ای جان

ای فرستاده سلامم به سلامت باشی
غمم آن نیست که قادر به غرامت باشی

گل که دل زنده کند بوی وفایی دارد
تو مگر صاحب اعجاز و کرامت باشی

خانه ی دل نه چنان ریخته از هم که در او
سر فرود آری و مایل به اقامت باشی

دگرم وعده ی دیدار وفایی نکند
مگر ای وعده ، به دیدار قیامت باشی

تا روشنی چشم و دل سایه از آن روست
از اینه ای منت دیدار نبردیم

بی تو ، مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم !

در اینه بندان پریخانه ی چشمم
بنشین که به مهمانی دیدار خود ایی

وإنَّکَ مُعْتَصَمُ الخائفین
یا مَن مِن الذَّبح ِ لم یُعصمِ
ای آن که ذبح شدتو دستگیر انسان‌های هراسانی
لقد قلتَ للنفسِ هذا طریقُکِ لاقِی بِهِ الموتَ کی تَسلَمی
به جان خویش گفتی این راه توستبرای آن که اسلام بیاوری با مرگ دیدار کن

آدمک خسته شدی از چه پریشان حالی؟
پاسی از شب که گذشت است چرا بیداری؟

نه دگر بارش تو قلب مرا سودی هست
نه برای تب من فرصت بهبودی هست

آری این بود تمام من و این بیداری
جان باران چه شده از چه پریشان حالی؟

من و این مزرعه هم باز خدایی داریم
در پس کوچه ی شب حال و هوای داریم

#تلخیِ-گفتار

عاشقِ یکرنگ را یارِ وفادار هست
بندهٔ شایسته نیست ورنه خریدار هست

می‌رسدت ای طبیب بر همه‌کس ناز کن

حسن و جمالِ تو را نازِ تو در کار هست

گرچه لبت می‌دهد مژدهٔ حلوای صبح

مانده همان زهرِ چشم تلخیِ گفتار هست

لازمهٔ عاشقی ست رفتن و دیدن ز دور

ورنه ز نزدیک هم رخصتِ دیدار هست

وحشی اگر رحم نیست در دل او گو مباش

شکر که جانِ تو را طاقتِ آزار هست

تلخ مگوای حبیب

مستم اگر باده نیست لعل لب یار هست
گو می تلخم مباش شربت دیدار هست

گل شکفته! خداحافظ اگر چه لحظهٔ دیدارت
شروع وسوسه‌ ای در من به نام دیدن و چیدن بود

#غریبه

دردی از حسرت دیدار “تو” دارم که طبیب
عاجز آمد؛ که مرا چاره‌ درمان تو نیست!

#ای-دوست
جان می‌دهم از حسرت دیدار تو چون صبح

باشد که چو خورشید درخشان به درآیی

نمی دانم
مـــــن
آشفــــته ی ِ دیدارم
یا نگاهــــت
در مـــــد ِ چشمانـــم
جاریست !