نهایتاً دل به جایی می رسد که دو راه بیشتر ندارد:
یا باید خون شود،
یا سنگ...

من را در آغوش بگیر
و تکه تکه بچسبان
مثل جورچین هزار قطعه از هم پراکنده ام. . .

حال آدم که دست خودش نیست
عکسی می بیند
ترانه ای می شنود
خطی می خواند
اصلا هیچی هم نشده
یکهو دلش ریش می شود.

حالا بیا وُ درستش کن
آدمِ دلگیر
منطق سرش نمی شود
برای آن ها که رفته اند
آن ها که نیستند، می گرید
دلتنگ می شود
حتی برای آنها که هنوز نیامده اند.

دل که بلرزد
دیگر هیچ چیز سرِ جای درستش نیست
این وقت ها
انگار کنار خیابانی پر تردد ایستاده ای
تا مجال عبور پیدا کنی
هم صبوری می خواهد هم آرامش
که هیچکدام نیست
آدم تصادف می کند،
با یک اتوبوس خاطره های مست...

از دور تو را دوست دارم

بي هيچ عطري
آغوشي
لمسي
و يا حتي بوسه‌اي

تنها
دوستت دارم
از دور

در میان این همه اگر
تو چقدر بایدی!

خوش به حالت
پیش خودت هستی

من نیامده ام با تو باشم
من آمده ام تو باشم

هیزم آتش نمی گیرد
آتش می شود...

می خواهم به حرف هایت گوش کنم
لب هایت نمی گذارد...

دست هایِ تو،
تصمیمم بود
باید می گرفتم و
دور می شدم

مثل هوا کنار توام

حکایتِ بارانِ بی امان است
این گونه که من
دوستت می دارم...

در انتظار توام
در چنان هوایی بیا
که گریز از تو ممکن نباشد

باد تنهاست
و هرچه را بیشتر می خواهد
بیشتر از خود دور می کند

در اندوه من
شادی رها شدن پرنده ای است
که به او
دل بسته بودم...

آیا ما سزاوار بودیم
تمام خیابان را در باران برویم
و در انتهای خیابان کسی در انتظار ما نباشد؟