یافتن پست: #کویر
حضرت@دوست
تکه ی ابرم چه کنم تشنه ی باران شده ام
عاشق گل های زمین مثل بهاران شده ام
سر براین شانه ی ابران ندهد حال خوشی
دل خوش باریدن و غمخواری خاران شده ام
با ترک خورده ترین لب که نگوید سخنی جز به کویر
محرم اسرار دل تنگ بیابان شده ام
سر به هر کوچه زدن ریختن از پنجره ها
دست به دستان نسیم یار گلستان شده ام
سر به هر خاک زنم محشری از لاله شود
من مقیم حرم قمصر کاشان شده ام
چون مدد می رسدم از نفس روشن آب
پیک ترین قاصد الهام بهاران شده ام
چون که بارید به ایوان دل انگیز غزل
خوش ترین راوی صحرای گل افشان شده ام
عاشق گل های زمین مثل بهاران شده ام
سر براین شانه ی ابران ندهد حال خوشی
دل خوش باریدن و غمخواری خاران شده ام
با ترک خورده ترین لب که نگوید سخنی جز به کویر
محرم اسرار دل تنگ بیابان شده ام
سر به هر کوچه زدن ریختن از پنجره ها
دست به دستان نسیم یار گلستان شده ام
سر به هر خاک زنم محشری از لاله شود
من مقیم حرم قمصر کاشان شده ام
چون مدد می رسدم از نفس روشن آب
پیک ترین قاصد الهام بهاران شده ام
چون که بارید به ایوان دل انگیز غزل
خوش ترین راوی صحرای گل افشان شده ام
حضرت@دوست
وقتی می آیی طلوع میکنم ......
ای نسیم بهاران ..........شب نم هایت را نثار این تک درخت کویر تنهای خیال ارزانی دار .
که فقط به تو می اندیشد ......
ای نسیم بهاران ..........شب نم هایت را نثار این تک درخت کویر تنهای خیال ارزانی دار .
که فقط به تو می اندیشد ......
حضرت@دوست
هنوز شوق دیداری هست ..بین این همه سکوت . نم باران به موجی از خروش در دل کویر ذهن تبدیل میشه . و دوباره سکوت . وانتظار
حضرت@دوست
زمستان می رود ولی چشم خیس زمین همواره در در جریان است. چه با بغض ابر های بهاری .چه در چشمه زاران. ودوباره در این حوالی بوی خزانی می آید ..از دل این کویر وحشی
عطی
تو مثل باران هستی
بارانی از گل
بارانی از مهر
بارانی از لبخند
بارانی که به زندگی کویری من جان بخشید
بارانی از گل
بارانی از مهر
بارانی از لبخند
بارانی که به زندگی کویری من جان بخشید
حضرت@دوست
نازنین
پیاده می‌شوم از ساعتی که رفت
دنبالِ راهِ نجات از بهانه‌هام
یک لحظه در تمامِ خودم غرق می‌شوم
کم‌سوترین ستاره‌ی شب‌ها... سلام
دلتنگِ دیدنِ روی تو مانده‌ام
شاید شنیدنِ آن آخرین کلام
انبوهِ ثانیه‌هایی که بی تو مُرد
اندوهِ ماندنِ این حسرتِ مدام
من را به سمتِ تو می‌کشانَدَم
تنها میانِ کویری گلایه‌فام...
پیاده می‌شوم از ساعتی که رفت
دنبالِ راهِ نجات از بهانه‌هام
یک لحظه در تمامِ خودم غرق می‌شوم
کم‌سوترین ستاره‌ی شب‌ها... سلام
دلتنگِ دیدنِ روی تو مانده‌ام
شاید شنیدنِ آن آخرین کلام
انبوهِ ثانیه‌هایی که بی تو مُرد
اندوهِ ماندنِ این حسرتِ مدام
من را به سمتِ تو می‌کشانَدَم
تنها میانِ کویری گلایه‌فام...
حضرت@دوست
نازنین
مثل رگبار ستاره رو تن خشک کویره
لحظه هاي عاشقانه تو چشای تو اسیره
انگاری من و تو امشب روی ابرا خونه داریم
واسه ي خوندن از عشق ما هزار بهونه داریم
دوباره قلب من و تو از تو سینه پر می گیره
هر چی بود از غم غصه با نگاه تو می میره
بزار تا سپیده ي صبح صد تا شعر از تو بسازم
زندگیم رو با یه بوسه پای عشق تو ببازم
با تو بودن نه یه رویا نه دیگه مثل سرابه
این دل من تاقیامت واسه چیدنت خرابه
مثل رگبار ستاره رو تن خشک کویره
لحظه هاي عاشقانه تو چشای تو اسیره
انگاری من و تو امشب روی ابرا خونه داریم
واسه ي خوندن از عشق ما هزار بهونه داریم
دوباره قلب من و تو از تو سینه پر می گیره
هر چی بود از غم غصه با نگاه تو می میره
بزار تا سپیده ي صبح صد تا شعر از تو بسازم
زندگیم رو با یه بوسه پای عشق تو ببازم
با تو بودن نه یه رویا نه دیگه مثل سرابه
این دل من تاقیامت واسه چیدنت خرابه
حضرت@دوست
این بار برای دل تو می نویسم
دیگر نه شمع و مهتاب می شود
روشنای سیاهی ام
نه شعر فروغ و حافظ
همدم تنهایی ام
چشمه سار اشک هایم خشکیده
کویر گونه هایم
گدازه ی عطش پس می دهد
یادم نمی رود!
جلوی چشمانم
دخترکی همه ی احساسم را سر بردی
پیاله ی خونش سرکشیدی
ساز دلم غمگین است
بی تفاوت (م)
حالم همین است
دیگر نه شمع و مهتاب می شود
روشنای سیاهی ام
نه شعر فروغ و حافظ
همدم تنهایی ام
چشمه سار اشک هایم خشکیده
کویر گونه هایم
گدازه ی عطش پس می دهد
یادم نمی رود!
جلوی چشمانم
دخترکی همه ی احساسم را سر بردی
پیاله ی خونش سرکشیدی
ساز دلم غمگین است
بی تفاوت (م)
حالم همین است
حضرت@دوست
دستم نمی رود بنویسم شکست را
تاوان بی صدایی یک عدّه دست را
آخر چگونه می شود آسوده باز گفت
افسانه ی کذایی این قوم پست را
آغاز پر تلاطم مهمانیِ کویر
زخمی که بر کرانه ی دریا نشست را
سیّاره های گم شده در یک مدار پیر
احرامیان مرده ی آجر پرست را
این قصه ها روایت تاریخ ذهن ماست
یوسف زنی که توی اتاقش نشست را...
یک عمر آزگار گذشته و من هنوز
می خواهم استخاره کنم سال شصت را
این جمله حال شعر مرا می زند به هم:
-باید قبول کرد هر آنچه که هست را-
باید که دست و پای قلم را قلم کنم
باید که روی پا بزنم هر دو دست را...
[لینک]
تاوان بی صدایی یک عدّه دست را
آخر چگونه می شود آسوده باز گفت
افسانه ی کذایی این قوم پست را
آغاز پر تلاطم مهمانیِ کویر
زخمی که بر کرانه ی دریا نشست را
سیّاره های گم شده در یک مدار پیر
احرامیان مرده ی آجر پرست را
این قصه ها روایت تاریخ ذهن ماست
یوسف زنی که توی اتاقش نشست را...
یک عمر آزگار گذشته و من هنوز
می خواهم استخاره کنم سال شصت را
این جمله حال شعر مرا می زند به هم:
-باید قبول کرد هر آنچه که هست را-
باید که دست و پای قلم را قلم کنم
باید که روی پا بزنم هر دو دست را...
[لینک]