آه‌ها  بادند و با باد می‌روند
اشک‌ها آب‌اند و به دریا می‌پیوندند
اما به من بگو:
عشق وقتی فراموش می‌شود به کجا می‌رود؟


"گوستاو آدولفو"

کوشیدم بوی تو را
از سلول‌های پوستم بیرون کنم
پوستم کنده شد
اما تو بیرون نشدی
کوشیدم تو را به آخر دنیا تبعید کنم
چمدا‌‌‌ن‌هایت را آماده کردم
برایت بلیط سفر خریدم
در اولین ردیف کشتی برایت جا رزرو کردم
وقتی کشتی حرکت کرد
اشک در چشمانم حلقه زد
تازه فهمیدم در اسکله‌ام
تازه فهمیدم آنکه به تبعید میرود منم
نه تو.

__


یارِ من   ای یار
پیچیده‌ام در سطرهای قدری تنگ‌تر ازآغوشمان
گرفته‌ام بغل به بغل بهانه‌
تا از تو بنویسم   هنری‌تر از شعر!
به‌به
چه بوسه‌های فراتنی که پرسه می‌زنند دور لبهایم.

کشیده‌ام در کوچه‌ها
ردِ پاها و اغمای حضور در موربِ انتظارها
آه
ای خیالِ من
قاصدکِ من
         با پری‌های ورپریده نپر!

برهنگی هراسان‌تر از نوری‌ست   لمیده در تاریکی
     بقایایم را نسوزان
و چرب کن بلوغت را  به  انتظارِ فرداها
صبر می‌پذیرد تخیل    این رویای هزارساله.

یار ای یار
به دندان برده‌ام مالیخولیای تنهایی را
هیچ لذتی‌ در این کبود
بیشتر از با تو بودن نمی‌ارزد.


"م‌ب آهو"

" تو چه دانی که پس هر نگه ساده‌ی من
چه جنونی، چه نیازی، چه غمیست
یا نگاه تو، که پر عصمت و ناز
بر من افتد، چه عذاب و ستمی‌ست
دردم این نیست ولی
دردم این است که من بی‌تو دگر
از جهان دورم و بی‌خویشتنم
تا جنون فاصله‌ای نیست ازینجا که منم."

قهوه‌ات را بنوش و باور کن
من به فنجان تو نمی گنجم

دیده ام در جهان نما چشمی
که به تکرار می‌کشد فالم

محمد علی بهمنی