هایدگر از علوم انسانی و سایر دانش های بشری می خواست تا در رشته های گوناگونی که جز مایه غفلت انسان از وجود خود نیستند، سرگردان و پراکنده نشوند، بلکه در پرتو بازگشت به اصل و اساس خویش، یعنی وجودی که از آن جدا افتاده اند و با آن کم و بیش بیگانه شده اند، خود را درک کنند، چه اندیشیدن- در نهایت- طرح این پرسش اساسی است که چیست که ما را به اندیشیدن فرا می خواند؟ چیست که ما را مخاطب خویش ساخته، ندای اندیشیدن مان می دهد؟ ندا و فراخوانی که دانش از آن بی خبر است، چون به خویش نمی اندیشد. هنگامی که کارل یاسپرس به افشای فلسفه اثبات گرا و مکتب اصالت تصور می پرداخت- که اولی جز از طریق واقعیت نمی اندیشد و دومی در نظرش هر چه هست از مقوله تصورات و معانی است- در حقیقت این هر دو روش اندیشیدن را سرزنش می کرد، به این دلیل که ذهنیات و کیفیات اعتباری را به هیچ می گیرند و از این مفهوم بی خبرند که وجود بین عرصه واقعیات مشاهده پذیر و امر متعالی مطلق واقع است. عینیت چیزی جز دُرد و پس مانده وجود را بر جای نمی گذارد، و جز نشانه ای ناچیز از آن نیست. دانش ها نه روشنگر ارزش دانشند و نه روشنگر معنای آن، و وجود در برابر دانش واپس می نشیند و خود را پنهان می سازد.
خود را بشناس درست همان پیامی است که شایسته است به کسانی داده شود که در علم به جهان برون غرق و گم شده اند و دمبدم با خود بیگانه تر و از خود دور تر می شوند و خود را بیشتر گم می کنند.هنگامی که هوسرل از فلسفه می خواست که به جست و جوی دانش های شهودی همت گمارند، علومی که گوهر بسیط دارند، و لازمه آن این است که ساختمان های گوناگونی که تکیه گاه آن علم ها هستند ولی آن ها را از نظر ما پنهان می دارند، صورت فرعی و جنبی پیدا کنند در حقیقت خواستار بازگشت به اصل و شناخت آن من برین بود که حامل معنا و مفهوم بخش است.
شعار خود را بشناس ارزشی به مراتب بیشتر از اندرزی ساده و نصیحتی کوتاه برای تربیت فردی و پرورش اخلاقی دارد. این جمله از ضرورتی حکایت می کند که انسان برای پرداخت و بازپرداخت ترازنامه وجود خویش گرفتار و دچار آن است تا در بیرون از حوزه وجود خویش گم و سرگردان نشود، در آن فضای مه آلود بی کران و پر از سراب و بی راهه ای که اثراتش چنان است که چه بسا ممکن است آدمی را به آن جا بکشاند که خویشتن را به عنوان وسیله و نه غایت و مقصود بینگارد. از این رو فیلسوفی چون برگسون، که مدام بر تاثیر منفی گرایش عقل به ساختن و پرداختن مفاهیم و کلیات عقلی تاکید داشت، از فلسفه خواستار آن بود که ما را به تلاش برای شهود و دانش حضوری- که چیزی جز تلاقی زندگی با خودش نیست- راهنمایی کند و رهنمون شود.
این گرایش عقل در متن پیوستگی و در استمرار زندگی، ناپیوستگی ها و وقفه هایی پدید می آورد که استمرار زمانی را بی حرکت و افسرده می سازد، به حدی که این عقل را می توان به عنوان عدم دریافت طبیعی زندگی تعریف کرد، آن گاه عقل با این تلاش، در اصل خود جذب شده، تکوین خود را با سیری وارونه تجربه خواهد کرد.
این راه خود شناسی همان راهی است که سقراط ما را به آن فراخوانده و دعوت کرده و خود نیز به آن راه رفته بود: در پرتو تذکری که روش مامایی فیلسوفانه در ما ایجاد می کند، راه پیموده را بازپیمودن و این به ما امکان می دهد که اگر به شناخت تام خود نائل نشویم، دست کم، به تفکری دست بیابیم که نخواهد گذاشت مساله حقیقی انسان با نقابی از توانایی ها و مهارت های عملی پوشیده بماند که در خور و شایسته اصل وجود ما نیستند. و نخستین فیلسوفی که ما را به این اندیشیدن فرا خوانده سقراط است، و به این دلیل است که هایدگر در بحث انسان شناسی، این همه به سقراط مراجعه و از او نقل قول و یاد می کند.
در عصر ما، عصری که آدمی را به اندیشیدن وامی دارد، آن چه بیش از همه ما را به فکر فرو می برد، این است که ما هنوز از اندیشیدن غافلیم ... با این همه، ابداً چنین نیست که این غفلت به سادگی و در وهله نخست ناشی از این باشد که ما آدمیان، آن طور که شاید و باید به جانب آن چه انسان را به اندیشه وا می دارد، روی نمی کنیم، بلکه این معنا ناشی از آن است که آن چه بیشتر از همه انسان را به فکر وا می دارد از آدمی روی بر می گرداند و حتی از دیرباز روی برگردانده است.

این رساله که به صورت گفتگو (مکالمه)نگاشته شده همواره به خاطر بینش هنری آن در تدوین مورد ستایش قرار گرفته و به لحاظ استفاده از فنون بیانی و ظرائف زبانی تحسین شده است. بیشترین مؤلفه های عشق و محبت در رساله افلاطون موجود است، تا آنجا که این رساله منبع فیض برای متفکران پس از خود، بخصوص در دوران اسلامی بوده است. فی المثل ابن حزم با رساله طوق الحمامه، در زمره ی افلاطونی مشربان اسلام جای می گیرد که در این حلقه اسلاف پر آوازه ای همچون محمدبن داود اصفهانی (درگذشته 297ق)داشت. ابن حزم به صراحت ارجاع به فقره ای از کتاب ابن داود می دهد که در آن ابن داود به افسانه افلاطونی رساله میهمانی اشاره دارد.
اریستوفان در رساله میهمانی اسطوره ای را بیان می کند که بسیار جالب است. در آغاز زن –مرد و مرد-زن آسمانی دارای چهار دست و چهار پا بودند و یک سر داشتند. آنها بسیار قدرتمند بودند. خدایان آنها را خطرناک تشخیص دادند اما به لطف زئوس باقی ماندند. زئوس آنها را به دو بخش تقسیم کرد. پس از آن هر بخشی آرزومند پیوستن به جفت جدا افتاده خود شد. سرّ محبت، براساس این اسطوره، همانا اتحاد دو بخش در کلیّت آغازین است. محبت نزدیک شدن متقابل صورتی است که نفوس را به کمال می رساند. پس هر جنسی در جستجوی همجنس خود است. محبت پیوندی معنوی و اتحاد میان نفوس است.

درجواب :رها

مینو کدومه؟

درجواب :رها

الی فقط رو یچی ویار نداره ...

عادت میکنی جوری ک نتونی تنها بخابی :/

لایک

هادی کجا یهو غیب میشه؟
از دیشب چهل تا پیام دادم بهش اکانتمو حذف کن
اومده اینجا دو تا کامنت گذاشته و رفته

واقعا مشکلات حاد درصد کمی هستن ولی آدمهایی که درست تربیت نشدن حق با شماست کم نیستن. چه مرد و چه زن.
ولی واقعا اینقدری که از مردم توقع دارند کار چندانی برای تربیتشون انجام ندادند. مثلا همین مدرسه ها و دانشگاههامون رو ببینید. شده فقط محلی که بچه های با استعداد مارو حداکثر تبدیل کنه به ماشین حساب یا کامپیوتر و یا یک طوطی که خیلی چیز حفظه. نه زندگی یاد میدن نه ارتباط صحیح با والدین و خانواده و دوستان و ... .
اصلا کدوم یک از درسهامون بعد دیپلم یا بعد دانشگاه به دردمون خورد. شاید خواندن و نوشتن و یا شمردن و جمع و تفریق. بعد از اون یک عالمه کتاب بدون اینکه به استعداد و توانایی هر بچه توجه بشه تو مغز همشون تزریق میشه. همین... بدون اینکه معرفت و شناخت و فایده ای توش باشه.
یا مثلا رسانه هامون در درجه اول تلویزیون خودمون. همیشه یک سریالی که مخاطب جذب کرده شاید بخاطر بازیگراش یا جذابیتهای تو خالی دیگه. چند ماه توی همه خونه ها حضور داره و فکر و زندگی مردم باهاش آمیخته میشه. بعد چه داستانی داره؟ همش دعوای بین افراد خانواده. پایمال کردن حق یه مظلوم. سوء استفاده از احساسات و بدبینی و هر چیز بدی که مردم بلد نیستن رو یاد میدن. کی شده یک ارزش انسانی رو به بچه هامون یاد بدن و یک اخلاق پسندیده رو رواج بدن و یا یک کار درست برای فرهنگ مردم بکنن؟ کی تلاش رو یاد جوونها دادن؟ همیشه یه ثروت بادآورده در فیلم هست یک خانه و یک زندگی مرفه که نه تلاش بدست آوردنش رو کسی می بینه و نه کسی انگیزه برای ساختن آیندش رو از اون بدست میاره.
بعد با این همه رفتارها و اطلاعات ضد و نقیض که تو مغز مردم هست چه انتظاری دارند. باز خوبه در سال یه ماههای خاصی هست یاد خدا در جامعه فراگیر بشه و گرنه چیزی از اخلاق و معرفت هم نمیموند.

کامنتو بزنم بعد بخونم ببینم چ غلطی کردین تا غلطامو‌ب غلطتون پیوند بزنم

درجواب :Elham

خیر انجام ندادیم چون جوکه صد سال...

برا همون فقیر بگو بیا روزی دوبار مغازمو جارو بکش و برای هربارش ۵۰ میدم بقرآن قبول نمیکنه


چون اون کارو ی صنعت میدونن برا خودشون

فک میکنی تو ازونا زرنگتری ؟

نبابا اونا ب راحت طلبی عادت کردن

انسان فقیرواقعی عزت داره نمیاد دستشو جلوی ی انسان دیگه دراز کنه

فاطمه ده گلسه گنه ایشوز دییر باااا