دستهایی پر ز خالی پیشِ روست

سایه های لاابالی پیش روست

گیسوانت را پریشانتر مکن

کاین زمان آشفته حالی پیش روست

زخم خود را باکسی هرگز مگوی

شانه های بی خیالی پیش روست

تا به کی در آینه زل می زنی؟!

یک بغل تصویر خالی پیش روست

خوشه های سبز را انبار کن

یوسفِ من! خشکسالی پیش روست



یدالله گودرزی

اول از خوبی ، خطابم می کند

بعد با یک “نه ” جوابم می کند !



جُرعه جُرعه جُرعه می بخشد به من

مست می سازَد ، شرابم می کند



خشت خشتِ جان من در دستِ اوست

زیرِ پای خود خرابم می کند



قطره ، قطره ،آبرویم می بَرَد

از خجالت گاه آبم می کند



تا که گیسو می سپارَد دستِ باد

مو به مو دارد عذابم می کند



پرسشی همواره در ذهن ِ من است

می رود یا کامیابم می کند؟!



کاش می دانستم این حوّاصفت

داخلِ آدم حسابم می کند !



باغبانِ کاشیِ روح ِ من است !

می بَرَد قمصر ، گلابم می کند



شب ، حضورِ مبهمِ گیسوی اوست

بر مدارِ شب، شهابم می کند



عاقبت با تابشِ چشمانِ خویش

ذرّه ، ذرّه، آفتابم می کند !





دکتر یدالله گودرزی

خنده ات ساخت وساز ،اخم تو ویرانی ها

گیسوانت گــــره کــــور پریشانـــی ها



اشک تو در صدد حمله قلبی به من است

یورش آورده به من لشکر اشکانی ها



نقش ابروی تو را جای مدل در سر داشت

طاق ها ساخت اگر دولت ساسانی ها



از لب سرخ تو حرفی نزدم می ترسم

زعفران باد کند دست ِ خراسانی ها



چشم تو جنگل سبزی ست در آغوش خزر

آشنایند بـــه ایـــن منظـــره گیلانی ها



درّی و در دل یک مشت پر از مروارید

نادری باز در انبــــوه فراوانـــی ها









"جواد منفرد"

به رسم صبر ، باید مَرد آهش را نگه دارد

اگر مرد است، بغض گاهگاهش را نگه دارد



پریشان است گیسویی در این باد و پریشان‌تر

مسلمانی که می‌خواهد نگاهش را نگه دارد



عصای دست من عشق است، عقل سنـگدل بـگذار

که این دیوانه تنها تکیه‌گاهش را نگه دارد



به روی صورتم گیسوی او مهمان شد و گفتم

خدا دلبستگان روسیاهش را نگه دارد



دلم را چشم‌هایش تیرباران کرد ، تسلیمم

بگویید آن کمان‌ابرو سپاهش را نگه دارد





سجّاد سامانی

بیرحمی است این که نخواهی ببینمت

میدانم این که چشم به راهی ببینمت



گیسوی خویش را یله کن بافه بافه کن

تا صاف تر میان سیاهی ببینمت



در شام من ستاره ی دنباله دار باش

چرخی بزن که نامتناهی ببینمت



در چاه سینه ای دل غافل چه میکنی

بیرون بیا کبوتر چاهی ببینمت



در غرفه های نقش جهان چون صدا بپیچ

تا در شکوه و شوکت شاهی ببینمت



چندی است خو گرفته دلم با ندیدنت

عمری نمانده است الهی ببینمت



سعید بیابانکی

ای خفته در نگاه تو جادو ! چه می کنی ؟

آشفته دل ! گره زده گیسو ! چه می کنی ؟



امسال هم گذشت و بهار تو بر نگشت

تنها و دل شکسته لب جو چه می کنی ؟



شب های دل گرفته که خوابت نمی برد

بی بوسه ، بی نفس نفس او چه می کنی ؟



هی مانده در نگاه تو حسرت ! چه می کشی ؟

هی رفته از دل تو هیاهو ! چه می کنی ؟



بیهوده دشت های خدا را قرق نکن

حالا که رفته از دلت آهو ، چه می کنی ... ؟



ناصر حامدی

دوست دارم جستجو در جنگل موی تـو را

از خدا چیزی نمی خواهم به جز بوی تو را



دخـتر زیـبای جنگل های آرام شمال !

از کـجا آورده دست باد گیسوی تو را ؟



آستینت را که بـالا داده بودی دیـده انـد

خلق ، رد بوسه ی من روی بازوی تو را



چشمهایت را مراقب باش ، می ترسم سگان

عــاقبت در آتـش انــدازنـد آهــوی تو را



کاش جای زندگی کردن در آغوشت ، خدا

قسمتم مـی کرد مردن روی زانوی تو را



ناصر حامدی

من سایه ای از نیمه پنهانی خویشم

تصویر هزار آینه حیرانی خویشم



صد بار پشیمانی و صد مرتبه توبه

هر بار پشیمان ز پشیمانی خویشم



عالم همه هرچند که زندان من و توست

از این همه آزادم و زندانی خویشم



تا در خم آن گیسوی آشفته زدم دست

چون خاطر خود جمع پریشانی خویشم



فردایی اگر باشد باز از پی امروز

شرمنده چو حافظ ز مسلمانی خویشم.....



قیصر امین پور

دلتنگی ام را از تو پنهان می کنم ، برگرد

هر جور باشد چهره خندان می کنم ، برگرد



با اینکه از این گریه های غم گریزی نیست

بعد از تو آن را زیر باران می کنم ، برگرد



بوی نوازش های دستان تو را دارد

گیسوی خود را تا پریشان می کنم ، برگرد



آرام می گیرد در آغوشم به جای تو

بغض غریبی را که مهمان می کنم ، برگرد



از من سراغ بوسه هایت را نمی گیرند

وقتی لبانم را پشیمان می کنم ، برگرد



بی تو دلم را می سپارم دست پاییز و

این خانه را مانند زندان می کنم ، برگرد



قصدت اگر خاموشی این جسم بی جان است

کار تو را این بار آسان می کنم ، برگرد



مرضیه خدیر

با خنده کاشتی به دل خلق ، "کاش ها"

با عشوه ریختی نمکی بر خراش ها



هرجا که چشم های تو افتاد فتنه اش

آن بخش شهر پر شده از اغتشاشها



گیسو به هم بریز و جهانی ز هم بپاش!

معشوقه بودن است و «بریز و بپاش» ها



ایزد که گفته بت نپرستید پس چرا؟

دنیا پر است این همه از خوش تراش ها؟!



از بس به ماه چشم تو پر میکشم شبی

آخر پلنگ می شوم از این تلاشها!





حسین زحمتکش

مثل گیسویی که باد آن را پریشان می کند

هر دلی را روزگاری عشق ویران می کند



ناگهان می آید و در سینه می لرزد دلم

هرچه جز یاد تو را با خاک یکسان می کند



با من از این هم دلت بی اعتناتر خواست ، باش !

موج را برخورد صخره کی پشیمان می کند؟!



مثل مادر ، عاشق از روز ازل حسرت کِش است

هرکسی او را به زخمی تازه مهمان می کند



اشک می فهمد غم افتاده ای مثل مرا

چشم تو از این خیانت ها فراوان می کند



عاشقان در زندگی دنبال مرهم نیستند

درد بی درمانشان را مرگ درمان می کند



مژگان عباسلو

سوختم از تشنگی ای کاش باران می گرفت

در من این احساس بارآور شدن جان می گرفت

می وزید از سمت گیسوی پریشانت نسیم

بی سر و سامانیم آنگاه سامان می گرفت

دست من چنگ توسل می شد و با زلف تو

درد خود را مو به مو می گفت و درمان می گرفت

کاش می آمد دلم از مکتب چشمان تو

درس حکمت،‌ درس عفت، درس عرفان می گرفت

کاشکی این دست های خالی از احساس من

از بهشتت بوی گندم، ‌بوی عصیان می گرفت

کاش نوحی،‌ ناخدایی ناگهان سر می رسید

جان مغروق مرا از دست طوفان می گرفت

گر نبود این عشق، این انگیزه ی دلبستگی

زندگانی از همان آغاز پایان می گرفت !!



محمد سلمانی

اینک این من : سر به سودای پریشانی نهاده

داغ نامت را نشان کرده ، به پیشانی نهاده

گریه ام را می خورم زیرا که می ترسم ز باران

مثل برجی خسته ، برجی رو به ویرانی نهاده

از هراس گم شدن در گیسویت با دل چه گویم؟

با دل -این گستاخ پا در راه ظلمانی نهاده -

تا که بیدارش کند کی؟بخت من اکنون که خوابست

سر به بالین شبی تاریک وطولانی نهاده

ذره ذره می روم تحلیل سنگ ساحلم من

خویش را در معرض امواج طوفانی نهاده

شاعرم من یا تو ؟ ای چشمان تو امضای خود را

پای هر یک زین غزل های سلیمانی نهاده



حسین منزوی

دستخطی دارم از او بر دل خود یادگار

عشق کاری کرد با قلبم که چاقو با انار



رفتنش یک شب دمار از روزگار من کشید

می کشم روزی که برگردد دمار از روزگار



تا بیاید، چوب بُر از من تبرها ساخته

آن سپیدارم که از کوچ کلاغش سوگوار



حرف حق گفتم ولی خون مرا در شیشه کرد

بیشتر گل می کند انگور بر بالای دار



سفره ام را پیش هر کس وا کنم رسوا شوم

دوستان روزه خوار و دشمنان راز دار



رود تمثیل روانی نیست در تشبیه آن

گیسوان تابدار و بوسه های آبدار



سال مار دوستانم با عسل تحویل شد

سال من ای دوست _دور از جان او_ با زهر مار





علیرضا بدیع

غم خوار من به خانه‌ی غم ها خوش آمدی

با من به جمع مردم تنها خوش آمدی

بین جماعتی که مرا سنگ می زنند

می بینمت برای تماشا خوش آمدی

راه نجات از شب گیسوی دوست نیست

ای من، به آخرین شب دنیا خوش آمدی

پایان ماجرای من و عشق روشن است

ای قایق شکسته به دریا خوش آمدی

با برف پیری ام سخنی بیش از این نبود

منت گذاشتی به سر ما خوش آمدی

ای عشق ای عزیزترین میهمان عمر

دیر آمدی به دیدنم اما خوش آمدی!



فاضل نظری