تا هست جام نرگس شهلای او چنین
کارم همیشه خواب و خمار است والسلام

حبل المتین و عروه وثقای اهل حال
آن جعد زلف غالیه بار است والسلام

بی وصل گل، مپرس که چون است عندلیب
چون واقفی که همدم خار است والسلام

ای بی خبر ز یار! چه پرسی نشان دوست
دنیا و آخرت همه یار است والسلام

ای سالک از مقام حقیقت مپرس حال
سرها ببین که بر سر دار است والسلام

ای دلبری که طالب عیشی به کام دل
ساقی رسید و فصل بهار است والسلام

ار نی حکایتی که میان من است و یار
شب تا به روز بوس و کنار است والسلام

زانرو رسید کار نسیمی به سر که او
با زلف دلبرش سر و کار است والسلام

شوق امید

بخاک ره کشیدم صورت جسم نزارم را

بدین صورت مگر بوسم کف پای نگارم را


غبار رهگذارم کرد شوق امید آن دارم

که گاهی خیزم و گیرم رکاب شهسوارم را

شدم خاک ره غم اشک خواهد ریخت بر حاکم

بهر چشمی که دوران توتیا سازد غبارم را

ره رسوایی از فرهاد و مجنون یافتم خالی

ز خار و خس زمانه پاک کرده رهگذارم را

غبار آستانت گریه ام را می دهد تسکین

ازین به توتیایی نیست چشم اشکبارم را

حذر کن ای فلک از آه و اشک من مکن کاری

که ناگه بر کشم از قهر تیغ آبدارم را

فضولی قصه بیداد آن گلرخ چه می خوانی

چرا نومید می‌سازی دل امیدوارم را

شب هجران



اگر روزی بدست آرم سر زلف نگارم را

شمارم مو به مو شرح غم شب‌های تارم را

برای جان سپردن، کوی جانان آرزو دارم

که شاید با دو سیل او، برد خاک مزارم را

ندارم حاجت فصل بهاران با گل و گلشن

به باغ حسن اگر بینم نگار گلعذارم را

بگرد عارضش چون سبز شد خط من، به دل گفتم

سیه بین روزگارم را، خزان بنگر بهارم را

تمنّا داشتم عین وصالش در شب هجران

صبا بوئی از آن آورد و برد از دل قرارم را

بدان امید از احسان که در پایش فشانم جان

که از شفقّت بدست آرد دل امیدوارم را