بوی دل شده است دماغی معنبرم

آن توبهٔ نادرست ما را
همچون سر زلف خویش بشکست

آن دل، که ازو خبر نداریم
هم در سر زلف اوست گر هست

در سایهٔ زلف او بیاسود
وز نیک و بد زمانه وارست

هزار بار به هم برزدی چو زلف پریشان

ممالکِ دل و جانم به زخمِ تیغِ جدایی

تو صدایم کن


دست بر چانه که میزد، دل صحرا می‌رفت
باسر زلف نگارم، دل دریا می‌رفت

عارفی بر سر یک پیچش مو
کافر شد...
من رند و سه وجب زلف پر از فر
چه شود؟؟؟؟

در زلفِ چون کمندش ای دل مپیچ کانجا

سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت

ز چینِ زلفِ کمندت

اگر به مذهبِ تو خونِ عاشق است مُباح

صلاحِ ما همه آن است کان تو راست صلاح

سَوادِ زلفِ سیاهِ تو جاعِلُ الظُّلُمات

بَیاضِ رویِ چو ماهِ تو، فالِقُ الاَصباح

ز چینِ زلفِ کمندت کسی نیافت خلاص

از آن کمانچهٔ ابرو و تیرِ چشم، نَجاح