. [اوست که به همه چیز آگاه است؛ ‌و علم و دانش محدود دیگران، پرتوى از علمِ بى‌پایان و نامحدود اوست]. تخت [حکومت] او، آسمان‌ها و زمین را دربرگرفته؛ و نگاهدارى آن دو (آسمان و زمین) او را خسته نمى‌کند. و اوست بلند مرتبه و با عظمت

چنانکه رسول اکرم می فرماید .. زمانی بر مردم خواهدآمد که کسی‌که بر دین خود و حفظ آن صبر و استقامت کند مانند کسی است که آتش در دست خود گرفته‌باشد. در این زمان گفته خواهدشد یا باید گرگ بود و یا در غیر این صورت خوراک گرگ شد. ای پسر مسعود! دانشمند و فقیهان آن زمان خائن، فاجر و بدترین خلق خدا هستند؛ [نه تنها آنان بلکه] کسانی‌که پیروان ایشانند؛ کسانی که نزد آنان می‌روند و از آنان درس می‌گیرند، [کسانی‌که] ایشان را دوست دارند، [کسانی‌که] همنشینشان بوده و با آن‌ها مشورت می‌کنند مانند آن‌ها هستند. آن‌ها بدترین خلقی هستند که خدا آنان را در آتش جهنّم داخل می‌کند. صُمٌّ بُکْمٌ عُمْیٌ فَهُمْ لایَرْجِعُونَ!

بسیار عالی

خو این هم از نعمت های قران است نصیب شده

هر کس حاجتی از خداوند متعال دارد با صلوات بر محمد و آل او شروع کند پس حاجت خود را ذکر کند در آخر دعای خود را با صلوات ختم کند چرا که خداوند متعال کریم‌تر از آن است که دو طرف دعا را قبول کند و وسط آن را نپذیرد.

در سوره مبارکه حمد گروه «اَنعَمتَ عَلَیهِم» مصداق ره پویان صراط مستقیم ذکر شده و این بار دوم است که در کنار آیه صراط مستقیم، گروه «اَنعَمَ اللهُ عَلَیهِم» مطرح شده است. گویا غیر از انبیاء، شهدا، صدیقان و صالحان، دیگران به بیراهه می روند و راه مستقیم منحصراً راه این چهار گروه است.



از این قسمت آیه «حَسُنَ اوُلئِکَ رَفِیقاً»‌ برمی آید که رفیق خوب، انبیاء، شهدا، صدیقان و صالحان اند. رفقای دنیایی را هم باید با همین خلصت ها گزینش کرد.



رسول اکرم صل الله علیه وآله در تفسیر این آیه فرمودند: «مِنَ النَّبِیِّیِنَ یعنی مُحَمَّد وَ مِنَ الصِّدِّیقینَ یعنی عَلِیُّ بنُ اَبِی طاَلِب و مِنَ الشُّهداءِ یعنی حَمزَة و مِنَ الصّالِحِینَ یعنی الحَسَن وَ الحَُسَینُ وَ حَسُنَ اوُلئک رَفیِِقاً یعنی القائم من آل محمد»
ترمذى به سند خود از ام سلمه نقل مى کند:
مسلم به سند خود از عایشه نقل مى کند:
احمد در مسند به سندش از امّ سلمه نقل مى کند:
حدیث کساء در صحیح مسلم چنین نقل شده است: عایشه گوید:

روزی رسول خدا بیرون آمد و عبایی نقش‌دار که از موی سیاه بافته شده بود، بر دوش داشت. ابتداحسن(ع) آمد، او را زیر عبا جای داد؛ پس از او حسین(ع) آمد، او را هم به زیر عبا جای داد، سپس فاطمهآمد و در زیر عبا قرار گرفت، بعد علی(ع) آمد و او را هم همراه دیگران زیر عبا جای داد و فرمود: «إنّما یریدُ اللّه لِیذْهِبَ عَنْکُم الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیتِ وَ یطَهِّرَکُم تَطْهِیراً»[۳۲]
صحیح مسلم، ج 7، ص 130.
(2). سوره احزاب، آیه 33.
(3). صحیح ترمذى، ج 5، ص 656، کتاب المناقب.
(4). صحیح ترمذى، ج 5، ص 327، کتاب تفسیر القرآن.
(5). مسند احمد، ج 6، ص 292.

قسمت سوم خطبه امام (ع) در روز عاشورا:

ایها الناس انسبونى من انا؟ ثم ارجعوا الى انفسکم و عاتبوها و انظروا هل یحل لکم قتلى و انتهاک حرمتى ألست ابن بنت نبیکم و ابن وصیه و ابن عمه و أول المؤمنین باالله و المصدق لرسوله بما جاء من عند ربه؟ أولیس حمزه سید الشهداء عم ابى؟ أولیس جعفر الطیار عمى؟ اولم بیلغکم قول رسول لله لى و یخى: هذان سیدا شباب اهل الجنه؟
فان صدقتمونى بما اقول و هو الحق و لله ما تعمدت الکذب مذ علمت أن لله یمقت علیه أهله و یضر به من اختلفه و ان کذبتمونى فان فیکم من ان سألتموه عن ذلک أخیرکم. سلوا جابر بن عبدلله انصارى و أبا سعید الخدرى و سهل بن سعد الساعدى و زید بن أرقم و أنس به مالک یخبروکم انهم سمعوا هذه المقاله من رسول لله لى و یخى، أما فى هذا حاجز لکم عن سفک دمى؟!

اى مردم! به من بگویید من چه کسى هستم؟ آنگاه به خود آیید و خویشتن را نکوهش کنید، و ببینید آیا کشتن و هتک حرمت من براى شما جایز است؟ مگر من پسر دختر پیغمبر شما نیستم؟ مگر من فرزند وصى و پسرعموی پیغمبر شما نیستم؟ مگر من پسر کسى نیستم که او پیش از همه مسلمانان ایمان آورد؟ و پیش از همه، رسالت پیامبر را تصدیق کرد؟ آیا حمزه سید الشهداء، عموى پدر من نیست؟ آیا جعفر طیار عموى خود من نیست؟
مگر شما سخن پیغمبر (ص) را درباره من و برادرم نشنیده‌اید که فرمود: این دو، سروران جوانان اهل بهشتند؟ اگر سخنان مرا تصدیق می‌کنید، این‌ها همه حق‌اند و کوچک‌ترین خلاف واقعى، در آن‌ها نیست، زیرا هنوز در طول عمر خود از آن روزی که فهمیده‌ام خداوند بر دروغ‌گویان غضب کرده و دروغ را به خودش برمی‌گرداند، هرگز دروغ نگفته‌ام.

و اگر گفتارم را باور ندارید، اینک هنوز برخى از صحابه رسول خدا (ص) در قید حیات هستند، می‌توانید از آن‌ها بپرسید، از جابر بن عبدلله انصارى، ابو سعید خدرى، سهل بن سعد ساعدى، زید بن ارقم، انس بن مالک از اینان بپرسید این‌ها همه سخنان پیغمبر را درباره من و برادرم از رسول خدا (ص) شنیده‌اند و بدانید همین یک جمله می‌تواند مانع شما گردد تا دست از کشتن و ریختن خون من بردارید.

چنانکه در ظهر عاشورا حضر ت با خطبه که فرمودند حجت را بر این گروه اشقیا تمام کرد
قسمت دوم خطبه حضرت .....
«الحمد الله الذى خلق الدنیا فجعلها دار فناء و زوال، متفرقه بأهلها حالاً بعد حال، فالمغرور من غرته، و الشقى من فتنته، فلا تغرنکم هذه الدنیا فانها تقطع رجاء من رکن الیها و تخیب طمع من طمع فیها و أراکم قد اجتمعتم على امر قد اسخطتم لله فیه علیکم، و أعرض بوجهه الکریم عنکم و أحل بکم نقمته فنعم الرب ربنا و بئس العبید أنتم، أقررتم بالطاعه و آمنتم بالرسول محمد (ص)، ثم انکم زحفتم الى ذریته و عترته تریدون قتلهم علیکم استحوذ علیکم الشیطان فأنساکم ذکر لله العظیم، فتباً لکم و لما تریدون، انا لللّه و انا الیه راجعون، هؤلاء قوم کفروا بعد ایمانهم، فعبداً للقوم الظالمین.»

حمد و سپاس خداى را که دنیا را محل فنا و زوال قرار داد، دنیا اهل خود را تغییر می‌دهد و آنان را دگرگون می‌سازد، مغرور کسى است که گول دنیا را بخورد و بدبخت کسى است که شیفته و فریفته آن بشود، مردم! دنیا گولتان نزند که هر کس با او اعتماد کند نا امیدش می‌سازد، و هر کس به او چشم طمع بورزد مأیوس و ناامیدش مى کند، من شما را بر امرى می‌بینم هم پیمان شده‌اید که خشم خدا را ضد خود برانگیخته اید، و به‌واسطه آن خداوند از شما اعراض کرده و غضبش را بر شما روا داشته و رحمتش را بر شما حرام کرده است. چه نیکو پروردگارى است خداى ما، و چه بد بندگانى هستید شما؛ شما که به فرمان او اقرار کرده و به پیامبرش محمد (ص) ایمان آوردید و سپس براى کشتن اهل‌بیت و فرزندانش یورش بردید، شیطان بر شما مسلط شده است تا خداى بزرگ را فراموش کرده‌اید، ننگ بر شما و بر هدف شما، ما براى خدا آفریده شده‌ایم و به سوى او برمی‌گردیم. پس از بیان فوق افزود: اینان مردمى هستند که پس از ایمان به کفر گراییدند (و چون به خود ستم کرده‌اند) از رحمت خدا دور باد از این قوم ستمگر!

قسمت اول خطبه حضرت ...................

امام ـ علیه‌السلام ـ پس از تنظیم صفوف لشکر خود، سوار بر اسب شد و مقدارى راه از خیمه‌ها فاصله گرفت، آنگاه در مقابل لشکر عمر، با صداى بلند و رسا به آنان چنین فرمود: «ایها الناس! اسمعوا قولى، و لا تعجلوا حتى اعظکم بما هو حق لکم على، و حتى اعتذر الیکم من مقدمى علیکم فان قبلتم عذرى و صدقتم قولى و أعطیتمونى النصف من أنفسکم کنتم بذلک أسعد و لم یکن لکم على سبیل و ان با تقبلوا منى العذر و لم تعطلوا النصف من أنفسکم فأجمعوا امرکم و شرکاء کم ثم لا یکن امرکم علیکم غمه ثم اقضوا الى و لا تنظرون ان ولیى لله الذى نزل الکتاب و هو یتولى الصالحین؛ ایها الناس!

حرف مرا بشنوید و در جنگ و خونریزى عجله نکنید تا من وظیفه خود را که موعظه و نصیحت شماست انجام دهم، تا علت آمدنم را به این سرزمین توضیح دهم، اگر به سخنم گوش دادید و عذر مرا پذیرفتید و با من از در انصاف و عدل وارد شدید، معلوم می‌شود راه سعادت و خوشبختى را دریافته‌اند و دلیلى براى جنگ با من نخواهید داشت، لکن اگر عذرم را نپذیرفتید و از در انصاف و داد و با من وارد نشدید، آنگاه می‌توانید همه دست به دست هم بدهید و بدون مهلت تصمیم باطلتان را اجرا کنید، ولى در این صورت دیگر امر بر شما مشتبه نمانده و پشتیبان من آن خدایى است که قرآن را نازل کرده و یار و یاور نیکوکاران است».

حال زمان خلافت یزید و قیام عاشورا
ولید بن عتبه، نماینده یزید در مدینه از امام حسین(ع) خواست با یزید بیعت کند که امام حسین(ع) با ذکر آیه 33 سوره مبارکه احزاب (آیه تطهیر) اذعان می‌کند خانواده‌ای همچون او که اهل تطهیر هست با خانواده‌ای مثل یزید نمی‌تواند بیعت کند و این به اراده تکوینی خداوند که مقام عصمت کبری را به علت خصوصیاتی که اهل‌البیت داشتند به آنان عطا کرده بود، باز می‌گردد. ..و همچنین امام حسین(ع) در پایان وصیت‌نامه خود با ذکر آیه 88 سوره مبارکه هود، این پیام را می‌رساند که منظور از فلسفه عاشورا و نهضت کربلا، اراده‌ای جزء اصلاح امور، اصلاح رفتار، اخلاق و اعتقادات و... نبوده، هر چند این آیه به تاریخ زندگی شعیب مربوط می‌شود، اما باز در تاریخ کربلا تکرار شده است.
امام حسین(ع) اصلاح امتش را توفیقی از جانب پروردگار می‌داند، گفت: امام حسین(ع) در هنگام خروج از مدینه و مادامی که از بیعت کردن با یزید امتناع کرد، این آیه را خوانده‌اند: «فَخَرَجَ مِنْهَا خَائِفًا يَتَرَقَّبُ ۖ قَالَ رَبِّ نَجِّنِي مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ»؛ همان آیه‌ای که حضرت موسی برای فرار از فرعونیان می‌خوانند، در واقع این آیه، مصداق دیگری از استناد آن حضرت به آیات قرآن کریم است.
در نهضت کربلا امام حسین(ع) با منافقان درگیر می‌شوند، گفت: خداوند در آیه 8 سوره جمعه می‌فرمایند: قُلْ إِنَّ الْمَوْتَ الَّذي تَفِرُّونَ مِنْهُ فَإِنَّهُ مُلاقيکُمْ ثُمَّ تُرَدُّونَ إِلي‏ عالِمِ الْغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ فَيُنَبِّئُکُمْ بِما کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ»؛ موضوع مرگ و عناوین دیگر مثل شهادت به اندازه‌ای مهم است که خداوند این لفظ را در قرآن کریم دوبار به عنوان «یقین» یاد کرده است؛ یکی در آیه 99 سوره مبارکه حجر که فرموده‌اند: خداوند را عبادت کن تا یقین که همان مرگ است تو را فرا گیرد، و در جای دیگر آیه47 سوره مبارکه مدثر. در آیه43 سوره مدثر، جهنمیان اذعان می‌کنند که چهار عمل ما را جزو جهنمیان کرد؛ یکی اینکه نمازگزار نبودیم، دوم اینکه زکات واجب را نمی‌پرداختیم، سوم اینکه ما در مجالس باطل شرکت داشتیم و چهارم اینکه روز جزا و قیامت را تکذیب کردیم تا اینکه مرگ ما را فرا گرفت؛ در این قسمت از آیه مرگ با عنوان یقین یاد شده است.

@arman
اولی