اون یک بار
حالا چه به دلیل عدم آمادگی کامل من و یا مهارت بالایه اون؛
تا ثانیه های آخر پیش رفتم،
حسش خارق العاده بود! درست مثل یه سفره دلپذیر بود...
سفری که با جون و دل میخواستمش...
مثل در آوردن لباس های چرک بعد از یه تمرین 48 ساعته...
دیگه خبری از اون خورده شیشه ها تیز خاطرات توو جمجمه ام نبود...
سبکی، پرواز و رهایی...
#آبان_لعنتی

استاد...
مربی...
پدرمعنوی...
«اولین وظیفه مربی مواظبت از مبارزه شه...»
اما تو اونجا نبودی!
من اومدم سراغت ولی تو باز مثل 25 سال پیش تنهام گذاشتی؛
خعیلی وقته که بخشیدمت ولی
توان پذیرفتنت دوباره کنارم و ندارم...
حتی نمیتونی تصورش و بکنی این ناتوانیم چه دردی داره...