درجواب :دنیــــــــــــرا ملکه عشق

التماس دعا

قبول باشه ،ان شای الله

سعی کنید هرروز با معنیش بخونید

ممنونم
ببخشید
دوسه روز تعطیلی دسترسی به ساینا نداشتم

درجواب :ماریا

ممنونم
ببخشید
دوسه روز تعطیلی دسترسی به ساینا نداشتم

دارم خودم میخونم بعد

106 - و ‌از‌ ‌خدا‌ آمرزش‌ بخواه‌ ‌که‌ خداوند آمرزنده‌ی‌ مهربان‌ ‌است‌

107 - و ‌در‌ باره‌ی‌ کسانی‌ ‌که‌ ‌به‌ ‌خود‌ خیانت‌ می‌کنند بحث‌ [و دفاع‌] نکن‌، زیرا ‌خدا‌ خیانتگر گناه‌ پیشه‌ ‌را‌ دوست‌ ندارد

108 - [خیانت‌ ‌خود‌ ‌را‌] ‌از‌ مردم‌ پنهان‌ می‌دارند و ‌از‌ ‌خدا‌ پنهان‌ نمی‌کنند [و شرم‌ نمی‌دارند] ‌در‌ صورتی‌ ‌که‌ ‌خدا‌ ‌در‌ ‌آن‌ لحظه‌ ‌که‌ شبانه‌ ‌به‌ سخنان‌ خلاف‌ رضای‌ ‌او‌ می‌پردازند ‌با‌ آنهاست‌، و خداوند بدانچه‌ می‌کنند محیط ‌است‌

109 - هان‌! اینک‌ ‌شما‌ ‌در‌ زندگی‌ دنیا ‌از‌ ‌ایشان‌ دفاع‌ کردید، ‌پس‌ چه‌ کسی‌ روز رستاخیز [‌در‌ دفاع‌] ‌از‌ آنان‌ ‌با‌ خداوند مجادله‌ خواهد کرد ‌ یا ‌ چه‌ کسی‌ حامی‌ و مدافع‌ ‌آنها‌ خواهد ‌بود‌!

110 - و ‌هر‌ ‌که‌ کار بدی‌ کند ‌ یا ‌ ‌به‌ ‌خود‌ ستم‌ کند، سپس‌ ‌از‌ خداوند آمرزش‌ بخواهد ‌خدا‌ ‌را‌ آمرزنده‌ و مهربان‌ خواهد یافت‌

111 - و ‌هر‌ ‌که‌ گناهی‌ مرتکب‌ شود، تنها ‌به‌ زیان‌ ‌خود‌ کار می‌کند و خداوند آگاه‌ و حکیم‌ ‌است‌

112 - و ‌هر‌ ‌که‌ خطا ‌ یا ‌ گناهی‌ کند، سپس‌ ‌آن‌ ‌را‌ ‌به‌ بی‌گناهی‌ نسبت‌ دهد، زیر بار بهتان‌ و گناه‌ آشکاری‌ رفته‌ ‌است‌

113 - و ‌اگر‌ فضل‌ و مهر ‌خدا‌ ‌بر‌ تو نبود، گروهی‌ ‌از‌ ‌آنها‌ قصد داشتند تو ‌را‌ [‌در‌ داوری‌] ‌از‌ راه‌ ‌به‌ ‌در‌ کنند، ولی‌ ‌آنها‌ جز ‌خود‌ ‌را‌ گمراه‌ نکنند و هیچ‌ زیانی‌ ‌به‌ تو نرسانند، و ‌خدا‌ کتاب‌ و حکمت‌ ‌بر‌ تو نازل‌ کرد و آنچه‌ ‌را‌ نمی‌دانستی‌ ‌به‌ تو آموخت‌، و تفضل‌ خداوند ‌بر‌ تو بزرگ‌ ‌است‌

106)- در این آیه به پیامبر صلّى اللّه علیه و آله دستور مى‏دهد که «و از پیشگاه خداوند طلب آمرزش نما» (وَ اسْتَغْفِرِ اللَّهَ).

«زیرا خداوند آمرزنده و مهربان است» (إِنَّ اللَّهَ کانَ غَفُوراً رَحِیماً).

(آیه 107)- به دنبال دستورهاى گذشته در باره عدم حمایت از خائنان، قرآن چنین ادامه مى‏دهد که: «هیچ گاه از خائنان و آنها که به خود خیانت کردند، حمایت نکن» (وَ لا تُجادِلْ عَنِ الَّذِینَ یَخْتانُونَ أَنْفُسَهُمْ)

«چرا که خداوند، خیانت کنندگان گنهکار را دوست نمى‏دارد» (إِنَّ اللَّهَ لا یُحِبُّ مَنْ کانَ خَوَّاناً أَثِیماً).

(آیه 108)- سپس این گونه خائنان را مورد سرزنش قرار داده، مى‏گوید:

«آنها شرم دارند که باطن اعمالشان براى مردم روشن شود ولى از خدا، شرم ندارند!» (یَسْتَخْفُونَ مِنَ النَّاسِ وَ لا یَسْتَخْفُونَ مِنَ اللَّهِ)

«خداوندى که همه جا با آنهاست، و در آن هنگام که در دل شب، نقشه‏هاى خیانت را طرح مى‏کنند و سخنانى که خدا از آن راضى نبود مى‏گفتند، با آنها بود و به همه اعمال آنها احاطه دارد» (وَ هُوَ مَعَهُمْ إِذْ یُبَیِّتُونَ ما لا یَرْضى‏ مِنَ الْقَوْلِ وَ کانَ اللَّهُ بِما یَعْمَلُونَ مُحِیطاً).

(آیه 109)- سپس روى سخن را به طایفه شخص سارق که از او دفاع کردند نموده، مى‏گوید: «گیرم که شما در زندگى این جهان از آنها دفاع کنید ولى کیست که در روز قیامت بتواند از آنها دفاع نماید و یا به عنوان و کیل کارهاى آنها را سامان بخشد، و گرفتاریهاى آنها را برطرف سازد»؟! (ها أَنْتُمْ هؤُلاءِ جادَلْتُمْ عَنْهُمْ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا فَمَنْ یُجادِلُ اللَّهَ عَنْهُمْ یَوْمَ الْقِیامَةِ أَمْ مَنْ یَکُونُ عَلَیْهِمْ وَکِیلًا).

بنابراین دفاع شما از آنها بسیار کم‏اثر است، زیرا در زندگى جاویدان آن هم در برابر خداوند، هیچ گونه مدافعى براى آنها نیست. در حقیقت در سه آیه فوق، نخست به پیامبر اسلام صلّى اللّه علیه و آله و همه قاضیان به حق توصیه شده که کاملا مراقب باشند، افرادى با صحنه‏سازى و شاهدهاى دروغین حقوق دیگران را پایمال نکنند.

سپس به افراد خیانتکار، و بعد به مدافعان آنها هشدار داده شده که مراقب نتایج سوء اعمال خود در این جهان و جهان دیگر باشند.

(آیه 110)- قرآن در تعقیب بحثهاى مربوط به خیانت و تهمت که در آیات قبل گذشت سه حکم کلى بیان مى‏کند:

1- نخست اشاره به این حقیقت مى‏کند که راه توبه، به روى افراد بدکار به هر حال باز است و «کسى که به خود یا دیگرى ستم کند و بعد حقیقتا پشیمان شود و از خداوند طلب آمرزش کند و در مقام جبران برآید، خدا را آمرزنده و مهربان خواهد یافت» (وَ مَنْ یَعْمَلْ سُوءاً أَوْ یَظْلِمْ نَفْسَهُ ثُمَّ یَسْتَغْفِرِ اللَّهَ یَجِدِ اللَّهَ غَفُوراً رَحِیماً).

از جمله فوق استفاده مى‏شود که توبه حقیقى آنچنان اثر دارد که انسان در درون جان خود نتیجه آن را مى‏یابد.

(آیه 111)- دوم: این آیه توضیح همان حقیقى است که اجمال آن در آیات قبل بیان شد و آن این که: «هر گناهى که انسان مرتکب مى‏شود نهایتا و در نتیجه به خود ضرر زده و به زیان خود گام برداشته است» (وَ مَنْ یَکْسِبْ إِثْماً فَإِنَّما یَکْسِبُهُ عَلى‏ نَفْسِهِ). و به این ترتیب گناهان اگر چه در ظاهر مختلفند، ولى آثار سوء آن قبل از همه در روح و جان خود شخص ظاهر مى‏شود.

و در پایان آیه مى‏فرماید: «خداوند هم عالم است و از اعمال بندگان باخبر، و هم حکیم است» و هر کس را طبق استحقاق خود مجازات مى‏کند (وَ کانَ اللَّهُ عَلِیماً حَکِیماً).

(آیه 112)- سوم: در این آیه اشاره به اهمیت گناه تهمت زدن نسبت به افراد بیگناه کرده، مى‏فرماید: «هر کس خطا یا گناهى مرتکب شود و آن را به گردن بیگناهى بیفکند، بهتان و گناه آشکارى انجام داده است» (وَ مَنْ یَکْسِبْ خَطِیئَةً أَوْ إِثْماً ثُمَّ یَرْمِ بِهِ بَرِیئاً فَقَدِ احْتَمَلَ بُهْتاناً وَ إِثْماً مُبِیناً).

جنایت تهمت-

تهمت زدن به بیگناه از زشت‏ترین کارهایى است که اسلام آن را به شدت محکوم ساخته است.

از پیامبر اسلام صلّى اللّه علیه و آله نقل شده که فرمود: «کسى که به مرد یا زن با ایمان تهمت بزند و یا در باره او چیزى بگوید که در او نیست، خداوند در روز قیامت او را بر تلّى از آتش قرار مى‏دهد تا از مسؤولیت آنچه گفته است در آید».

در حقیقت رواج این کار ناجوانمردانه در یک محیط، سبب به هم ریختن نظام و عدالت اجتماعى و آلوده شدن حق به باطل و گرفتار شدن بیگناه و تبرئه گنهکار و از میان رفتن اعتماد عمومى مى‏شود.

(آیه 113)- این آیه اشاره به گوشه دیگرى از حادثه بنى ابیرق است که در چند آیه قبل تحت عنوان شأن نزول به آن اشاره شد، آیه چنین مى‏گوید: «اگر فضل و رحمت پروردگار شامل حال تو نبود جمعى از منافقان یا مانند آنها تصمیم داشتند تو را از مسیر حق و عدالت، منحرف سازند، ولى لطف الهى شامل حال تو شد و تو را حفظ کرد» (وَ لَوْ لا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکَ وَ رَحْمَتُهُ لَهَمَّتْ طائِفَةٌ مِنْهُمْ أَنْ یُضِلُّوکَ).

آنها مى‏خواستند با متهم ساختن یک فرد بیگناه و سپس کشیدن پیامبر صلّى اللّه علیه و آله به این ماجرا، هم ضربه‏اى به شخصیت اجتماعى و معنوى پیامبر صلّى اللّه علیه و آله بزنند و هم اغراض سوء خود را در باره یک مسلمان بیگناه عملى سازند، ولى خداوندى که حافظ پیامبر خویش است، نقشه‏هاى آنها را نقش بر آب کرد! سپس قرآن مى‏گوید: «اینها فقط خود را گمراه مى‏کنند و هیچ گونه زیان به تو نمى‏رسانند» (وَ ما یُضِلُّونَ إِلَّا أَنْفُسَهُمْ وَ ما یَضُرُّونَکَ مِنْ شَیْ‏ءٍ).

سر انجام علت مصونیت پیامبر صلّى اللّه علیه و آله را از گمراهى و خطا و گناه، چنین بیان مى‏کند که «خدا، کتاب و حکمت بر تو نازل کرد و آنچه را نمى‏دانستى به تو آموخت» (وَ أَنْزَلَ اللَّهُ عَلَیْکَ الْکِتابَ وَ الْحِکْمَةَ وَ عَلَّمَکَ ما لَمْ تَکُنْ تَعْلَمُ).

و در پایان آیه مى‏فرماید: «فضل خداوند بر تو بسیار بزرگ بوده است» (وَ کانَ فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکَ عَظِیماً).

در جمله فوق یکى از دلایل اساسى مسأله عصمت بطور اجمال آمده است و آن این که خداوند علوم و دانشهایى به پیامبر آموخته که در پرتو آن در برابر گناه و خطا بیمه مى‏شود، زیرا علم و دانش (در مرحله نهایى) موجب عصمت است.

"برگزیده ی تفسیر نمونه، آیت الله ناصر مکارم شیرازی "

تفسیر نمونه واقعا خیلی عالیه و دلنشینه

خیلی روشن توضیح میده