#زلف-کمندتو

نمی دانم چه چیزی بود
در گیسوانت
باد بود که دیوانه وار می وزید
یا شاید چشمانم آنگونه می دید
هر حالت گیسوانت را
دوست داشتم

مرا گیسوی زیبای تو دل برد ..

ز عشقت سوختم ای جان کجایی


تو که نازنده بالا دلربایی؛ تو که بی سرمه چشمون سرمه سایی
تو که مشکین دو گیسو در قفایی

به مو گویی که سرگردون چرایی؟

کشیدم در بَرَت ناگاه و شد در تابِ گیسویت
نهادم بر لبت لب را و جان و دل فِدا کردم

هر چه شد انبوه تر گیسوی تو/
می شود اندوه تر، اندوهِ من

دل شوریده


یک عمر دلم بسته به گیسوی کمند
او با رقبای من خوش است وخرسند

گفتم که دلم ز جور توگشت کباب
گفتا که دل کباب تو را سیخی چند؟!!

گر غالیه خوش بو شد، در گیسوی او پیچید
ور وَسمه کمانکش گشت، در ابروی او پیوست

در حلقه گیسوی خم اندر خم تو
از گمشده ام نشانه ای می گیرم

گیسوی شب راگشودم دورشمع کلبه افروزش
پرزنان پروانه سان گشتم به دورشمع سیمایش

کشیدم در بَرَت ناگاه و شد در تابِ گیسویت

نهادم بر لبت لب را و جان و دل فِدا کردم

فریبِ چشمِ جادویت

مدامم مست می‌دارد نسیمِ جَعدِ گیسویت

خرابم می‌کند هر دَم، فریبِ چشمِ جادویت

من و بادِ صبا مِسکین دو سرگردانِ بی‌حاصل

من از افسونِ چشمت مست و او از بویِ گیسویت

ژولیده زلف فتنه خو، مخمور چشم کینه جو
موها پریشان کرده او، خونها چکان از هر طرف

جانها و دلها چون خسی در راهش آب هر کسی
می رفت جان و دل بسی گیسوکشان از هر طرف

امیر خسرو دهلوی