یافتن پست: #قافیه
حضرت@دوست
چشم خمار
می ریزد از لبان تو بس نازنین غزل،
از آبشار موی تو تا بر زمین غزل.
تا سرخی لبان تو بر واژه ها رسید،
آوه،چه شد،که شد چون انگبین غزل.
چشم خمار تو چون چشمه جاری شد،
غافل از آن که بود اندر کمین غزل.
ابروی چون کمان،تیر نگاه مست،
حقا،که کرده اند خلد برین غزل.
از عشق ما مگو در بیت های ناب،
حاشا،که می شود چون من غمین غزل.
این وزن و قافیه تنها بهانه بود
جانا، تو هستی خود زیباترین غزل
می ریزد از لبان تو بس نازنین غزل،
از آبشار موی تو تا بر زمین غزل.
تا سرخی لبان تو بر واژه ها رسید،
آوه،چه شد،که شد چون انگبین غزل.
چشم خمار تو چون چشمه جاری شد،
غافل از آن که بود اندر کمین غزل.
ابروی چون کمان،تیر نگاه مست،
حقا،که کرده اند خلد برین غزل.
از عشق ما مگو در بیت های ناب،
حاشا،که می شود چون من غمین غزل.
این وزن و قافیه تنها بهانه بود
جانا، تو هستی خود زیباترین غزل
حضرت@دوست
یک قطره اشک را ، به خودم هدیه میدهم .
گاهی ، سری به گوشه ی شهناز میزنم .
وقتی بخاطر تو ، غرورم شکسته شد .
بی اختیار ، زخمه ی ناساز میزنم .
تا سعی میکنم ، که قافیه ها را عوض کنم .
گاهی ، سری به صنعت ایجاز میزنم .
بختم میان فال دختر کولی ، سیاه بود .
محزون ، تفالی به خواجه ی شیراز میزنم .
تا پای عشق لنگ میشود ، در کوچه ی غزل .
زل میزنم ، به عکس تو و ساز میزنم .
وقتی سرشک غوطه ورم ، بی اجابت است .
گاهی سری ، به سوره ی اعجاز میزنم .
یک قطره اشک را ، به خودم هدیه میدهم .
گاهی ، سری به گوشه ی شهناز میزنم .
وقتی بخاطر تو ، غرورم شکسته شد .
بی اختیار ، زخمه ی ناساز میزنم .
تا سعی میکنم ، که قافیه ها را عوض کنم .
گاهی ، سری به صنعت ایجاز میزنم .
بختم میان فال دختر کولی ، سیاه بود .
محزون ، تفالی به خواجه ی شیراز میزنم .
تا پای عشق لنگ میشود ، در کوچه ی غزل .
زل میزنم ، به عکس تو و ساز میزنم .
وقتی سرشک غوطه ورم ، بی اجابت است .
گاهی سری ، به سوره ی اعجاز میزنم .
حضرت@دوست
رفته ای،
در غزلم قافیه فریاد شده است
آهِ محبوسِ دلم از قفس آزاد شده است
رفته ای، بوی تو از فاصله ها می آید
دلخوشم! بوی خوشت همسفرِ باد شده است
بی تو از تک تکِ ابیاتِ خودم بیزارم
و همین بیتِ من از فاصله ایجاد شده است
دوری و دل شده ویرانه ی بی لطف و صفا
باغِ دلتنگی ام از ابرِ دل آباد شده است
پشتِ این پنجره ها دلهره می بارد و بس
چه کنم دلهره با فاصله همزاد شده است؟!
در غزلم قافیه فریاد شده است
آهِ محبوسِ دلم از قفس آزاد شده است
رفته ای، بوی تو از فاصله ها می آید
دلخوشم! بوی خوشت همسفرِ باد شده است
بی تو از تک تکِ ابیاتِ خودم بیزارم
و همین بیتِ من از فاصله ایجاد شده است
دوری و دل شده ویرانه ی بی لطف و صفا
باغِ دلتنگی ام از ابرِ دل آباد شده است
پشتِ این پنجره ها دلهره می بارد و بس
چه کنم دلهره با فاصله همزاد شده است؟!
حضرت@دوست
گم کرده‌ام انگار کنارت دل و جان و
حتی غزل و ابجدِ هر قافیه‌ام را
بی آب شده چِشمه‌ی چَشمان تَرم، آه
باید که به درمان ببرم قرنیه‌ام را
حتی غزل و ابجدِ هر قافیه‌ام را
بی آب شده چِشمه‌ی چَشمان تَرم، آه
باید که به درمان ببرم قرنیه‌ام را
سید قاطی کرد
حضرت@دوست
بی هوایت قلمم خواب و لبم بسته و فکرم خاموش
تو نباشی، شب و شعر و قلم و قافیه ای نیست که نیست ...
تو نباشی، شب و شعر و قلم و قافیه ای نیست که نیست ...
وزن و قافیه و ردیفش کو؟
شعر نوعه
باعشه