هر کسی را بود از دوست تمنای وصال

من بیچاره به امید خیالی شادم

خلوت دل


تا شدم در خلوت دل لحظه ای محو تماشایش
خسته دل جان ریختم در ساغر ناب تمنایش

به جان دلبرم، به جان دلبرم کز هر دو عالم، کز هر دو عالم
تمنای دگر، تمنای دگر جز دلبرم، جز دلبرم، جز دلبرم نیست

[لینک]
از اینا

هرم آغوش تو و عطر تن عریانت
مستحق بود اگر جان به تمنا می‌رفت

گریان مکن این دیده که تمنای تو دارد
آتش مزن این دل که سودای تو دارد

عمرم به سر آمد به وصالت نرسیدم
آخر دل غم دیده تمنای تو دارد

شراب شعر چشمان تو

من امشب تا سحر خوابم نخواهد برد
همه اندیشه ام اندیشه فرداست
وجودم از تمنای تو سرشار است
زمان در بستر شب خواب و بیدار است

درتمنا(ط)

برق را در نظر آور به خس و خار چه کرد
تا بدانی که به من شعله دیدار چه کرد

غافل از خویش نه ای نیم نفس، چون دانی
که تمنای تو با صائب افگار چه کرد؟

"من بمیرم هم نمیگویم بمان اما بمان"
عمراً این جمله نخواهد شد بیان اما بمان

از درون چشم هایم التماسم را بخوان
بر نمی آید تمنا از زبان اما بمان

رفته ها نیمی ز جان خسته ام را برده اند
سهم دستان تو اَست این نیمه جان اما بمان

نیمه جانی بر کفم مانده اگر خواهی ببر
میتوانی قاتلم گردی، بدان... اما بمان

گفته بودی: مهر، آبان یا که آذر میروم
گرچه گردیده کنون فصل خزان اما بمان

رفتنت من را به سمت قبله میگرداندم
"من بمیرم هم نمیگویم بمان اما بمان"

من و تو اسوه ی عالم شده ایم باب تفاهم

که من ام غرق تو و تو به تمنای کسانی

خورشید تمنا رفت تا در پس کوه قاف
او سوخت منو خود را پروانه بود انگار