بوی آن گمشده گل را از چه گلبن خواهم؟

که چو باد از همه سو می‌دوم و گمراهم

همه سر چشمم و از دیدن او محرومم

همه تن دستم و از دامن او کوتاهم

ای دوست

سرگشتۀ محضیم و در این وادیِ حیرت

عاقل تر از آنیم که دیوانه نباشیم

لبخندی به لب دارم

موجی گذرا

پیش از آنکه لب ها از هم باز شوند

و من آن را برای تو نگه میدارم

این هدیه عشق است برای من و هدیه من برای تو

ستیزه جویی و ناسازگار

عیبی ندارد

دیگران را دوست داشته ای ، دروغ گفته ای، مهم نیست

یا بختِ من طریقِ مروت فروگذاشت
یا او به شاهراهِ طریقت گذر نکرد

به زیرِ بارشِ مهرت، دلم خیسِ تمنا شد

تو از گنجِ درونِ خویش، لبانت را نگیر از من

ساقی


اگر چه ساقی جان می نهاد در دستت
حقیقتی دگرست این که می کند مستت

عاشقان راهست اهلی دست بر دامان یار
دست ما آلوده دل‌ها دور از آن دامن خوش است

سفر عشق؟

گفتم:سفرعشق تو دشوار ترین است
گفتا:چه توان کرد،ره عشق همین است

گفتم:خطر مرگ به هر گوشه نهان است
گفتا:آنچه عیان است چه حاجت به بیان است

شمع مراد


بی دوست شبی نیست که دیوانه نباشیم
مستیم اگر ساکن میخانه نباشیم

لطفی کن و در خلوت محزون من ای دوست
آرام و قرار دل دیوانه من باش

#چشمان-تو


چشمان تو چندان ژرف است که
چون برای نوشیدن به سوی‌اش
خم شدم

همه‌ی خورشیدها را در آن
جلوه‌گر دیدم

و همه‌ی نومیدان به قصد مرگ
خود را در آن پرتاب کرده‌اند

چشمان تو به هنگامی که اشکی در آن می‌درخشد
از افق روشن‌تر است

#حک-خاطره


گفته بودم
فراموشی زمان می خواهد
اشتباه بود
فراموشی زمان نمی خواهد
فراموشی دل می خواست
که آن هم پیش تو ماند

تو خواهی ماند
و کسی نه خواهد دید
و نه خواهد فهمید زیستن ات را در چشمانم