. لعل گلرنگ تو را تا ساغر ومی بوسه زد .
.

. ساقی اندیشه ام پیمانه بوی گل گرفت .

عشق بارید و جنون گل کرد و افسون خیمه زد .
. تا به صحرای جنون تا به صحرای جنون افسانه بوی گل گرفت .

از شمیم شعر شور انگیز آتش عاشقان .
ساقی و ساغر می و میخانه بوی گل گرفت .

ما جان به غم عشق سپردیم ولیکن
جانا چه توان کرد دلت با دگرانست

تا سپاه خط سبزش بدر آید بقصاص
لب من بر لب چون خون سیاووشش باد

دل که خو کرده به اندوه فراغت همه عمر

با خیالت همه شب دست در آغوشش باد

صاحب دل

تَرَحَّمْ ذِلَّتی یا ذَا المعالی
وَ واصِلْنی اِذا شَوَّشْتَ حالی

فَما ذَا النَّوْمِ؟ قیلَ النَّوْمُ راحَه
وَ ما لِی النَّوْمُ فی طولِ اللَّیالی

لَقَدْ کَلَّفْتَ ما لَمْ اَقْوِ حَمْلاً
وَ ما لی حیلَةٌ غَیْرُ احْتِمالی

وَ لی فیکَ الاِرادَه فَوْقُ وَصْفٍ
وَ لَکِنْ لَمْ تُرِدْنی؛ مَا احتیالی؟

چو سعدی خاک شد سودی ندارد
اگر خاک وی اندر دیده مالی

بی دهان تو اگر صد قدح نوش دهند

به دهان تو که زهر آید از آن نوش مرا

یا بر دل خسته چون زند تیر

بی دست و کمان و قبضه و شست

دارند به پای دل ازو بند

دارند به فرق سر ازو دست

#روزگار

حوری از کوفه به کوری ز عجم

دم همی داد و حریفی می‌جست

گفتم ای کور دم حور مخور

کو حریف تو به بوی زر توست

هان و هان تا ز خری دم نخوری

ور خوری این مثلش گوی نخست

که خری را به عروسی خواندند

خر بخندید و شد از قهقهه سست

گفت من رقص ندانم به سزا

مطربی نیز ندانم به درست

بهر حمالی خوانند مرا

کاب نیکو کشم و هیزم چست